20-04-2015
Bijna drie weken geleden schreven we ons voorgaande blog en beloofden we u meer nieuws over een week. Maar we hadden het zo druk dat van een blog schrijven niets kwam. We hebben de afgelopen drie weken heel veel kunnen doen:
Vertegenwoordiging in Suriname
We hebben goede 
medewerkers van de stichting in Suriname gevonden:
Eveline Ramdhan wordt de voorzitter van de stichting in Suriname, en Georgian Singorawi wordt penningmeester.
Verder hebben we nog een aantal contactpersonen ter plekke, zodat continuïteit gewaarborgd is.
Gujaba
Met Imro Leidsman, het hoofd van de school, vervoerden we de brandslangen en toebehoren voor het WC project naar Gujaba. Eerst een aantal uren over de weg en daarna nog een paar uur in een korjaal. Het blijft heerlijk om over die grote rivier door het oerwoud te varen! We zagen al het voorwerk dat was gedaan voor de installatie. het laatste stuk gebeurt deze week.
In Gujaba bekeken we het huis waar onze stagiaires zouden kunnen wonen de 5 maanden dat ze volgend jaar in Gujaba zijn . Dat zag er niet gek uit. Het is vlakbij de rivier, en midden in de woongemeenschap. We maakten goede afspraken over sociale contacten voor de meisjes, veiligheid, etc. Wat erg leuk is, een week later, toen we bij Unicef waren voor een ander project in wording,, bleek dat zij een onderzoek gaan doen naar de behoefte aan activiteiten van de adolescenten van Gujaba, wat dus prachtig aansluit bij het buurthuisproject van onze stagiaires. Unicef is blij als hun onderzoek een vervolg krijgt. Win-win! Wij blijven bij ons standpunt dat door samen te werken waarschijnlijk veel meer bereikt kan worden dan afzonderlijk aan de slag te zijn.
De brieven van de kinderen van de Julianaschool in Almen voor de school in Gujaba zijn nu ter plekke. We zijn benieuwd wat de kinderen terugschrijven!
In het dorp worden enorme stroomkabels getrokken. Tot nu toe is het zo dat er 3 uur per dag stroom is, er komen maandelijks vaten diesel uit de stad, maar er is nooit genoeg tot het einde van de maand. Men hoopt dat er met deze bekabeling minder energieverlies is.
Bij de scholen (er zijn er twee) worden filters geplaatst op de durotanks, zodat het regenwater dat van de daken loopt (en dan natuurlijk heel veel vuil meeneemt) zodanig wordt gezuiverd dat het te drinken is. Dit wordt door een andere stichting gedaan. Het is leuk om te zien dat er toch ieder halfjaar weer iets verbetert in het dorp.
Sunny Point
Op Sunny Poin
t hebben we ook vooruitgang geboekt. Steeds probeerden we activiteiten voor de jeugd op te zetten, die weer doodliepen, maar nu hébben we wat!
Lorenzo Castillon, een bekende hiphopper van Artlab Suriname, zal wekelijks hiphoplessen gaan verzorgen voor de jeugd daar. Hiphop is voor jongens én meisjes, het is “cool” en kost, behalve de docent, niets aan investeringen. De Mulo stelt een lokaal ter beschikking, het ministerie moet daar nog even goedkeuring voor verlenen, maar dat is geen probleem, en dan de klapper: Alembo, een Surinaams bedrijf dat gespecialiseerd is in outsourcing van administratieve processen naar Suriname, bestaat dit jaar 10 jaar. Vanwege dit feestjaar wordt een jaar hiphop les aangeboden aan Sunny Point leerlingen. Daar zijn we natuurlijk geweldig blij mee, temeer daar zij óók al de huur van het sportveld van de Clarkeschool financieren, en onze website verzorgen. Bovendien bieden twee van hun medewerkers hulp bij verschillende projecten van Kansrijk Suriname.
Hulp bij individuele ondersteuning
Zoals u weet bieden we een gezin en drie meisjes steun. Sommige dingen zijn vanuit Nederland te regelen, maar soms is frequenter contact nodig. Eline Verhek die we in ons vorige blog al noemden ivm de voedselpakketten, zal ook een meisje dat voor haar eindexamen LBGO zit helpen met huiswerk en waar nodig ook andere steun bieden, haar helpen bij de keuze voor een vervolgopleiding, solliciteren voor een vakantiebaantje, etc. Ook zal ze helpen de zorg voor de twee gehandicapte meisjes te verbeteren. Daarvoor moeten diverse instanties ingeschakeld worden, vaak te lastig voor de mensen zelf, en binnen de maand dat wij er zijn steeds net niet haalbaar.
Op de foto zijn we met Eline op bezoek in het huisje van een van onze pupillen, die zelfstandig woont.
Links ziet u hoe donker het daar is, ondanks de bureaulamp en de lampionnetjes op zonne-energie, die we voor haar meenamen, rechts ziet u iets meer van het 1-kamerhuis.
MammaZorg
De protheseBH’s en armkousen die we in Nederland verzamelden werden in dank ontvangen door Zuster Rosie van MammaCare.
Tot een paar maanden geleden was er geen enkele nazorg voor borstkankerpatienten anders dan die van de chirurg. Aanvankelijk begeleidde de oud directeur verpleging van het Academisch ziekenhuis vrouwen als particulier initiatief in haar eigen huis. Nu is er, sinds eind 2014, met behulp van Inner Wheel, een Mammapoli-tje in één van de ziekenhuizen gestart, bedoeld voor alle vrouwen van Suriname die een borstoperatie hebben ondergaan. Ze hebben nu wel een kamer en een zuster, maar nog geen spullen.
U begrijpt hoe blij ze waren met de BH’s vanuit Nederland die op initiatief van de Soroptimistclub Paramaribo werden verzameld en waarbij wij ons hebben aangesloten. Voorlopig kunnen ze even vooruit, ze laten ons weten als – en wat- ze meer nodig hebben
Bonama: Thuiszorgproject
Anderhalf tot twee uur varen vanaf Gujaba ligt Dan, een dorp met 250 inwoners. Al 17 jaar draait daar een thuiszorgproject, door een Nederlandse stichting opgezet, met hulp van Nederlandse sponsoren.
In 12 dorpen aan de rivier wordt door lokale medewerkers thuiszorg geboden aan mensen die niet meer voor zichzelf kunnen zorgen en geen familie hebben om hen te verzorgen.
De bedoeling is dat wij 2x per jaar een week mee gaan lopen met de medewerkers, ook meehelpen met de verzorging, en kijken of we praktische adviezen kunnen geven.
Er is daar onderdak voor ons, in een huis met een prachtig uitzicht op de rivier.
Het gebied loopt van Gran Tatai tot Masiakriki. De organisatie heeft ook 3 crèches.
Op de foto ziet u Sidoni, die zowel de crèches als de thuiszorg coördineert. Zij leidde ons daar rond
Afscheid
Morgen vliegen we terug met een voldaan gevoel.
Aan het eind van de middag kregen we nog even bezoek: Immanuel, de oudste pupil van het kinderhuis Prasoro, kwam ons sopropo brengen, een beetje om te eten en een beetje om te planten. Men weet dat met name Joleen daar dol op is. Wat attent van ze!
Immanuël is de trots van Prasoro, want hij heeft zijn hele leven in het kinderhuis gewoond en is nu tweedejaars student medicijnen. Toen we hem vertelden dat we allebei arts waren viel zijn mond open, en bleef een hele tijd openstaan. Dat zulke oma’s arts waren…..
We hebben met hem afgesproken dat we in november, als we er weer zijn, hem een avondje zullen uitnodigen om te bomen over het vak.
Voor de laatste keer aten we bij Dumplings, dat , samen met Alembo, de verrassing van deze maand was.
We gaan weg in de wetenschap dat we hier een goeie ploeg achterlaten. In november zijn we weer terug.
Marianne Rutgers en Joleen Caljouw
