Alle dagen zijn gevuld met afspraken. Doelen zijn om onze projecten te monitoren en de voortgang te bevorderen.
Terug in Paramaribo zijn dat o.a. onze bouwprojecten de Hof van Clarke en een combinatie van de huisvesting van Kaaki en de bouw van een bibliotheek. Voor de Hof van Clarke zijn we in Nederland bezig met het genereren van voldoende gelden. We hebben twee maanden geleden aanvragen ingediend bij 16 fondsen en stichtingen. De antwoorden beginnen binnen te komen. Vaak met een gunstig bericht. We zitten nu ongeveer op de helft van de benodigde € 45.000,- Voor Bieb en Kaaki’s residence staan de gelden op onze rekening. Er is veel te regelen rond eigendomsverhoudingen en het vinden van een betrouwbare aannemer die voor weinig geld wil bouwen volgens onze specificaties. We boffen. We hebben een zakenman die al twintig jaar in Paramaribo werkt en zijn vele relaties voor ons inzet. Vijf gesprekken en bezoeken aan de bouwlocatie verder, zijn we een stuk opgeschoten. Wensen en mogelijkheden zijn besproken en vastgelegd. We onderhandelen en wachten nu op de vernieuwde en verlaagde offerte.
We hebben ook overleg met het bestuur van de Clarkeschool om onze invloed op de investeringen te bespreken. Voorlopig zijn we tevreden met de resultaten.
Veel bezoeken zijn een feest.
Op zaterdag bezoeken we eerst de hiphoplessen met docent/hiphopper Lorenzo en daarna de muzieklessen van juf Urmi. Het is paasvakantie, maar de lessen gaan door. Als we naar het lokaal gaan van Urmi, is er geen kind te bekennen. Vreemd, vinden we. Zo veel kinderen en niet éen te zien. De oplossing zien we, als we naar buiten lopen.
Bij de bushalte stapt juist Urmi uit, omringd door een schare kinderen, die allemaal proberen haar hand te pakken. Jammer, dat ze er maar twee heeft. We lopen allemaal samen naar het lokaal en wonen de les bij.
Juf Urmi vertelt ons ook dat ze een uitstapje geregeld heeft. Met 75 kinderen gaat ze naar de ZOO. Bij het leger heeft ze een bus geregeld. Fernandes, een alom tegenwoordige firma in Suriname, levert de broodjes en de soft (frisdrank) en zijzelf maakt de bami. Honderd porties, omdat er ook wat ouders meegaan ter ondersteuning en te weinig hebben, kan echt niet. Geweldig toch?
Allemaal bij elkaar.
Eén van de gebieden waarop onze activiteiten liggen, is de individuele hulpverlening. Een voorbeeld: we geven een jongetje geld om met de bus naar school te kunnen komen. Hij is aangemeld door Edwina, remedial teacher op de Clarkeschool. Hij kan nu naar school, maar dat is te weinig, vinden we. Vader en moeder zijn dood. Hij, zijn iets oudere broer en een zusje proberen het met zijn drieën te redden. Na schooltijd trachten ze met kleine klusjes voldoende geld te verdienen voor het eenvoudigste onderhoud. Dat lukt lang niet altijd. We hebben een afspraak met Rinia. Zij is Surinaamse, woont en werkt er en heeft zich gemeld bij Kansrijk Suriname: ze heeft de website bezocht en wil ons werk steunen. Daar gaan we over praten. En dan blijkt dat Rinia zich uit moeilijke omstandigheden op eigen kracht ontwikkeld heeft. Ze is ‘een van hen’, zegt ze. Ze werkt nu op het Ministerie van Sociale Zaken en blijkt de kennis over regels en voorzieningen in huis te hebben, waar wij naar op zoek zijn. We spreken twee dingen af:
1-ze gaat de jongens en meisjes die we individueel ondersteunen helpen en ze begint met de begeleiding van het genoemde jongetje en diens broer en zus.
2-ze komt op de vrijwilligersavond die we organiseren op vrijdagavond, aan het eind van ons bezoek.
Bestuursleden uit Suriname en Nederland, vrijwilligers, stagiaires en anderen die betrokken zijn bij onze projecten, komen dan allemaal bij elkaar. We doen dit in een restaurant en we bieden een eenvoudige maaltijd aan. We zitten aan vier tafels en wisselen voortdurend van plaats. Er wordt druk gewerkt aan de relaties en contacten. Rinia ontmoet Edwina en wisselt informatie uit. Een afspraak wordt gemaakt om de komende week aan de slag te gaan. Cher, de juf uit Brownsweg die het iPadonderwijs verzorgt, gaat haar kennis delen en is enthousiast. Urmi vertelt dat ze met 75 kinderen van de muziekles naar de ZOO gaat. ‘Wanneer?’vraagt Edwina. Dan blijkt dat ze een dag later haar verjaardag viert. Ter plekke wordt geregeld, dat Edwina nog wat mensen uitnodigt en haar verjaardag in de ZOO gaat vieren. Ze gaat Urmi helpen met het koken voor 100 mensen enzovoort, enzovoort. Informatie uitwisselen, elkaar steun bieden door relaties in te zetten en tips te geven, bundelen van energie, ervaren dat we samen aan veel zaken werken: het zijn elementen van grote waarde voor de resultaten van ons werk. We zitten erbij. We zien het aan. We horen het geroezemoes. En we genieten.
Willem Wanrooij.