Eind november 2015 kregen mijn man ik de kans om mee te gaan naar een basisschool in de binnenlanden van Suriname. Stichting Kansrijk Suriname en het jeugdjournaal gingen in 1 dag op bezoek bij deze Goejaba basisschool in de jungle. Er zouden tijdens de reis die nodig was om opnames te maken, 3 plaatsen in de bus en in de kano onbezet blijven. Die plekken zijn verkocht aan ons, geïnteresseerde bezoekers. Zo werd de reis voor de stichting en voor het jeugdjournaal gesponsord. De reis begon ‘s morgens om 5 uur. We reden 3 uur lang met een busje het binnenland van Suriname in. We stapten over in een korjaal, een grote kano met motor. We voeren 3 uur en kwamen onderweg 2 stroomversnellingen tegen en omdat het water nog laag stond, klommen we uit de kano en liepen een deel door de jungle. De kano werd door de bootsman en kulaman door de stroomversnelling getrokken en wij stapten verderop weer in.
Bij school aangekomen kregen we een hartverwarmend en emotioneel welkom. Alle kinderen en het personeel zongen ons toe. Prachtig prachtig! De ipads waren een week daarvoor reeds door Joleen en Marianne (bestuurslid en vrijwilliger van de stichting) naar school gebracht. Om het werken op de ipads mogelijk te maken en om dit een reële kans van slagen te geven is een flink traject afgelegd door de stichting en door de school. Ook in de toekomst wordt school hierin begeleid. Het doel is om de kinderen, met behulp van dit speelse, didactische lesmateriaal meer kennis bij te brengen waardoor het niveau omhoog gaat. De kinderen hebben ons laten zien hoe handig ze er al mee waren. Het is verbazingwekkend hoe kinderen zich dit zo snel eigen maken.
We zijn daarna even het dorp ingelopen. Het dorp ligt achter de school, het is 1 van de 2 grootste dorpen in de jungle en heeft ongeveer 5000 inwoners. Het is een dorp van dicht bij elkaar staande hutjes, overkappingen, planken, golfplaten en een pad van zand en modder. Er zijn geen sanitaire voorzieningen, geen stromend water en de elektriciteit ontbreekt. Hier worden wel al voorzieningen voor getroffen. Er wordt gewassen in de rivier. Om 6 uur ‘s morgens is het licht en om 18.00 uur wordt het snel weer donker. De kleine kinderen in het dorp, die nog niet naar school gaan, zagen er gezond en blij uit. Hun huid zat onder de pukkeltjes en ze hadden weinig kleding aan. De kinderen die op school zaten, zagen er goed verzorgd uit. Tijdens de opnames van het jeugdjournaal in groep 8 ben ik samen met Trui, een andere reisgenoot, een 2e klas ingelopen. De kinderen zaten daar alleen omdat er een leerkracht ziek was. De juf van de tweede had die dag 2 klassen van 30 kinderen. Ze zaten eerst even stil, een beetje bang maar toch nieuwsgierig te kijken , maar nadat we ons hadden voorgesteld kwamen ze al heel snel dichterbij. Ze voelden aan onze witte huid en knepen in onze armen, aaiden over ons haar. Ze waren allemaal even vrolijk. Trui en ik hebben samen kinderliedjes met hen gezongen, van Berend Botje ging uit varen etc. Het was duidelijk dat ze niet wisten wat ze zongen, ze zongen fonetisch. Ik had dit liedje sinds mijn kleutertijd niet meer gehoord. Het lijkt of de tijd er heeft stilgestaan.
Buiten zijn toiletten gemaakt maar de watertoevoer werkte nog niet naar behoren. Na elk gebruik van het toilet vulde het kind zelf een emmer bij het enige kraantje op het veld en spoelde zijn eigen toilet door. Iets anders dat opviel is dat we, wat wij wel zo gewend zijn, niets te eten of te drinken aangeboden kregen. We waren hierop voor bereid en hadden dit zelf meegebracht. Wat er niet is, kun je niet delen.
Na een bezoek van 3 uur vertrokken we weer richting Paramaribo. Het is ondoenlijk om alle indrukken op te schijven en te delen. De foto’s geven een indruk van deze dag. Wat een prachtige dag was dit. We zijn stichting Kansrijk Suriname dankbaar dat we deze kans kregen. En wat hebben we het goed in Nederland.
Anke Blom