25 november 2015.
Kijk maar eens of u iets met Jaap kunt.
Zo is het begonnen.
De eerste zin ontstond naar aanleiding van een opmerking in de nieuwsbrief van Kansrijk Suriname over het niet werkende wc project in Gujaba.Door plezierige omstandigheden verblijven mijn vrouw en ik 2 maanden in Nieuw Nickerie. In de nieuwsbrief stond 
een stuk over de problemen met het wc project en ik dacht hoe gek kan dat zijn “niet werkende toiletten”. Met mijn achtergrond in de installatietechniek leek het mij een uitdaging om dat eens te aanschouwen en als het enigszins kan op te lossen.
een stuk over de problemen met het wc project en ik dacht hoe gek kan dat zijn “niet werkende toiletten”. Met mijn achtergrond in de installatietechniek leek het mij een uitdaging om dat eens te aanschouwen en als het enigszins kan op te lossen.Dus een mail gestuurd naar de secretaris met als slot de bovenstaande zin.
De volgende dag een hoera mail. Ik kom als geroepen.
We wisselen nog wat informatie uit en een paar dagen later vertrekken mijn vrouw en ik naar Paramaribo. Om daar de volgende ochtend kennis te maken met Joleen en Marianne. Dit alles in een sneltreinvaart om vervolgens om 9 uur met de auto naar Atjoni gereden te worden. Om 10 uur ligt de boot in Atjoni voor ons klaar hoor ik iemand zeggen. Even denken hoor. Atjoni ligt zo’n 4 uur rijden van Paramaribo. En over een uur is daar afgesproken!? (noot van KS: inderdaad had degene die de boot voor ons geregeld had dat afgesproken. “dan is ie in ieder geval op tijd” …..)
Mogelijk was dit al de voorbode van het hele verloop. Een andere manier van werken en je de kop niet gek laten maken.
Tijdens de auto en bootreis hebben we voldoende tijd om kennis met elkaar
te maken. Het voelt goed. Gelukkig maar. We moeten zeker een week met elkaar optrekken.
te maken. Het voelt goed. Gelukkig maar. We moeten zeker een week met elkaar optrekken.
Mijn vrouw word ingevoerd in het iPad project. Ze heeft zelf een iPad en die kennis komt nu mooi van pas.
Na een aangename autorit en boottocht komen we aan in Gujaba.
We zijn de eerste gasten in het nieuwe logeerhuis van Thomas. In de week verblijf daar hebben we dat gemerkt.
We moesten zo nu en dan, naar ons idee, bijsturen. Maar de goede wil was er.
De volgende morgen naar OS2 de school waar het om draait. Bijzonder idee een school voor je gevoel midden in het bos. We maken kennis met Ingrid (schoolhoofd sinds een week of 3) 
en een aantal andere juffen en één meester. We moeten even aan elkaar wennen. Maar respect voor elkaar en elkaar de ruimte geven zorgt voor een soepele samenwerking. Met de sleutels mag en kan ik overal in en ik ga maar eens op onderzoek uit. Waarom werkt het niet, waar zit het defect? Stap terug, wat is er nog niet geïnstalleerd? Nog een stap terug welke materialen ontbreken. Vraag hoe kom ik aan materialen?
Hoe kom ik aan gereedschap?
en een aantal andere juffen en één meester. We moeten even aan elkaar wennen. Maar respect voor elkaar en elkaar de ruimte geven zorgt voor een soepele samenwerking. Met de sleutels mag en kan ik overal in en ik ga maar eens op onderzoek uit. Waarom werkt het niet, waar zit het defect? Stap terug, wat is er nog niet geïnstalleerd? Nog een stap terug welke materialen ontbreken. Vraag hoe kom ik aan materialen?Hoe kom ik aan gereedschap?
Eerst maar eens een beeld krijgen van hoe het technisch bedoeld is. Gelukkig hebben we WiFi en kan ik informatie bij de fabrikant opvragen. Niet dat het direct vooruitgang geeft maar ik weet nu wel waar ik technisch gezien naar toe moet. Na een paar dagen ben ik in het bezit van een hamer, zaag, schroevendraaier, combinatietang en bako.
In de lokale bouwmarkt, 2 meter bij 2,5 meter met een niet te bedenken assortiment, koop ik wat onderdelen. Ook mag ik de kruiskopschroevendraaier lenen.
Na een dag of 3 loop ik vast. Geen materialen en gereedschappen om de watervaten op de binneninstallatie aan te sluiten. Joleen heeft al verschillende hulplijnen uitgezet. Wel goede wil maar de boot is telkens leeg.
Ik schakel maar over op een ander probleem en dat zijn een paar stelling-planken die los gaan. In overleg met mevrouw Ingrid, zo spreek je elkaar hier aan, begin ik met uit ruimen en de planken te herstellen. Het eindigt in een totale opschoonbeurt van het magazijn.
Ze is er blij mee en begint zelf samen met juf Glainys aan het sorteren en op volgorde leggen van de boeken. Deze klus is geslaagd.
Gelijk daarmee zoek ik alle technische materialen bijeen en benoem toiletgroep 1 (er zijn er 4) tot technisch-magazijn. Dit geeft ruimte en orde in de verschillende vertrekken ik hoop hiermee dat materialen onbedoeld zoek raken te voorkomen. Ook hier is mevrouw Ingrid blij mee.We vertrekken zaterdag zonder wezenlijk resultaat met het wc project geboekt te hebben naar Dan. Het volgende project van de enthousiaste dames Joleen en Marianne.
De gedachte van hoe gek kan het zijn “niet werkende toiletten” is voor mij nu wel duidelijk. Europees gedacht schort het aan alle kanten.
We slapen 2 nachten in een zusterpost zonder elektra en water. Sorry wel water maar dan uit de regenton beneden achter huis. We koken nu zelf en het smaakt goed.En een Parbo erbij maakt het compleet hè dames.
Maandagmorgen vertrekken de dames om half acht per korjaal naar het hun eerste dorp en om acht uur pikt de Lanti-boot (belbus idee) ons op. In die zin zijn we geïntegreerd.
In Atjoni pikt Bert (taxi-chauffeur) ons weer op en brengt ons keurig weer bij ons guesthouse. De volgende dag gaan we met de staats-bus naar Nieuw-Nickerie.
De chauffeur had geen haast en kwam een uur later dan ,,normaal” aan.
Suriname een heerlijk land. Van de toeristische paden afgaan en je verwachtingen op nul zetten en niet te vergeten je Nederlandse gewoonten thuis laten. Dan is het genieten.
We zullen vast nog overleg hebben hoe wc project probleem opgelost moet of kan worden. Maar helaas zullen de 400 kinderen het voorlopig nog in de bosjes moeten doen.
Jaap Boerema
