Ze kregen er vier. Hier kunt u lezen hoe het ze verging.
Toen de piloot vertelde dat de landing ingezet werd, keken wij met grote verbazing uit het vliegtuigraampje. Zo’n landschap hadden wij nog niet eerder gezien. Zover het oog reikt alleen maar dichte groene bebossing. Net op het moment dat wij ons afvroegen of het vliegtuig midden in de jungle wilden gaan landen, verscheen er toch ineens een landingsbaan. Tijdens ons eerste stappen op Surinaamse bodem werden we meteen verwelkomd door de tropische hitte.
Weekend
In het weekend hebben we de tijd genomen om Paramaribo rustig te verkennen. Ons guesthouse lag in het oude centrum tussen alle witte houten koloniale panden. Een goede start voor onze verkenningstocht. Al snel kwamen we terecht in de Palmentuin, een oase van rust in vergelijking met de rest van de stad. Een heerlijke plek om lekker rustig te wandelen tussen de hoge palmen en even bij te komen. Als echte Nederlanders hebben we ook maar meteen fietsen gehuurd. We zijn met onze fietsen in een bootje de Surinamerivier overgestoken en vanaf daar naar de oude plantage Peperpot gefietst. Nauwelijks meer voor te stellen wat hier vroeger allemaal heeft plaatsgevonden. Tijdens onze fietstocht zijn we meerdere keren gestopt om de mooie natuur en alle dieren, waaronder aapjes, te bekijken. Ook hebben we dit weekend een bezoek aan de vlindertuin gebracht, waar vlinders voor de export gekweekt worden. Gek om te bedenken dat de vlinders in Artis misschien wel hiervandaan komen.
Clarkeschool
Maandag was het dan zover, ons eerste schoolbezoek aan de Clarkeschool. We mochten meerijden met de docentenbus vanuit Paramaribo. De blauw/witte bus zou om 7:00 vertrekken vanaf Telesur. Echter bleek dit niet de enige bus te zijn die vanaf dat punt vertrekt. Het was nog een hele zoektocht om de juiste bus te vinden. Gelukkig met hulp van de docenten uit de bus, die ons herkenden, konden we toch nog net op tijd instappen. De één uur durende rit werd een stuk aangenamer door al het vrolijke gelach en gepraat van alle docenten.
Om iets voor acht arriveerden we bij de Clarkeschool. Stipt om acht uur begon het gezang van de kinderen en werd de Surinaamse vlag gehesen. Vervolgens werden we hartelijk ontvangen door de directrice, mevrouw Ladi, in haar kantoor. Tot de pauze konden we meekijken bij Juf Cristien. Zij geeft dagelijks extra begeleiding op het gebied van taal aan de zwakke leerlingen. Het viel ons hierbij op dat er kinderen in deze klas zaten die al wat ouder waren, maar nog steeds geen letter konden lezen. De docent vertelde ons dat een oorzaak hiervan is dat de kinderen dagen en soms zelfs weken wegblijven van school, waarvan de reden vaak onbekend is.
Na de pauze mochten we meekijken bij klas 2. De muziekjuf kwam daar in de middag de muziekles verzorgen. Zoals de kinderen zelf al in koor zeiden ‘zingen voor een cijfer’. Waarbij de leerlingen allemaal individueel voor de klas een liedje moesten komen zingen. Aan het gegiechel van de kinderen was te merken dat ze dit toch wel erg spannend vonden. Leuk om de zien hoeveel liedjes de kinderen kenden en wat konden ze mooi zingen!
Iets wat ons opviel tijdens deze les was dat voor de kinderen die niet aan de beurt waren het wel veel en lang wachten was. Dit is iets wat ons tijdens eigenlijk alle schoolbezoeken is opgevallen. Wanneer een leerlingen bijvoorbeeld klaar is met zijn repetitie (toets) kan het voorkomen dat hij gerust nog een uur moet wachten op de andere leerlingen, totdat iedereen klaar is. Er wordt dan wel van de kinderen verwacht dat ze stil en rechtop op hun plek zitten. Een opgave die wij zelf al erg lastig vonden!
Ook de volgende dag waren we weer welkom op de Clarkeschool, dit keer hebben we meegekeken in klas 5 en klas 3. In klas 5 vroeg de juffrouw of wij zelf een leesles wilden geven. Voor ons een hele leuke ervaring om in Suriname met z’n tweeën voor de klas te mogen staan! Vervolgens hebben we in klas 3 (een grote klas van 56 leerlingen) meegekeken terwijl de kinderen tijdens de buiten tekenles hun eigen vlag ontwierpen. Ook hebben we de tweede dag geholpen met het uitdelen van het eten en drinken van het broodjesproject van Kansrijk Suriname. Hierdoor krijgen elke dag 20 kinderen een glas drinken, een broodje met kaas of kouseband en een stukje fruit. Deze kinderen krijgen thuis vaak weinig te eten en daarom is het fijn dat ze hierdoor in ieder geval een goed ontbijt op school kunnen krijgen.
Sunny Point
Op maandag zijn we in de middag door de schoolbus afgezet bij Sunny Point. Dit is een wijk ongeveer 17 km uit het centrum van Paramaribo, en waar Kansrijk Suriname veel projecten heeft. Via Joleen (van KS) waren wij in contact gekomen met Jeanette. Toen we aankwamen stond ze ons al op te wachten. We hebben bij haar thuis even gezeten, waar we ook k
Kaaki ontmoet hebben (haar gehandicapte pleegdochter). Jeanette heeft ons veel verteld over Suriname, Sunny Point en ons allerlei heerlijke Surinaamse vruchten laten proeven. We hebben samen met Kaaki geoefend met het alfabet op de iPad die ze heeft gekregen van Kansrijk S
uriname. Omdat zij nog steeds niet toegelaten wordt op een basisschool, is dit een hele mooie manier voor haar om toch te leren schrijven. We konden merken dat ze al flink wat geoefend had met de iPad! Rond kwart voor 4 nam Jeannette, en een heleboel kinderen uit het dorp, ons mee naar de basisschool waar de muziekles zou plaats vinden. Het leek er in eerste instantie op alsof de muziekdocent niet meer zou komen, in deze tijd hebben de kinderen zich goed vermaakt met het op Surinaamse wijze invlechten van ons haar. Gelukkig kwam de muziekdocent uiteindelijk toch nog de les geven. Wat hebben wij genoten van deze swingende muziekles maar misschien genoten we nog wel meer van hoeveel plezier de kinderen hierin hadden. Je kon merken dat dit voor hun het hoogte punt van de week was. We hebben ook heel positieve verhalen over de hiphoples van zowel de jongeren als volwassenen, helaas konden de docent niet komen dus hebben wij dit niet kunnen zien.
Kangoeroeschool
Ook brachten wij in onze eerste week een bezoek aan de Kangoeroeschool, een particuliere school in Paramaribo. Toen we een rondleiding kregen zagen we al meteen grote verschillen met de Clarkeschool, zoals bijvoorbeeld de digiborden, airconditioning en de leermaterialen waar deze school over beschikt. Na de rondleiding had de onderdirectrice een schema voor ons gemaakt zodat we allebei in de drie klassen konden meekijken. Zo hadden we na 1 dag al een heel goed beeld van het onderwijs op deze school, wat in veel opzichten op het Nederlandse onderwijs lijkt.
Weekend
In het weekend hebben we een tripje gemaakt naar de Warappakreek waar we tussen de mangrovebossen langs de oude plantages voeren. Onze gids heeft tijdens deze 12 uur durende trip aan een stuk doorverteld over de natuur en de geschiedenis van dit prachtige land. Daarnaast hebben we ook een dolfijnentrip gedaan, waar we tientallen dolfijnen hebben zien zwemmen in de Surinamerivier en een paardrijtocht door Lelydorp gemaakt. Leuk om na zo’n lange tijd samen weer eens op het paard te zitten.
Gujaba
Maandag begon onze tocht naar het binnenland, het dorp Gujaba. Deze dag begon nogal regenachtig, toen Paramaribo bijna wegspoelde. Het duurde bijna een uur om de taxicentrale te bereiken. Het was nog niet eens een kilometer maar we hebben er bijna een half uur over gedaan. Bij de Jeruzalembazar stonden Coco en Anne-Wil ( de SPH stagiaires die al bijna 5 maanden in Suriname waren) ons al op te wachten. Vanaf hier vertrokken we met de auto naar Atjonie, waar verder gingen met de boot die ons naar Gujaba bracht.
Tijdens deze boottocht konden we het landschap dat we vanuit het vliegtuig zagen nu vanuit de boot bekijken. Af en toe maakten we een stop bij een van de marrondorpjes die langs de rivier lagen, waar de vrouwen stonden te wassen en de kinderen aan het spelen waren. Aangekomen in Gujaba voelde het gelijk alsof we een hele andere wereld in stapten, wat een rust! Tussen de kleine houten huisjes met rieten daken liepen we naar het huis waar Coco en Anne Will nu verblijven. We konden gelijk aan de slag met het ophangen van de hangmatten, ons bedje voor de komende nachten.
Het kwam de volgende ochtend al meteen van pas dat we al een beetje hadden geoefend met het groeten in het Saramaccaans. De bewoners vonden het erg leuk om te zien dat we terug konden groeten en wilden ons graag nog wat extra woordjes leren.
O.S. 1 en O.S. 2
Tijdens ons bezoek aan Gujaba hebben we de scholen O.S. 1 en O.S. 2 bezocht. We hebben op beide scholen in meerdere klassen mee gekeken en verschillende lessen kunnen bijwonen. Zowel bij O.S 1 als O.S. 2 werden we hartelijk welkom geheten door de directrices. Zij konden ons ook meer vertellen over hoe het onderwijs is vormgegeven op de scholen in Gujaba. In de 5de klas van O.S. 1 werden wij bij binnenkomst toegezongen door de kinderen. We voelden ons heel welkom! We merkten dat, net als de rest van de dorpelingen, de leerlingen veel moeite hebben met het Nederlands. Je kan je voorstellen dat het dus erg lastig is voor zowel de docenten als de leerlingen dat alle lessen en leermaterialen in het Nederlands zijn. Bijvoorbeeld een les over dijken. Hoe vaak zullen de kinderen die zien?
Waar wij, met de Nederlandse schoolpleinen in ons achterhoofd, heel jaloers op waren was de natuur en de ruimte rondom de scholen. Zo werd er op O.S. 2 op een groot grasveld slagbal gespeeld en hadden de kleuters alle vrijheid om lekker rond te rennen.
Buurthuis
In de middag als de scholen uit waren gingen we met Coco en Anne-Will mee naar het buurthuis. Dat wat we voorheen in de blogs lazen, konden we nu met eigen ogen bekijken. Erg leuk om te zien dat hier zoveel kinderen op af komen en dat ze echt zitten te wachten tot de activiteiten beginnen.
’s Avonds gingen we naar O.S. 1 om daar het Surinaamse jeugdjournaal met de kinderen te bekijken. Fijn dat de kinderen op deze manier meer meekrijgen met wat er in de stad gebeurt en natuurlijk ook goed voor hun Nederlands. Naast het jeugdjournaal viel ook Ernst en Bobbie goed in de smaak, wat hebben ze gelachen!
We vonden het erg bijzonder om deze week onderdeel te mogen zijn van dit marrondorp. Heel gaaf om te zien hoe Coco en Anne-Wil opgenomen zijn door de bewoners in het dorp. Het zal voor hun niet altijd makkelijk zijn geweest. Maar ze mogen trots zijn op wat ze bereikt daar hebben!
Wat hebben wij genoten van onze tijd in Suriname. We zijn heel erg blij dat wij via Kansrijk Suriname de kans hebben gekregen om op al deze scholen mee te kijken en door alle tips zo’n goed beeld hebben kunnen vormen van Suriname!
Hanna Blaauw en Maud van Steen