Onze eerste twee weken in Suriname zitten er alweer op. De eerste week stond o.a.in het teken van het verstevigen en uitbreiden van ons netwerk, enorm belangrijk voor ons werk hier. Ook bezochten we de kinderen die we onder onze hoede hebben en regelden nog een aantal zaken met hen, zoals een afspraak met de fysiotherapeut, schoolzaken, etc. Voor 2 kinderen hadden we een bureaulamp op zonne- energie meegenomen, reuze succes. We bekeken de twee nieuwe scholen die Sunny Point ( voor Sunny Point zie onder projecten) rijk is. Wat een aanwinst! Twee prachtige witte gebouwen in een zandwoestijn met armoedige huisjes. Hek eromheen, wachters erbij, goed als uitvalbasis voor onze activiteiten.
De lagere school was nog niet erg compleet, had nog veel te weinig stoelen en geen water, maar het hoofd had al actie ondernomen, en terwijl wij er waren kwam het jeugdjournaal filmen en kregen ze de toezegging voor meer meubilair, dus dat zal vast goed komen. De net gestarte muloschool ernaast heeft 9 klassen van 12 leerlingen, ziet er geweldig uit en heeft enthousiaste directrices. Met hen bespraken we de mogelijkheid van huiswerkbegeleiding, niet alleen voor de leerlingen van deze school, maar voor alle mulokinderen uit Sunny Point. De meesten gaan naar een mulo in de stad. We zijn ook aan het kijken naar mogelijkheden voor andere activiteiten hier, er is voor de kinderen, behalve voetbal voor de jongens en wat zondagschoolaktiviteiten helemaal niets! De start van het jeugdkoor is wederom uitgesteld, de juf die we op het oog hadden kan voorlopig niet werken, maar we zijn al met iemand anders bezig en dat zal wel lukken.
Miguel en Serge van ICTBedrijf Alembo , die samen de website voor ons bouwden, ontvingen ons op hun kantoor, ter kennismaking en voor de laatste hand aan de website.
De afgelopen week waren we in Gujaba, een dorp aan de Surinamerivier. Hier kan je aleen per korjaal komen. Onze contactpersoon daar is het hoofd van een van de twee lagere scholen. We mochten slapen in het huis van een van de leerkrachten die nu met zwangerschapsverlof is.
Leerkrachten komen meestal voor drie jaar naar het binnenland, krijgen dan een huis van de overheid, maar gaan alle vakanties, ziektes en andere verloven naar hun huis in de stad. Een bed voor ons was er niet, maar wij hadden onze hangmatten bij ons en sliepen heerlijk op het overdekte terras. (volle maan!) Tot onze teleurstelling waren de boeken die al meer dan twee jaar wachtten op uitpakken in het Krutu Oso (gemeenschapshuis) nog steeds niet uitgepakt. De andere school in Gujaba zou de verdeling op zich nemen. We besloten onze teleurstelling om te zetten in daadkracht en een dag later had “onze” school een prachtig ingerichte bibliotheek, en waren de dozen met boeken voor de andere school opgehaald. Leerkrachten en kinderen waren erg blij, en wij werden bedankt met een prachtig lied, gezongen door de hele school.
Tijdens ons vorige bezoek hadden we gekeken of het mogelijk zou zijn om stroom voor de school op te wekken met waterenergie. We hadden van van firma Booiz, die ons wil helpen dit plan te realiseren, huiswerk meegekregen: we moesten een proefopstelling maken in de rivier, stroomsnelheid meten (touw met na iedere meter een knoop) en kijken hoeveel liter water er nodig was om een blad dat in de stroom lag tegen te houden. Een hele klus. De technische man van het dorp hielp ons, beter gezegd wij lieten hem de tekening zien, en hij voerde het werk uit en gebruikte ons als hulpjes. Werkte uitstekend! Prototype 1 bleek te zwaar, prototype 2 leek perfect, maar brak door de druk van het water. Toen hadden we een probleem, geen extra materialen, geen zaag en we waren midden op de rivier. Thenus liet zich niet uit het veld slaan en mixte wat van prototype 1 en 2, en zowaar, het lukte! Hopelijk kunnen we nu aan Booiz laten zien hoe het ging ( we maakten filmpjes), en Thenis kan het apparaat vervolmaken voor verdere proefnemingen, als er wat meer water in de rivier is. Die was nu op zijn laagst, aan het einde van de grote droge tijd.
Het weekend bleek meester Imro weg te gaan, en voor ons had het niet veel zin om dan op Gujaba te blijven, omdat we vooral met hem overleggen, de meeste mensen spreken namelijk geen Nederlands. . Hij ging naar Kajapati, een dorp een eind stroomafwaarts, het dorp van zijn vader. We mohten met hem mee! Leuk om weer een ander dorp te zien. Ook hier kregen we een eigen huis, maar nu een traditioneel huis met een kleine slaapkamer waar onze hangmatten konden hangen, en zonder water en wc. Vlakbij was een kreek, waar we prima konden baden, en dit vinden we wel zo leuk. Er werd heerlijk voor ons gekookt, we werden rondgeleid door het hele dorp (wat nogal wat tijd in beslag nam want overal moest uitgebreid gesocialized worden, en allemaal in het Saramaccaans, waar we op 3 zinnen na niets van verstaan. We boften enorm, want op zondag was het jaarlijkse visfestijn op de rivier. (Noekoe, spreek uit neekoe). De avond tevoren is het hele dorp in de weer gif te kloppen uit lianen, dat de volgende ochtend in het water wordt gegoten. Elk dorp krijgt 140 porties om kapot te slaan. Alle vissen raken dan bedwelmd en zijn gemakkelijk te vangen. De rivier lag vol bootjes, en jong en oud gingen te water en vingen vissen, met houwer, visnet, pijl en boog, met de hand, of spies. Zelfs vijfjarigen waren er al enorm bedreven in. We keken onze ogen uit. Uiteraard aten we ‘s middags vis. Het gif schijnt voor mensen niet gevaarlijk te zijn. En de vissen die niet gevangen worden komen weer bij als ze weer in gifvrij water komen
Nu zijn we weer in Paramaribo, waar het tijdens onze afwezigheid enorm geregend heeft. Fijn voor de grond en de watertanks. Marianne en Joleen
