Blog Oud
17 juli 2018
Het tweede en laatste verslag van het bezoek van Marianne Rutgers en Joleen Caljouw aan onze projecten in Suriname
Voor veel Surinamers is het pinaren. Klachten over de hoge kosten horen we al jaren , maar het wordt erger en deze keer merkten we zelf ook. Het geld vliegt uit je portemonnee .Wij krijgen meer SRD’s voor onze euro’s dus het deert ons niet echt, maar de mensen hier krijgen niet meer salaris,dus dat is tobben. Ook de overheid heeft geen geld meer, met het gevolg dat er bv een school gebouwd wordt maar dat de school dan zelf fondsen moet zien te vinden voor de aanleg van elektriciteit, voor de aansluiting ervan en voor lampen: alle 3 flinke bedragen. De bedrijven die vroeger vaak sponsorden zoals staatsolie of Fernandez, krijgen talloze aanvragen per dag binnen. Logisch dat ze niet overal aan kunnen voldoen.
Op de Clarkeschool was het nu eindelijk zover dat er draden lagen, dat de aansluiting geregeld was, maar er zijn nu nog geen lampen. Mogelijk heeft de directeur van SOS handelmaatschappij, die ons vaak helpt, daar een sponsor voor gevonden en zal de school vele jaren na de opening licht hebben. Je zou kunnen denken dat het niet nodig is omdat er alleen overdag les gegeven wordt, maar het kan op dagen dat er geen zon is knap donker zijn door de kleine ramen en grote overstekken ( tegen de zon en de warmte) ,en een computer en mogelijkheid om op te laden zijn zo langzamerhand onontbeerlijk.
Op de Clarkeschool hebben we een fantastisch feest gehad ter gelegenheid van de overdracht van het hek dat gezet is voordat de moestuin aangelegd kon worden. Eigenlijk zou de moestuin klaar moeten zijn maar voordat de waterafvoer zo geregeld was dat de bedden aangelegd konden worden regende het zo hard dat dat uitgesteld moest worden. Er werd toch een feestje georganiseerd voor Builders Paradise ( bouwer van het hek) en ons, waarbij wij als symbool voor de tuin 2 bomen plantten. Er was een lied, speciaal hiervoor gemaakt, een oorkonde, een lied met dans en veel vrolijkheid. Voor het vervolg zijn afspraken gemaakt. Hopelijk een echte opening in november.
De bibliotheek lijkt uit te groeien tot een echt buurthuis. Er komen diverse Surinaamse kinderboekenschrijvers voorlezen . Ook doneren zij door hun geschreven boeken. Wij hebben zelf ook nog een stapeltje Surinaamse boeken gekocht en een aanvraag bij de ( enige) boekwinkel voor sponsoring gedaan. Die krijgen ze natuurlijk van alle scholen en bibliotheken, dus veel zal het niet zijn maar alle beetjes helpen. Jeannette, die de bibliotheek beheert heeft ideeën voor activiteiten in de bibliotheek zelf en op het pleintje bij haar catering: het wordt een bruisend geheel.
Er zijn contacten gelegd met een mogelijk nieuwe hiphopleraar. Hij leerde ons dat de vorige leraar african hiphop deed en dat hij meer van de streetdance is. Allemaal goed, de kinderen daar zijn zo soepel, die kunnen alles.
Urmi van de muziek is begonnen met een nieuwe musical die ze gemaakt heeft i.v.m. de dag van de inheemsen. Daarbij doet zij nu ook de huiswerkbegeleiding als de huiswerkjuf niet kan komen. Zodoende spendeert ze heel wat uren op Sunny Point.
Het eerste weekend in de stad hadden we nog geen afspraken en we hebben er een vakantietje van gemaakt. We zijn naar Bigi Pan geweest: een waterrijk gebied in het westen en een waar paradijs voor vogelliefhebbers. Omdat het hoog water was zagen we deze keer geen flamingo’s maar wel rode ibissen en veel andere prachtige vogels. We startten de nacht op een drijvende “lodge” in de hangmat maar er was zo’n harde wind dat we er bijna uitwoeien en toch maar naar de slaapkamer zijn gegaan. Om half zes was de wind gaan liggen, weer in de hangmat met uitzicht op de opkomende zon.
Ook van het voetbal hebben we genoten, d.w.z. van de entourage eromheen. Zowel de eerste halve finale als de finale keken we in het Vat, HET voetbalcafé van Paramaribo: 5 grote schermen en zeker nog 5 tv’s, een hoop lawaai en wat een een lol. Wij waren beide keren voor de underdog, nl België en Kroatië, maar ja….
Tussendoor gaven we nog voorlichting over gezond ouder worden bij huize Emma, een verzorgingshuis van het Leger des Heils waar we de directrice kennen, en bezochten we huize Betheljada, een huis voor dubbelgehandicapte kinderen .
De laatste dag hadden we een hele spannende actie.Een meisje in Sunny Point, dat we al vanaf haar haar 10e kennen en een slechte start heeft gehad, is vrijwel zeker als beste van haar klas geslaagd voor de MULO. Ze heeft haar cijfers nog niet maar hoopt op een VWOpakket. Als dat niet lukt gaat ze naar de HAVO. Wij betalen haar busgeld, maar ze probeert ook zelf bij te verdienen. Omdat er voor school heel veel gekopieerd moet worden ( er zijn weinig schoolboeken, en dat moet op eigen kosten) had ze gevraagd om een microkrediet voor een printer . We hebben het met haar uitgerekend: als je hem alleen voor jezelf gebruikt heb je hem er al redelijk snel uit maar als je ook voor anderen print en je vraagt minder dan de printshop in de stad heb je een ” goede business”.
Die printer is aangeschaft: spannend voor haar en voor ons.
Nu alleen nog de kamers opruimen, koffers pakken en afscheid nemen. Het was weer een mooie tijd
9 juli 2018
Hieronder het eerste verslag van het bezoek van Marianne Rutgers en Joleen Caljouw aan onze projecten in Suriname
Als je al vaak de vliegreis naar Suriname hebt gemaakt, denk je dat je het wel weet maar er kan toch iets onverwachts gebeuren. Vlak voor de landing schoot het vliegtuig ineens met razende motoren weer naar boven: het ging plotseling zo hard regenen dat de gezagvoerder de grond niet meer kon zien en er een doorstart noodzakelijk was. Door de regen werd er ook geen bagage uitgeladen zodat we lang moesten wachten maar dat was weer ” gewoon”.
De volgende dag moesten we meteen door naar Guyaba omdat het de laatste week van de stagiaires was ( zie vorig blog). Ze heten Sarana en Alindah maar gemakshalve worden ze daar Sara en Linda genoemd. Dat is overigens heel gewoon. Je hebt een “schoolnaam” bv Rivalensio of Evarella en een roepnaam bv Mandje (van Armand), Muntje ( van Edmund) of Klerie ( die vroeger kleermaker was).
Het water was hoger dan we ooit eerder hadden gezien , de stroomversnellingen waar we in november altijd omheen moeten lopen werden nu moeiteloos genomen, stenen en zandbanken zag je niet . Vaargeulen worden niet aangegeven maar de bootsmannen kunnen nog met hun ogen dicht de weg vinden tussen alle stenen door.
We hebben 3 dagen de activiteiten kunnen observeren, dat moest ook want Joleen moest een stagebeoordeling geven. Het doel is, behalve de kinderen een leuke middag te bezorgen, om iets na te laten dat ook zonder stagiaires doorgaat. Zo is van de vorige periode het voetbal een succes: er is nog steeds een team Coco en een team AnneWil en er worden wedstrijden gespeeld tegen de naburige dorpen. Nu hebben 3 activiteiten een goede kans: basketbal, kaarten en wekelijks film in het logeerhuis.
Dat kaarten was niet eens officieel georganiseerd, maar de jongens ( en 1 meisje) kwamen ‘s avonds altijd op het platje bij Sara en Linda en aan 2 geïmproviseerde tafels met een zaklantaarn erboven werd er gekaart. Zelf hadden ze nauwelijks door hoe bijzonder dat was: meer dan een uur, zingend, zonder ruzie en dat elke dag weer. Dat hadden we niet eerder meegemaakt.
Lopend door het dorp merkten wij hoe geliefd Sara en Linda zijn. Altijd liep er wel een kluitje kinderen achter ons aan, maar nu wilden ze steeds een hand geven (of de hand van de hand) en kletsen ( grotendeels in het saramaccaans) en ze waren veel minder verlegen dan tevoren. We hadden sterk de indruk dat dat beïnvloed was door Sara en Linda.
Door het stagebeleid in Nederland is het niet mogelijk om een overlap te krijgen met de volgende stagiaires, maar daar werd wel om gevraagd door de dorpelingen en het is in ieder geval een goede gelegenheid om uit te testen hoe het gaat zonder hun aanwezigheid.
De laatste avond hadden ze een afscheidsfeest georganiseerd waar wel 100 kinderen waren. Daar en de volgende morgen, toen ze voor het laatst wegvoeren met de boot moest er wel een traantje weggeslikt worden.
Zij gingen meteen door naar de stad, wij gingen eerst naar Brownsweg waar de iPads zijn. Die worden elke dag gebruikt en het effect zal hopelijk bij de rapporten en Cito-toets blijken. Binnenkort komt er een vrijwilliger enkele weken versterking geven.
Vrijdag was er op school een Keti-Koti feest: het feest ter ere van de afschaffing van de slavernij op 1 juli 1863. Er was een dj ingehuurd, er werd gedanst bij het leven en er waren ” voordrachten”. Wij dachten in onze onnozelheid dat dat praatjes waren maar ook dat is dansen. Een meisje danst ( al behoorlijk sensueel), gevolgd door een odo: een vaste tekst in het Saramaccaans en een gezegde in het Nederlands en dat alles onder groot gejuich. Al met al veel vrolijkheid en zo zagen we de leerkrachten ook eens van een andere, hele actieve kant: wat kunnen die lachen, dansen en zingen.
De 5 MULO-kinderen voor wie het schoolgeld door donateurs van Kansrijk Suriname wordt betaald gaan allemaal over.
De bustocht naar huis hebben we overleefd: er zat een wiel los en dat kon niet gerepareerd worden. Er waren 2 reservemoeren maar die pasten niet. Langzaam rijden dus en een paar uurtjes extra inlassen.
De volgende dag weer Keti-Koti, nu in Sunny Point, georganiseerd door Urmi (onze muziekjuf in Sunny Point) en Jeannette , (de tante van Kaaki, die de bibliotheek beheert), bij de nieuwe bibliotheek. Wat is die mooi geworden net als het huis van Kaaki! Daarover later meer.
Voor het feest kwamen er veel te veel kinderen om het binnen te doen, bovendien regende het soms keihard wat veel modder gaf, maar er was genoeg overdekte ruimte om buiten te dansen. Wij werden aangekleed met pangi , anjisa om de pangi en op het hoofd. Het patroon was weer hetzelfde maar nu met levende muziek: 4 trommelaars en 4 trompetten die de boel heel goed wisten op te hitsen.
Jeannette had eten en drinken gemaakt en het was al lang donker toen de kinderen maar met moeite naar huis gingen.
De dag erna was het pas echt 1 juli. In de stad is het dan zoals Koningsdag bij ons, de palmentuin zoals het Vondelpark, veel traditionele kleding en overal koek en zopie.
We zijn wel even in de stad geweest maar waren ook wel toe aan een paar uurtjes post bijwerken en de krant lezen.
De tweede week stond in het teken van de projecten in Sunny Point.
Sunny Point zelf verandert elke keer dat we er zijn. Sinds de straten in het voorste stuk geasfalteerd zijn , er stroom is en er grondrechten zijn gegeven zie je de wijk opknappen. De straat werkt goed als speelplaats: op het ogenblik wordt er natuurlijk veel gevoetbald zodra de WK op de tv klaar is en dat is hier al om 5 uur.
Het grootste wonder is de bibliotheek. We hadden niet durven hopen dat dat zo’n succes zou zijn.
Hij is 3 x per week open van 4-6 en er komen 50-80 kinderen per keer. Ze hebben een bibliotheekkaart en Jeannette zit als een volleerde bibliothecaresse alles bij te houden. Het eerste schrift is al vol. Wat vooral zo leuk is is dat de kinderen zelf de boeken uitzoeken in de kast die past bij hun leeftijd en lang blijven hangen om te lezen, en dat alles in volstrekte harmonie.
Jeannette is ook met kinderen uit groep 5 en 6 die nog niet goed kunnen lezen aan het oefenen op de dagen dat ze niet open is voor de bieb, ze laat de kleine kinderen puzzelen en ze wil in de vakantie extra uren open gaan.
Hetzelfde gebouw herbergt ook de aanstaande catering van Jeannette, waar Kansrijk Suriname haar een microcrediet voor heeft gegeven. Daar moet nog een vloer in. Daarvoor is ze aan het sparen.
Tenslotte het huis van Kaaki, daarmee was het allemaal begonnen.
Het is prachtig geworden en wat vooral zo mooi is: we waren er met de ergotherapeute en ze is nu helemaal zelfstandig in de zelfzorg. De volgende stap is dat ze het ook zelf gaat schoonhouden, dat ze Jeannette gaat helpen bij de catering en dat ze zelf gaat “planten”, te beginnen in potten.
Jeannette is ook blij want ze houdt veel meer tijd over, en die heeft ze hard nodig voor de bibliotheek en voor haar eigen cateringbedrijfje.
Wordt vervolgd
Marianne Rutgers
3 juli 2018
Onze stagiaires Alindah en Sarana (derdejaars SPH) gaan na 5 maanden Goejaba weer naar Nederland.
Hier leest u hun verslag
Een paar keer met onze ogen knipperen en het is voorbij.. De achtbaan die 5 maanden duurden is voor ons nu over. Het waren 5 bijzondere maanden in een land waar alles draait om toevalligheden. Geen dag is aan ons voorbij gegaan dat er niet iets gebeurde dat té toevallig was. Zo ons hele avontuur in Goejaba maar ook in de stad. We weten het nog wel onze aankomst in Goejaba. Na ruim anderhalf uur varen vanaf Atjoni in een korjaal waarvan we ons afvroegen hoe deze niet zonk met alle spullen, kwamen we aan. Langs de rivier stond het vol met vrouwen en kinderen die de afwas deden of hun kleren aan het wassen waren. Zoiets hadden we alleen op tv documentaires gezien.Bij aankomst bleven we maar roepen naar, voor ons toen onbekende, Dayenne. Op z’n Surinaams was ze de tijd vergeten.
Wij konden het ons niet voorstellen dat ‘tijd’ voor de mensen in Suriname maar een vaag begrip is. Na 5 maanden kunnen wij zelf niet eens meer de klok lezen en soms vergeten we zelfs dat zoiets als een klok bestaat.
Terug naar Dayenne, in 5 maanden is zij onze Saramaccaanse moeder geworden en een hele goede vriendin. Ze heeft ons alles over de cultuur geleerd en we hebben letterlijk elke middag in Goejaba bij haar op de stoep gezeten. Ze heeft ons allerlei tips en tricks gegeven om zelf echte Saramaccaanse vrouwen te zijn. Zonder haar waren we half niet zo ver gekomen. Waarschijnlijk niet eens de eerste periode doorgekomen. Het lot vond een simpele cultuurshock niet genoeg. Want we kregen in anderhalve week ook even te maken met Winti geesten, een moord, een overstekende slang en een spin in huis, die toen voor ons onmenselijk groot leek. Gelukkig hoorde de buurt ons gillen midden in de nacht en kwam er een lieve mevrouw ons uit ons lijden verlossen.
Later was Sarana de held van ons twee, want die ving alle spinnen elke keer weer en bracht ze levend naar buiten.
Ook de kinderen hebben er ons doorheen gesleept. Nooit gedacht dat we ons zo zouden hechten aan kinderen met wie we maar gebrekkig kunnen communiceren. Toch waren wij voor ons gevoel echt een feest voor de kinderen. Iedere dag zaten er wel 15 voor de deur. Heel de dag. Voordat we naar de zaal gingen. Nadat wij naar de zaal waren geweest. En heel de avond. De laatste twee periodes breidde het aantal zich zelfs uit tot 20 en 25 kinderen. Zolang wij ze niet weg stuurden gingen zij niet weg. En als ze toch weg gingen werd dat ook heel duidelijk gemaakt met de woorden: ik ben weg hoorrrr. Die woorden werden vaak genoeg herhaald tot wij reageerden. Ook de vragen “mag ik een kloer” en “mag ik een koek”, waarbij de nadruk werd gelegd op de letters ‘r’ en de ‘k’, vlogen ons dagelijks om de oren. Ze vonden het maar gek dat wij af en toe eens wilden rusten.
Onze activiteiten in de zaal verliepen in het begin wat stroef. Twee onervaren meisjes die de taal van de kinderen niet spreken voor een groep van 60 kinderen. Klinkt toch echt als muziek in de oren voor iedere stagiaire. Maar met veel hulp van anderen en geduld (heel veel geduld) kwamen we eruit. Structuur en duidelijkheid was onze houvast. Zo begonnen we elke middag met een liedje en eindigden we elke middag met een liedje, die we met behulp van Stefanie (zie de blogs hieronder) helemaal zelf hebben bedacht. Goejaba brengt ook de crea bea in je 
naar boven. De chaos die er soms bij zat namen we (soms met heel veel moeite) maar voor lief, zolang de kinderen het maar leuk hadden. We hebben de afgelopen 5 maanden grote stappen gezet en we zijn dan ook erg trots op onszelf. We hebben gestructureerde activiteiten uitgevoerd op een manier die bij ons past. Maar om het oude ongestructureerde niet te vergeten hebben de kinderen op ons afscheidsfeestje gezorgd voor een boel chaos maar zeker ook lol. Honderd (serieus honderd.) gillende, rennende en dansende kinderen van alle leeftijden, zonder ouders, allemaal om ons te bedanken. Althans zo vatten wij het maar op, misschien wilden ze ons gewoon nog even een keer goed treiteren. We vonden het in ieder geval leuk en het dak ging er af.
Haat-liefde relaties hebben we opgebouwd met de kinderen en de zaal. Maar er nu op terugkijkend neemt de liefdesrelatie toch wel het overwicht. We hebben de kinderen plezier mogen laten beleven en kind mogen laten zijn. We hopen dat zij alles altijd mogen blijven onthouden net zoals wij dat gaan doen. We eindigen waar we 5 maanden geleden begonnen waren in Nederland. Weer aan de slag met ons ‘gewone’ dagelijks leven. Over een week is alles weer ‘normaal’. Alles wat nu nog vers in ons geheugen zit zal over een tijdje een vage herinnering worden. Gelukkig hebben wij nog elkaar voor de verhalen en de foto’s voor het beeld. Lekker cliché maar het was, Onvergetelijk.
Sarana & Alindah
De voorstellingen
Ik kijk op mijn horloge: 16:30u, nog maar een half uur!? Ik denk dat ik zenuwachtiger ben dan alle 22 kinderen bij elkaar, want die zitten nog lekker te baden en zich klaar te maken. Ik ren zoals gewoonlijk alle 5 de huizen af om de kinderen te melden dat ik nu toch echt wil beginnen en krijg zoals altijd het antwoord: ja ik kom zo. De vraag hoelang duurt zo, stel ik geeneens meer want ik weet dat als ik nu weg loop ik ze niet op tijd ga zien. Dus ik wacht netjes bij de deur en blijf roepen dat ik wil beginnen. 16:50u: Na 3 keer alle huizen af te hebben gelopen heb ik alle kinderen eindelijk bij elkaar. Okay tijd voor een groepsfoto! Een laatste spel om de focus te houden en ze wat los te maken en we gaan beginnen. Ik heet iedereen welkom en probeer dit zo professioneel mogelijk te doen, maar ik merk toch stiekem dat mijn adem erg hoog zit. Na een hartelijk applaus kan ik even op adem komen. Dit was het, de derde en tevens laatste voorstelling gaat van start. Ik ga op mijn plek zitten om mijn rol als verteller te vervullen. Nu kan ik niet meer terug.. Na 30 minuten kijk ik vol trots naar de kinderen. De zenuwen op het begin van de avond lijken nu mijlen ver weg. Het is ze gelukt!
De afgelopen week begon met stress gedachten: er moet nog te veel gebeuren, dit kan toch nooit in één week tijd en wat als ze opeens niet meer willen? Zoals ik deze maanden al vaker met zulke gedachten had gezeten, wist ik van mezelf dat ik niet moest denken wat er mis kon gaan maar hoe ik dit kon oplossen?
Eigenlijk was de oplossing dit keer vrij simpel: Voeg alles samen, en het plaatje is compleet. Waar ik aan het begin van de eerste week maximaal gestrest was, was ik nu voor de eerste voorstelling compleet ‘zen’: Ik had vertrouwen in de kinderen en wist dat het ging slagen omdat het echt hun ding was. En ja hoor dit bleek. Na de voorstelling kreeg ik van een van de tieners (de backstagemanager) te horen dat het zaterdag nog beter moest, want dan zouden belangrijke mensen komen kijken en moest het perfect zijn.
Als ik terug kijk op de afgelopen drie maanden heb ik gelachen, maar ook gehuild. Ik heb het ervaren als een pittige stage, maar ga weg met een voldaan gevoel. Of de uiteindelijke voorstelling perfect was kan ik niet zeggen, ik zou nog zoveel dingen willen doen en toevoegen. Ja dit ben ik en zo zal ik blijven en dat is goed, want dat betekend dat ik altijd zal blijven leren en zal vechten om het beste uit mezelf te halen. Ik hoop dan ook dat deze ervaring een stap in de toekomst is op weg naar mijn ‘roeping’ om kinderen uit een mindere situatie te mogen helpen met mijn passie. Wie weet waar ik over een paar jaar ben..
Stefanie Bruggeling,
afstudeerstage conservatorium docent muziek
Downloaden (poster-prasoro.pdf, 634KB)
17-03-2018
Nog 4 weken te gaan en dan gaan de kinderen van het kinderhuis Prasoro shinen
En toen werd ik onzeker. Onderneem ik wel de juiste stappen, ben ik wel een goede docent, kan ik dit wel, vinden ze het wel leuk? De onzekerheid ontstond doordat ik naast muziekles nu ook volledige theater- en danslessen ging geven. De eerste vier weken heb ik de kinderen namelijk opgedeeld in drie leeftijdsgroepen waarbij ik een soort oriëntatie cursus gaf in alle drie de disciplines. Om aan de slag te gaan met de voorstelling, moesten de kinderen nu een keuze maken om zich voor één discipline in te schrijven. Dit betekent dat de leeftijdsgroepen worden opgedeeld in nieuwe groepen en gaan werken aan één discipline. De “oriëntatie cursussen” bestonden voornamelijk uit korte spelletjes met veel afwisselingen. Nu bestaat een theaterles uit een volledige scene met tekst, iets wat de kinderen nog nooit eerder hebben gedaan..
En dit was te merken, want hoe pak ik dit aan? Mijn eerste lessen als dans- en theaterdocent liepen dan ook volledig in de soep. Negatieve gedachten namen de overhand en beïnvloedden mijn handelen. Ik stond onzeker voor de groep, ik wist niet wat ik moest doen. Deze onzekerheid kreeg ik van de klas terug. Het ‘leuke’ is namelijk dat de klas je gedrag spiegelt. Dit uitte zich in kinderen die niet meer wilden, niet meer kwamen opdagen of ruzie maakte over wie bij hen in de groep zat. In plaats van zoeken naar oplossingen ging ik mezelf volledig afkraken. Ik had mijn dieptepunt bereikt toen er uiteindelijk van de 9 kinderen nog maar 2 in de les zaten.
Nee dit kon zo niet langer. “Wat is dit nou! Niet zo negatief! Zo ken ik je helemaal niet.. Je doet toch wat je kunt?” Deze woorden deden me inderdaad beseffen dat ik deed wat ik kon. Ik was er klaar mee, één hele week hadden de negatieve gedachten me in bezit gehad. Nu wilde ik weer helder kunnen denken.
Ik ging zoeken naar oplossingen, ik moest het namelijk echt zelf doen. Geen stagebegeleider die hier in mijn lessen kon kijken en tips kon geven. Ik ben alle situaties nagegaan en ben gaan reflecteren: waar is het mis gegaan, hoe kon dit gebeuren en wat ga ik er aan doen om het te verbeteren? Positief, stimulerend en enthousiast, dat is hoe ik als docent wil zijn.
In plaats van waarschuwingen te geven en kinderen uit de klas te sturen werk ik nu met een beloningssysteem. Om de nieuwe groepen een veilige omgeving te bieden, leren we elkaar beter kennen door middel van het vragen potje. En om te zorgen dat ze bewust zijn van hun handelen reflecteren we nu de les aan de hand van een evaluatieposter. Ja, dit werkt en dit is hoe ik ben als docent.
Ondertussen heb ik samen met de kinderen een heel script geschreven, iets wat ik nog nooit had gedaan. Het mooiste is dat ik alleen maar de kaders en bouwstenen heb aangeboden en verder de kinderen alles zelf hebben bedacht: zelf gekozen liederen waarop ze dansen en rappen en zelfgekozen teksten die ze gebruiken in de scene. Het is echt hun ding, en dat merk je want ze zijn enthousiast! Waar gaan we optreden juf? Welke kleding mogen we aan juf? Kunnen we de rap nog een keer doen juf?
Nog 4 weken te gaan en dan gaan de kinderen van het kinderhuis Prasoro shinen in de voorstelling: Het stille meisje.
Stefanie Bruggeling
afstudeerstage conservatorium docent muziek
27-2-2018
Wederwaardigheden van een stagiaire
“Juf ik wil mijn koekje NU!” En dan sta je recht tegenover een kind met een stoel in de hand die dreigt de stoel te gooien als hij zijn koekje niet nu krijgt.. wat doe je dan? Ik dacht stug vol te houden aan mijn afspraak: eerst de les daarna je koekje. Helaas pindakaas: de verkeerde keus. Er zijn gelukkig geen stoelen gegooid, maar mijn les was totaal uiteen gevallen.
In de drie weken dat ik in les geef aan de kinderen in het kinderhuis Prasoro in Suriname heb ik naar mijn idee meer geleerd dan in mijn vier jaar opleiding als docent muziek. Je krijgt hier te maken met verschillende soorten kinderen: de ene is snel afgeleid, de andere praat constant door je heen omdat hij/zij zo enthousiast is, de andere wil niet meedoen, de andere heeft een kort lontje en is constant boos etc. In een gemiddelde klas in Nederland zou je hier 1 á 2 kinderen van hebben, in een kinderhuis zijn dat meer dan de helft. Je komt constant als docent met je mond vol tanden te staan: welke keuze ga ik maken? Maak ik nu wel de juiste keuze? Na de lessen ben je nog aan het na malen over hoe het ging en hoe je het de volgende dag beter kunt gaan aanpakken. Maar als je dan ziet dat de overuren in je hersenen daadwerkelijk resultaat leveren, maakt dat je heel gelukkig.
In het begin heb ik een set van regels opgesteld voor mijzelf en de kinderen: je wacht voor de deur in een rij, ik geef je hand en zeg dat ik het fijn vindt dat je er bent, je gaat in de kring zitten en wacht totdat iedereen binnen is. Als we dan ons welkomstlied hebben gezongen herhalen we de regels: je blijft stil zitten, je steekt je vinger op als je iets wilt vragen, je praat niet door de juf of iemand anders heen en slaan is al helemaal een no go. Daarna benoemen we kort wat we gaan doen vandaag. Tijdens de les ben je constant bezig met het herinneren van de regels: “Alveraldo, je praat door mij heen, dat is niet de afspraak”. Maar je complimenteert ze ook om de kleinste dingen: “Vickey, wat fijn dat je stil zit!”. Aan het einde bekijken we of we ons doel hebben behaald, iedereen krijgt een compliment, we zingen ons afscheidslied en dan gaan we een voor een de deur uit door middel van een high-five, box of knuffel. Een les vol afwisseling waarbij je stem na een uurtje compleet moe is. Maar als je dan ziet dat ze na drie weken netjes voor de deur wachten en niet meer op tafels en stoelen springen terwijl je heel even naar beneden loopt, is dat het resultaat van volharding en continuïteit.
Stefanie Bruggeling,
afstudeerstage conservatorium docent muziek
iets voor u? er zijn nog plaatsen!
PRACHTIGE ANDERS DAN ANDERS REIS NAAR SURINAME , november 2018 (klik op de link)
27-11-17
Stage in Brownsweg
In de week van 2 oktober zijn wij vertrokken naar Suriname om stage te gaan lopen in Brownsweg. De eerste dagen hebben we alle indrukken op ons af laten komen. De indrukken van het mooie hotel waar we de eerste nachten verbleven om bij te komen van de reis, de cultuur waarin wachten heel normaal is, de lange autoritten, het lekkere eten, de natuur maar vooral ook de warmte. Na een paar dagen wennen zijn we vol goede moed naar het binnenland vertrokken. Het zou een rit van ongeveer 3 uur zijn vanuit de stad. Met ‘de stad’ wordt hier altijd Paramaribo bedoeld, aangezien het de enige stad is in heel Suriname. In de bus hadden we het er nog over dat we niet goed wisten wat te verwachten aangezien er niet veel foto’s over Brownsweg te vinden zijn. Toen we thuis onze nieuwe woonplaats: ‘Ganzee’ googlede kwam ik erachter dat het een ‘verdronken dorp in het Brokopondodistrict van Suriname’ was dat ontruimd is in 1965 vanwege de aanleg van het stuwmeer. Gelukkig bleek bij aankomst dat onze nieuwe woonplaats Nieuw Ganzee heette en het een transmigratiedrop is, een dorp ter vervanging van Ganzee dus. Nieuw Ganzee ligt vlakbij Brownsweg, waar onze stage zou plaatsvinden.
Ons nieuwe huis in Nieuw Ganzee bleek een fantastisch plekje te zijn. Het was er erg schoon, we hadden een slaapkamer, een keukentje, badkamer en boven alles een hele lieve buurvrouw. Die lieve buurvrouw heeft ons alles vertelt, uitgelegd en gezorgd dat ons niks te kort kwam. Zo heeft zij er ook voor gezorgd dat we de volgende ochtend met de kinderen mee naar school (stage) konden lopen. Daar hebben we kennis mogen maken met de directeur, de leerkrachten en natuurlijk de kinderen. Het schoolgebouw was compleet anders dan wij gewend zijn in Nederland. De lokalen hebben geen ramen maar gaas. De school is in een U-vorm gebouwd, wat resulteert in het feit dat de gangen dus buiten zijn. Na een dag op ‘de gang’, buiten in de volle zon dus, met leerlingen gelezen te hebben kregen we een eigen lokaal. Hier hebben we best een beetje om moeten zeuren maar werken in de volle hete zon met zoveel ruis van andere kinderen om ons heen vonden wij geen doen. Ons eigen lokaal was een niet afgemaakte ruimte zonder schoolbord, meubilair en gelegde vloer. Desondanks waren we er heel erg blij mee en hebben we er van alles aangedaan om het er gezellig te maken.
In dit lokaal hebben we kinderen met een extra hulpvraag uitgenodigd om met ons te werken. Wij hebben de eerste week besteed aan het peilen van het niveau van deze kinderen om vervolgens hard met hen aan de slag te gaan. We hebben kinderen geholpen met rekenen, taal, lezen maar vooral ook op het gebied van sociaal emotionele ontwikkeling. Dat laatste is namelijk erg belangrijk voor nu en in de toekomst. Kinderen zijn niet zo gewend om veel complimenten te krijgen en horen vaker wat verkeerd gaat dan goed. Het was ontzettend bijzonder om hier verschil in te mogen maken. We hebben de kinderen verschillende (coöperatieve) werkvormen aangeboden. Voor de kinderen was dit erg interessant. Ook hebben wij de leerkrachten ondersteuning geboden bij de iPadlessen.
Na school kwamen de kinderen vaak bij ons eigen huisje nog langs om hulp te krijgen bij hun huiswerk, spelletjes te spelen, te dansen, zelf geplukt fruit te brengen of om gewoon even te kletsen. Verder hebben buren voor ons gekookt en hebben we verschillende feestdagen mee mogen maken die wij thuis niet eens kende. Marrondag bijvoorbeeld. We hebben hier écht deel mogen maken van de bijzondere cultuur van Marrons. Helaas hebben we afgelopen vrijdag alweer afscheid van de kids moeten nemen. Onze tijd zit er hier in Brownsweg op. Zij hebben ons heel erg lief toegezongen en bedankt. Wij gaan het binnenland, met alles wat daarbij komt kijken, heel erg missen. Tot onze eigen verbazing, zijn wij namelijk veel liever in het binnenland dan in de stad!
Amanda van Diermen en Anne-Riek Geels
18-11-17
Mirjam in Suriname
De laatste week dat Joleen in Suriname was heb ik met haar meegelopen langs de projecten die ze nog zou bezoeken. Een drukke en enerverende week die ik nooit zal vergeten.
-
Met dank aan Firma Mantje op Texel die de schoenen voor een spotprijs wilde verkopen
Vooraf had ik gevraagd wat ik mee kon nemen: sandalen voor de kinderen van de Clarkeschool en sondevoeding voor het 2-jarige jongetje in Betheljada, waar t slecht mee ging en die maar 7 kg woog.
Naast kleertjes, lapjes en boeken, een overvolle koffer dus…
Jarenlang had ik al verhalen gehoord van Joleen en nu weet ik wie ze zijn, die Surinaamse vrouwen of meisjes. Ik weet wie Megesa is, de lieve, zwangere met haar man, officieel getrouwd, op weg geholpen door de stichting. Laten we hopen dat ze op tijd haar dokterskaart krijgt… Ik weet wie het intelligente meisje met haar zoontje is, in haar mooie nieuwe huisje, die naar de mulo gaat en zeker gaat slagen mede door steun van de stichting. En haar grote zus, die we later onverwacht tegen kwamen toen ze ons bediende in een cafeetje.
Het huis voor Kaaki met winkeltje en bibliotheek in aanbouw heb ik gezien en haar zorgende tante.
En passant Mammadoe…., met al haar (klein)kinderen….
En overal kreeg Joleen een dikke brassa en ik dan soms ook maar.
Kennis gemaakt heb ik met het bevlogen schoolhoofd van de Clarkeschool, de geweldige muziekjuf Urmi; Cindy bij Prasoro die de draad daar weer oppakt. Ook daar weer dikke brassa’s…
Meeste indruk maakte de reis naar Gujaba, zowel de tocht zelf als het verblijf daar. Leuk was de voor ons georganiseerde voetbalwedstrijd …
Weer dikke brassa’s, nu van onze gastvrouw, het nieuwe schoolhoofd en de oma van Megesa. Allemaal sterke vrouwen die zich inzetten voor eigen of andermans kinderen.
Ook Betheljada maakte veel indruk, wat een stakkers die kinderen. Gelukkig lijkt er wel goed voor ze gezorgd te worden. Joleen twijfelde of het jongetje het zou halen, mooi dat hij nu met de sondevoeding al bijna een kilo is aangekomen. Al zou ik alleen maar daarvoor gegaan zijn dan was de reis al de moeite waard…
Of ik ooit terug ga weet ik niet, maar een onuitwisbare indruk van het land en de stichting
heb ik nu gekregen. Ik ga Novib en Unicef opzeggen en dat aan Kansrijk Suriname geven !
Want ik heb nu met eigen ogen gezien dat het werkt wat de stichting doet.
Dikke brassa, vooral voor Joleen, die heel hard werkt daar ! (gelukkig moest ze met mij
ook wat toeristische uitstapjes maken…)
En voor Marianne van harte beterschap, iedereen vroeg naar je, je werd gemist …
Mirjam Spijker
6 november 2017
Brownsweg en meer..
Ik ben in de week van 31 oktober 2017 voor de stichting naar Suriname gegaan om eens te kijken hoe de projecten lopen.
Altijd leuk om weer te zien met hoeveel plezier er aan alle projecten gewerkt wordt.
Natuurlijk zijn er problemen en kunnen er dingen beter, maar over het algemeen petje af voor de mensen hier.Tijdens mijn trip vond
ik het meest bijzondere, dat op de Brownsweg school met de iPads zulke goede vooruitgang wordt geboekt.
Ook de remedial teaching door onze stagiaires werpt echt zijn vruchten af. Kinderen die 2 weken geleden nog geen getal
of letter kenden, spelen nu Bingo. En de stagiaires zorgen er natuurlijk voor dat alle kinderen een keer BINGO kunnen roepen.
Fantastisch.
De bouw van de bibliotheek en het huisje voor Kaaki ( ernstig gehandicapt meisje) liggen op schema.
Het grote hek om de Clarke school ligt even stil. Zijn problemen met de buurman die niet wil dat er gegraven wordt een meter diep om een
goede fundering te storten. Daar gaan we mee in gesprek om te kijken wat het echte probleem is.
Maar ook dat gaat goed komen.
De Clarke school is ondertussen al erg mooi opgeknapt. Veel kleuren, nette lokalen
en ook de toiletten worden aangepakt. Nu de moestuin nog.
Afgelopen week hadden de kinderen daar een hygiëne project. Eerst je handen onder een microscoop waardoor je vele bacteriën ziet en
daarna goed wassen onder begeleiding en uitgelegd hoe je dat moet doen en weer naar de microscoop. Ogen gingen open. Dus weer wat geleerd.
Ook bij de individuele ondersteuning zie je dat zaken hun vruchten gaan afwerpen. Je hebt een lange adem nodig maar dan krijg je ook wat. Complimenten voor de kinderen die hierdoor
zo hun best doen en ook echt goede resultaten halen en dus verder kunnen studeren. Educatie is en blijft belangrijk.
Betrokkenheid van ouders is soms een probleem, omdat er veel een-ouder gezinnen zijn waarbij de moeder vaak 2 banen nodig heeft om te kunnen huren, eten en drinken.
Een voorbeeld : een politieagent die 40 u werkt verdient 2000 srd, is dus 250 euro.
Vaak is een huisje huren al 200 euro. Dus 2 banen zijn nodig. Dan is aandacht voor de kinderen gewoon een stuk minder.
De school in Brokopondo heeft dat proberen op te lossen door dagelijks via een WhatsApp groep ( bijna iedereen heeft een smartphone ) per klas de ouders op de hoogte te brengen
van de voortgang en daarin ook aan te geven wat voor huiswerk er is en wanneer er toetsen zijn.
Via persoonlijke WhatsApp kan de moeder gerichte vragen stellen. Som kan het dus ook simpel zijn.
Een mooie meeting gehad met het Suriname bestuur van Kansrijk Suriname in Suriname. Ze zijn heel bescheiden en gaven aan, we hebben niet veel punten.
Toch bijna 3 u vergaderd omdat blijkt dat ze toch veel meer doen dan ze zelf denken. Complimenten voor daar.
Natuurlijk ook toeristische dingen gedaan en daarbij wat mensen uit binnenland meegenomen. Zij hebben vaak het geld niet om zoiets te doen.
Zwemmen en dolfijnen proberen te spotten op het einde van de Suriname rivier tegen de oceaan aan. Het zijn brakwater dolfijnen die tegen de avond komen eten.
En ja we hebben ze ook echt gezien. Ook een kaaiman ( kleine krokodil) vast gehad, dus het kon niet op.
Nogmaals, mooie dingen gebeuren er door de St Kansrijk Suriname. Dat o.a. dank zij uw medewerking en ondersteuning. Dank u wel.
Henk van Tilborg
Vice voorzitter
28 oktober 2017
Bouwen!
Het was moeilijk afscheid nemen van het prachtige nazomerweer in Nederland, maar nu ik hier alweer ruim een week ben, ben ik Nederland al helemaal vergeten.
De eerste tien dagen ben ik hier, door onvoorziene omstandigheden, “alleen”, maar inmiddels ken ik hier zoveel mensen dat dat in het geheel geen probleem is, al blijft het natuurlijk
veel gezelliger met z’n tweeën.
Deze week stond voornamelijk in het teken van onze bouwprojecten.
Op de Clarkeschool is de bouw van het hek in volle gang, zodat straks de kinderen en leerkrachten op het schoolterrein groenten kunnen verbouwen. (Leest u vooral ook: Hof van Clarke).
De bouwers zijn nu bezig met de fundering, en dat ziet er degelijk uit.
Uiteraard zijn er nog wat hobbels te nemen voordat het hek er helemaal staat.
Daarover had ik overleg met de bouwers en onze adviseur en dat gaat
helemaal goed komen.
Met het schoolhoofd en de twee leerkrachten die special belast zijn
met de organisatie en planning van de groentetuin is er gesproken
over de stappen die nu gezet moeten gaan worden.
Ik kon ze blij maken met het bericht dat Amarins Boersma uit Nederland vanaf
half januari een half jaar het schooltuinteam komt versterken. Met het ministerie
van LVV (landbouw, veeteelt en visserij) staat een afspraak om de praktische zaken
rond de inrichting van de tuin en de scholing van de leerkrachten op moestuingebied
verder te regelen.
We hopen half januari zover te zijn dat we de Hof van Clarke feestelijk kunnen openen.
Het was leuk om te zien dat het leerlingregistratiesysteem dat Chloë, die eind vorig schooljaar haar afstudeeronderzoek op de Clarkeschool deed,
op school introduceerde, goed gebruikt werd.
Het ontbijt dat een aantal kinderen krijgt zag er prima uit!
De school zelf heeft een enorme opknapbeurt gekregen dankzij bemoeienis van de
HE Space Childrens Foundation, en de Rotary Paramaribo heeft elektriciteit laten
aanleggen. Dat wacht nog op goedkeuring van het energiebedrijf.
Ook ons bouwproject in Sunny Point schiet flink op.
Daar wordt gewerkt aan een bibliotheekje en het aangepaste huis voor Kaaki.
De fundering is klaar en donderdag was de feestelijke eerste steenlegging.
Kaaki werd over alle bouwtroep heen haar huis in getild en in de brandende zon (het was 12 uur!)
metselde iedere aanwezige een steen.
Vervolgens mocht Tante de stenen besproeien met een goed geschudde djogo (liter Parbobier)
”. (er durft nu geen boze geest meer in!) en dronken we nog wat met wat lekkers erbij.
De komende week gaat de metselaar aan de slag en vrijdag komt de ergotherapeute
(de enige van Suriname) naar Sunny Point om met de bouwers de meest handige
plaats/hoogte van lichtknopjes, stopcontacten, wastafel etc. te bespreken. Nu gaat het snel!
Morgen ga ik naar Brownsweg, waar momenteel twee PABOstagiaires de school
en ons iPadproject ondersteunen.
wordt vervolgd
Joleen Caljouw
18 oktober 2017
Sunny Point & Move Forward (overgenomen van de website van Move Forward)
We did it! Our third country where we launched the Move Forward project in Suriname, we have started on September 15 in Paramaribo. 70 Teenagers have participated and more than 50 % were teenagers from Sunny Point. Together with our local partner Kansrijk Suriname and support of the SBA we would love to continue and make this project last a lot longer.
We fell in love with the teenagers from Sunny Point, because this neighborhood knows it’s challenges. Poverty, abuse, criminal activities and drugs are not rare for these teenagers. That’s why we open our training program to those who normally can not afford basketball, dance and music workshops and that can use it as an escape of their daily routine.
Besides our main disciplines we include food, individual coaching and solving local issues to enlarge the impact of our program on a personal level and boost the level of confidence. We’ve picked up the teenagers from Sunny Point by bus and brought them to the centre so they could mix with the teenagers from other neighborhoods.10 local dance, basketball, rap coaches and social workers from Paramaribo have collaborated with 4 Dutch coaches to share their positive and inspiring skills with our selected teenagers.
This project is ready to continue. Of course we would like to get in touch with more warm-hearted individuals, companies, foundations to help us increase the impact of Move Forward Suriname on the long term. Financially, in goods or knowledge, contact us so we can find a way to collaborate and make this all happen: info@moveforward.org
5 oktober 2017
Gujaba
Ik dacht dat ik veel mee had, maar toen ik de regentonnen, koelkasten en tweepersoonsmatrassen aan boord zag gaan, verdween deze gedachte met een flauwe glimlach. Inmiddels ben ik aangekomen waar ik wilde zijn: ver weg.
Gujaba is een dorp aan de Surinamerivier. Met houten hutten, stoffige straatjes en hier een daar een verdwaalde papegaai. Precies zoals op de prenten uit de boeken waar ik bij wegdroomde als kind.
Joleen, de secretaris van de stichting, heeft mij geweldig geholpen met de contacten en de logistiek. Dus daar sta ik dan met een tas vol camera-apparatuur, tekenspullen voor de kinderen en een flesje rum voor de kapitein van het dorp.
Via de juf van OS1, vond ik Shakiroo. Een goedlachse jongen die wel iets durfde te vertellen voor de camera. Anders dan de kinderen in Nederland, zijn de kinderen hier niet zo gewend om zomaar voor de gezelligheid met volwassenen te praten. Ze voelen zich minder vrij en zijn snel bang een verkeerd antwoord te geven, zo lijkt het. Maar Shakiroo deed het ontzettend goed en met behulp van de tolkende juf leidde hij mij door het dorp, langs de houten huizen en papegaaien, door het bos, naar zijn huis waar hij zijn kamer en speelgoed liet zien. ‘Ik droomde dat ik heel veel snoep had’ vertelt hij me ‘ ik verstopte het zodat ik het later op kon eten. maar toen ik wakker werd was het weg’. In die zin zijn alle kinderen – waar dan ook ter wereld – hetzelfde.
De aflevering van Hier Slaap Ik met Shakiroo zal dit najaar worden uitgezonden worden bij het programma Kindertijd (KRO-NCRV)
Eefje Vaghi
15 mei 2017
Tweede blog van het voorjaarsbezoek 2017 van Petra, Willem, Marianne en Joleen.
Alle dagen zijn gevuld met afspraken. Doelen zijn om onze projecten te monitoren en de voortgang te bevorderen.
Terug in Paramaribo zijn dat o.a. onze bouwprojecten de Hof van Clarke en een combinatie van de huisvesting van Kaaki en de bouw van een bibliotheek. Voor de Hof van Clarke zijn we in Nederland bezig met het genereren van voldoende gelden. We hebben twee maanden geleden aanvragen ingediend bij 16 fondsen en stichtingen. De antwoorden beginnen binnen te komen. Vaak met een gunstig bericht. We zitten nu ongeveer op de helft van de benodigde € 45.000,- Voor Bieb en Kaaki’s residence staan de gelden op onze rekening. Er is veel te regelen rond eigendomsverhoudingen en het vinden van een betrouwbare aannemer die voor weinig geld wil bouwen volgens onze specificaties. We boffen. We hebben een zakenman die al twintig jaar in Paramaribo werkt en zijn vele relaties voor ons inzet. Vijf gesprekken en bezoeken aan de bouwlocatie verder, zijn we een stuk opgeschoten. Wensen en mogelijkheden zijn besproken en vastgelegd. We onderhandelen en wachten nu op de vernieuwde en verlaagde offerte.
We hebben ook overleg met het bestuur van de Clarkeschool om onze invloed op de investeringen te bespreken. Voorlopig zijn we tevreden met de resultaten.
Veel bezoeken zijn een feest.
Op zaterdag bezoeken we eerst de hiphoplessen met docent/hiphopper Lorenzo en daarna de muzieklessen van juf Urmi. Het is paasvakantie, maar de lessen gaan door. Als we naar het lokaal gaan van Urmi, is er geen kind te bekennen. Vreemd, vinden we. Zo veel kinderen en niet éen te zien. De oplossing zien we, als we naar buiten lopen.
Bij de bushalte stapt juist Urmi uit, omringd door een schare kinderen, die allemaal proberen haar hand te pakken. Jammer, dat ze er maar twee heeft. We lopen allemaal samen naar het lokaal en wonen de les bij.
Juf Urmi vertelt ons ook dat ze een uitstapje geregeld heeft. Met 75 kinderen gaat ze naar de ZOO. Bij het leger heeft ze een bus geregeld. Fernandes, een alom tegenwoordige firma in Suriname, levert de broodjes en de soft (frisdrank) en zijzelf maakt de bami. Honderd porties, omdat er ook wat ouders meegaan ter ondersteuning en te weinig hebben, kan echt niet. Geweldig toch?
Allemaal bij elkaar.
Eén van de gebieden waarop onze activiteiten liggen, is de individuele hulpverlening. Een voorbeeld: we geven een jongetje geld om met de bus naar school te kunnen komen. Hij is aangemeld door Edwina, remedial teacher op de Clarkeschool. Hij kan nu naar school, maar dat is te weinig, vinden we. Vader en moeder zijn dood. Hij, zijn iets oudere broer en een zusje proberen het met zijn drieën te redden. Na schooltijd trachten ze met kleine klusjes voldoende geld te verdienen voor het eenvoudigste onderhoud. Dat lukt lang niet altijd. We hebben een afspraak met Rinia. Zij is Surinaamse, woont en werkt er en heeft zich gemeld bij Kansrijk Suriname: ze heeft de website bezocht en wil ons werk steunen. Daar gaan we over praten. En dan blijkt dat Rinia zich uit moeilijke omstandigheden op eigen kracht ontwikkeld heeft. Ze is ‘een van hen’, zegt ze. Ze werkt nu op het Ministerie van Sociale Zaken en blijkt de kennis over regels en voorzieningen in huis te hebben, waar wij naar op zoek zijn. We spreken twee dingen af:
1-ze gaat de jongens en meisjes die we individueel ondersteunen helpen en ze begint met de begeleiding van het genoemde jongetje en diens broer en zus.
2-ze komt op de vrijwilligersavond die we organiseren op vrijdagavond, aan het eind van ons bezoek.
Bestuursleden uit Suriname en Nederland, vrijwilligers, stagiaires en anderen die betrokken zijn bij onze projecten, komen dan allemaal bij elkaar. We doen dit in een restaurant en we bieden een eenvoudige maaltijd aan. We zitten aan vier tafels en wisselen voortdurend van plaats. Er wordt druk gewerkt aan de relaties en contacten. Rinia ontmoet Edwina en wisselt informatie uit. Een afspraak wordt gemaakt om de komende week aan de slag te gaan. Cher, de juf uit Brownsweg die het iPadonderwijs verzorgt, gaat haar kennis delen en is enthousiast. Urmi vertelt dat ze met 75 kinderen van de muziekles naar de ZOO gaat. ‘Wanneer?’vraagt Edwina. Dan blijkt dat ze een dag later haar verjaardag viert. Ter plekke wordt geregeld, dat Edwina nog wat mensen uitnodigt en haar verjaardag in de ZOO gaat vieren. Ze gaat Urmi helpen met het koken voor 100 mensen enzovoort, enzovoort. Informatie uitwisselen, elkaar steun bieden door relaties in te zetten en tips te geven, bundelen van energie, ervaren dat we samen aan veel zaken werken: het zijn elementen van grote waarde voor de resultaten van ons werk. We zitten erbij. We zien het aan. We horen het geroezemoes. En we genieten.
Willem Wanrooij.
13 april 2017.
Eerste blog van het voorjaarsbezoek 2017 van Joleen, Marianne, Petra en Willem
Spang Makandra
In april waait het altijd meer dan in november en dat is heerlijk als je regelrecht uit Nederland komt. Meestal regent het in deze maand minder, maar dat is nu niet het geval. Aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant genieten we ook van de indrukwekkende hevige buien, die je hoort aankomen, neerstorten en die meestal ook weer snel over zijn. Een groot bijkomend voordeel is dat alle durotanks (regentonnen voor drinkwater) vol zijn en dat het water in de rivier zo hoog staat dat de tocht naar het binnenland in de helft van de tijd gaat.
De eerste dagen waren we in de stad in een nieuwe woonruimte: een benedenhuis met een prachtige tuin dichtbij het centrum.
We maakten afspraken en bezochten de Clarkeschool voor een eerste indruk van het broodjesproject.
Twee dagen na ons arriveerden de voorzitter Willem Wanrooy en zijn vrouw Petra, die mee zouden gaan naar het binnenland. Daar moesten we snel heen want na een week zou de paasvakantie beginnen.
Andere jaren hadden we altijd wel een paar dagen de tijd in Gujaba, nu maar 1 dag. Dat was hoog spel want we wilden goede afspraken maken over de mobiele watervoorziening voor de toiletten van de scholen. In het eerste blog van november 2016 hebben we daarover geschreven; nu moest alles vastgelegd worden met afspraken over wie gratis ( de school), voor halve kostprijs ( de leerkrachten) , voor kostprijs ( de polikliniek), of voor een afgesproken tarief ( anderen) water konden krijgen/kopen, wie het beheer heeft en wie de bootsman wordt die er wat mee verdient.
We hadden een afspraak met degene die de jongensvoetbalgroep traint namens Kansrijk Suriname. Er zijn twee teams, team Coco en team Anne-Wil, (genoemd naar de stagiaires die de clubs gestart zijn in 2016) die samen trainen en met enige regelmaat tegen elkaar spelen. Nu had de mede-coach, een wat oudere jongen, een blessure, maar daarna gaan de trainingen weer verder.
Na een avondvergadering met de bestuursopzichter en een paar andere belangrijke mannen werd de volgende dag in het bijzijn van de kapitein een contract getekend en afgesproken dat in de volgende droge periode een proef van start gaat.
Het duurt allemaal lang maar het is toch een belangrijke stap en dat lange adem loont bleek uit een andere geweldige omslag in denken in het dorp. Zoals we al eerder schreven is er bijna nooit stroom . Ooit is beloofd dat mensen in het binnenland altijd gratis brandstof zullen krijgen voor de generator als compensatie voor het onderlopen van een heel groot gebied voor het stuwmeer. Al jaren komt er te weinig of geen brandstof zodat de mensen zonder zitten, petroleum kopen voor petroleumlampen en klagen dat Lanti = de overheid niets doet. Nu hebben ze het heft zelf in handen genomen: de mensen die meedoen betalen 30 SRD per maand, worden aangesloten op het net ( de kabels lagen er wel) en hebben van 7-10 savonds stroom. Het lijkt zo eenvoudig maar het is een wereld van verschil in denken.
Van Gujaba gingen we verder stroomopwaarts. Ook nu weer snel en met grote bewondering voor de bootsman want je kunt nooit in een rechte lijn varen , maar bebakening is er niet. Met laag water zie je de rotsen en de zandbanken, nu zie je alleen water maar je moet toch in de vaargeul blijven. Het lijkt wel of ze het met hun ogen dicht nog kunnen.
We sliepen in Sutakamia, een eenvoudig toeristencentrum bij Botopasi. Van daaruit gingen we nog verder stroomopwaarts naar Masiakriki , waar we een crèche en groentetuin wilden zien van een bevriende stichting en naar Pikin Slee waar we het marronmuseum bezochten.
Daarna konden we nog net voor de paasvakantie een bezoek brengen aan Brownsweg waar Imro Leidsman de directeur is van de school waar juf Cher het iPad onderwijs in haar beheer heeft. Zo kun je het wel noemen want zij is ervoor vrijgesteld en geeft iPad les in alle klassen, samen met de klassenonderwijzeres ( ook in Suriname zijn er bijna geen mannen meer in het lager onderwijs). Ze is en blijft enthousiast, we maakten een paar lessen mee en er lijkt een positief effect te zijn. Of dat straks ook uit de overgangscijfers zal blijken moeten we afwachten maar het plezier waarmee kinderen erop werken is aanstekelijk.
We sliepen aan het stuwmeer waar we ook een boottocht maakten. Tot onze teleurstelling was het eiland van de brulapen op een randje bomen langs het waterkant opengekapt en beplant met cassave. Of er nog genoeg bomen over zijn voor de apen zal de tijd leren. De goudmijn die een half jaar geleden nog klein en illegaal was, was nu ineens legaal geworden en werd bewerkt met levensgrote machines. Het vervuilde water liep zo het meer in. Toen we later hoorden dat het water uit de kraan in Brownsweg geen regenwater maar water uit het meer is zijn we meteen opgehouden het te drinken.
Terug in de stad was onze eerste actie een vergadering met alle leerkrachten van de Clarkeschool. Er zijn er 38, het schoolhoofd Jane Ladi was nog thuis na een operatie en er waren er nog een paar niet ,maar in 2 groepen hebben we verder met iedereen gesproken om informatie te geven over de aan te leggen groentetuin bij de school (Hof van Clarke), te vragen wat ze ervan vonden en te peilen of ze er aan wilden meewerken. Vrijwel iedereen reageerde positief.
Ook brachten we een bezoek aan Betheljada, een tehuis voor ernstig dubbelgehandicapte kinderen. Van een bevriende kinderfysiotherapeute in Nederland hadden we ondersteuningsmateriaal en hulpmiddelen plus instructie hoe het te gebruiken gekregen. We zagen dat de spullen ingezet werden en de instructies voor zover mogelijk opgevolgd werden. Er kan in de toekomst ook Skype-contact volgen met de fysiotherapeute als er vragen zijn.
We gingen met de ergotherapeute naar Kaaki, het meisje dat van ons een elektrische rolstoel kreeg en voor wie we een aangepast huisje gaan bouwen. De ergotherapeute was nog nooit op huisbezoek geweest en omdat zij de definitieve adviezen voor de bouw van het huisje moet geven was het nuttig dat ze de situatie ter plaatse zag. Daarnaast behoefde de elektrische rolstoel wat onderhoud.
Vandaar gingen we op ziekenbezoek bij Jane. Dat koste ons aan SRDs niet veel maar aan tijd wel: heen met 3 bussen en het laatste stukje met Clyde, haar man, terug met Clyde, 2 bussen en een taxi en pas in het donker weer thuis
Intussen regent het nog steeds maar wij zitten heel tevreden op ons platje met bier en chips.
Wordt vervolgd.
Marianne Rutgers
februari 2017
Afgelopen 2 weken ben ik in Suriname geweest voor werk en vakantie met mijn vrouw Ria.
Natuurlijk ook een aantal zaken voor onze stichting gedaan.
Bezoek gebracht aan de Clarkeschool waar een grote spelletjesdag werd georganiseerd voor de bijna 800 kinderen van deze school in een achterstandswijk van Suriname.
Erg leuk om te zien hoe de kinderen genieten van eenvoudige spelletjes en hoe fanatiek ze zijn om te willen winnen bij voetbal of slagbal. Ze begonnen met de normale openingsceremonie met hijsen van de Surinaamse vlag en daarna het zingen van het volkslied. Er was een leuke dans ingestudeerd waarvan we genoten hebben.
Zoals jullie weten heeft onze stichting de hiphoples opgezet in Sunnypoint. Hierdoor wordt een aantal tieners die anders maar op straat zouden hangen dansen geleerd op een speciale manier. Als dank voor hun inzet mochten ze op zondag bij hotel Torarica ( place to be on Sunday) optreden voor enkele honderden gasten. Na het optreden werd er spontaan verder gedanst en waren er ook een aantal gasten die de beentjes lieten zwieren. Spontaan werd er met de pet rond gegaan en werd er 850 srd opgehaald. Leuk bedrag.
Jammer genoeg was het niet gelukt om ook de musicalgroep onder de bezielende leiding van Urmi op te laten treden. Torarica heeft wat meer tijd nodig om te kunnen beoordelen of dat past in hun concept. Wat in het vat zit verzuurt niet moeten we maar denken.
Natuurlijk ook 2 x een meeting gehad met het bestuur van Kansrijk Suriname Suriname. Je ziet hier een hoop enthousiaste mensen die volop ideeën hebben die ze aan het uitwerken zijn. Goed dat het bestuur nu is uitgebreid tot 5 zodat de taken en werk ook verdeeld kan worden onder deze mensen. 3 dames en 2 heren.
Henk van Tilborg, vice- voorzitter
4 december 2016
Tweede blog van het najaarsbezoek van Joleen en Marianne aan Suriname
Het is de eerste keer dat we maar drie in plaats van vier weken hier zijn en dat is hoog spel. Sommige van onze Surinaamse vrienden vinden dat we ” meer onze rust moeten nemen”, maar als je alle wachttijd op bus, taxi, boot of afspraak als rust beschouwt valt het reuze mee en we komen precies klaar met ons programma.
De eerste week van deze tweede periode was Henk van het bestuur er ook. Dat was nuttig en gezellig en voor ons ook nog heel comfortabel omdat hij een auto had waarmee wij vaak konden meerijden.
Een van de hoogtepunten, waar we zelf trouwens niets aan hoefden te doen , was de verloving van Meggy.
Kansrijk Suriname heeft al jaren contact met haar en we hebben tijdens ons vorige bezoek kennis gemaakt met haar vriend. Ze zijn beiden actief in de kerk van het Volle Evangelie en daar werd de verloving ook gevierd in een dienst met veel zang, dans, een preek waarin ze als voorbeeld gesteld werden, een lieve toespraak aan elkaar ( waar ze allebei verschrikkelijk zenuwachtig voor waren, maar het fantastisch deden) en tenslotte natuurlijk eten en drinken voor iedereen. Meggy had maandenlang ijsjes verkocht om ervoor te sparen, er was de hele dag gekookt en het was geweldig.
Een ander hoogtepunt was de uitvoering van de muziekgroep. op Sunny Point . Het lokaal van de school waar geoefend wordt was helemaal uitgeruimd. 
De school heeft geen stroom, maar Urmilla, de muziekdocente, was alle buren langsgegaan, net zolang tot ze iemand gevonden had die stroom wilde laten tappen, haar vader en een vriend regelden de microfoons, zelf ging ze nog bij ouders langs van wie ineens de kinderen niet mochten komen omdat ze bv op een broertje of zusje moesten passen . Ze had al de hele dag gekookt voor alle kinderen. Net zoals bij de verloving gaat elke bijeenkomst in Suriname gepaard met eten en drinken.
De voorstelling was prachtig. Ongeveer 40 kinderen zongen liedjes waarvan de meeste door Urmi zelf gemaakt waren en die bijna altijd een educatief karakter hadden over naar school gaan, gezond eten, zorgen voor het milieu enz. Dat klinkt heel braaf, maar is hier gebruikelijk en als je erbij danst en trommelt is het heel vrolijk.
In kleine groepjes werd er ook gerapt, gedanst, een toneelstukje opgevoerd, kortom: totaaltheater in de dop.
Voor Urmi was het ook de eerste keer en ze was zo zenuwachtig dat ze in het begin bijna niet kon praten van de zenuwen. Daar was toen ze eenmaal aan het zingen was niets meer van te merken: wat een energie. De kinderen zijn dol op haar.
Dit is een zeer geslaagde actie en we gaan weer flink fondsenwerven om de lessen door te kunnen laten gaan.
In deze tweede helft van ons bezoek zijn er een paar waardevolle nieuwe contacten ontstaan.
Over het broodjesproject op de Clarkeschool was op de site al te lezen. Om het project op den duur zelfvoorzienend te maken was al gedacht aan een combinatie met een school-groentetuin. Jane en Edwina, onze 2 contactpersonen bij de school planten zelf ook groente en willen het graag doen op school met de kinderen. De overheid had renkele jaren geleden een schooltuinenproject. Nu is nergens meer geld voor maar er waren destijds ook lespakketten gemaakt. Om daar meer van te weten te komen zijn we maar eens op de fiets gestapt en naar het ministerie van Landbouw gegaan. Na wat heen en weer vragen kwamen we bij de voorlichter van het ministerie ( als je maar geduldig wacht tot hij klaar is met waar hij mee bezig is, kun je zomaar terecht) en dat was een gouden greep. Hij was enthousiast, heeft er verstand van, zocht namen en telefoonnummers op, ging de volgende dag mee naar de school om ter plekke te kijken, nam meteen de coördinator van dat district mee en hij gaat persoonlijk de docenten trainen en het project van hieruit begeleiden. Hij is zo voortvarend dat hij zelfs afgeremd moest worden want er gaat niets ondernomen worden voordat er een heel stevig hek ,waar niet overheen te klimmen valt, rondom het hele schoolterrein staat.
Om dat te coördineren hebben we ook iemand gevonden, een Nederlander die hier al 20 jaar werkt. Hij gaat ook de bouw van het aangepaste huisje van Kaaki in Sunny Point begeleiden.
Er kwamen nog meer mensen op ons pad: iemand die werkt bij sociale zaken, Saramaccaans spreekt en die vrijwilligerswerk voor ons wil doen in Sunny Point, iemand van de stichting kinderboekenfestival die bezig is met een leesapp, een stagebegeleidster van een HogeSchool in België die hier begint met stagiaires en wel wil uitbreiden. Met allen zijn afspraken gemaakt en het kan resulteren in een goede samenwerking.
Twee, mogelijk drie mensen willen zitting nemen in het bestuur hier, zodat er vanuit Suriname zelf veel meer kan gebeuren.
We hadden tot slot een medewerkers/ vrijwilligersavond, natuurlijk met eten. 
Op de foto kun je zien hoe groot het gezelschap geworden is dat hier meewerkt aan de projecten van KS. We zijn trots en blij.
Naast deze groep hebben we inmiddels ook een privé circuit van dierbaren. Bijna elke avond eten we met iemand anders voor de gezelligheid. Dat gaan we nog missen, hoewel het wel heerlijk zal zijn het weer eens koud te hebben en niet opgegeten te worden door de muggen.
Over een half jaar zijn we er weer.
25 november 2016
SOMS ZIT HET MEE, SOMS ZIT HET TEGEN
Joleen en Marianne zijn voor hun najaarsbezoek in Suriname.
Omdat Joan, een van de nieuwe bestuursleden, de eerste week mee was en veel van de projecten wilde zien, hadden we de eerste 2 dagen een straf programma.
Zo begonnen we de dag na aankomst meteen om 8 uur op de Clarkeschool om te zien hoe het gaat met het broodjesproject. Dat loopt tot nu toe prima. Er wordt nog steeds uitgegaan van maar 20 kinderen, omdat er nog geen geld is voor meer, hoewel er vaak meer kinderen wat krijgen. Om het project groter en meer zelfvoorzienend te maken zijn er plannen om een eigen groentetuin en boomgaardje te maken. Eveline van het Surinaamse bestuur heeft daar ervaring mee en de overheid stimuleert het. Er was zelfs subsidie voor maar met de crisis zal dat in Suriname niet hard lopen. Dus daar zijn wij mee bezig.
Er moet eerst een stevig hek om het hele terrein gezet worden, er is al gemaaid en er worden offertes gevraagd. Wordt vervolgd.
Iedere keer dat we komen ziet de school er weer wat beter uit. Leuk om te zien!
Hierna bezochten we de families in Sunny Point waar we contact mee hebben en hadden. De ontvangst was zoals altijd hartverwarmend, ook als we weinig te bieden hebben, alleen al het feit dat we 2x per jaar langskomen is reden tot vreugde. De baby van Lydia groeit als kool en omdat haar moeder op hem past kan zij gewoon naar school. Ze gaat graag en haalt goede cijfers. Zij redt het omdat ze goed Nederlands spreekt doordat ze een paar jaar in een huis heeft gewoond waar Nederlands werd gesproken. Haar jongere broertjes en zusjes horen alleen maar Nederlands op school , dat is bedroevend slecht en dat maar 15 km van Paramaribo-stad.
Het volgende “werkbezoek” was de school van Imro in Brownsweg. Dat heet al binnenland maar is een wereld van verschil met Gujaba omdat je er over de weg kunt komen, er een busverbinding met de stad is en 24 uur stroom voorhanden is.
Imro heeft op zijn school 20 iPads in bruikleen gekregen en een leerkracht vrijgemaakt om er de hele schooldag mee te werken in alle klassen. Zij is daar het afgelopen jaar mee begonnen maar niet de hele tijd omdat ze een zwangerschapswaarneming moest doen. Nu is ze weer gestart. Wij hebben gezien hoe dat gaat. Het lukt haar ze klassikaal te gebruiken en het in te passen in de gewone taal-en rekenlessen, ze gaat ook andere leerkrachten inwerken zodat het niet alleen van haar afhankelijk is. Ze is reuze enthousiast en we hebben goede hoop dat dat goed gaat werken.
Van Brownsweg gingen we verder door naar Atjoni waar de weg ophoudt en we verder moesten met de boot. De boottocht duurde lang omdat het heel laag water is (“het water is droog en de boot rijdt langzaam”), bij de moeilijkste stroomversnelling kregen de bootsman met zijn twee helpers het niet voor elkaar om de boot over de stenen te trekken. Het was al laat in de middag en wij stonden op de kant te kijken en al te bedenken dat we daar ook konden overnachten toen er nog een boot stroomafwaarts kwam. Gezamenlijk lukte het, wij konden door en de andere boot draaide om.
De watervoorziening voor de wc’s loopt prima.
Het is nu droge tijd, dus de tanks waren na een tijd leeg. Ze zijn gevuld vanuit de rivier met “onze”brandslangenen ze worden gebruikt: de wc’s worden met emmertjes doorgespoeld, de kinderen wassen hun handen en er hangt een handdoek bij de deur van het klaslokaal. Bij de kleuters gaat dat klassikaal na de pauze. Ze wisten niet dat wij zouden komen en je zag dat het gewoon dagelijks ritueel was.
Op de andere school was ook geen water meer en niemand had nog bedacht dat ze de slangen konden laten komen zoals ze in de vorige droge tijd hadden gedaan. Dat was de taak van het schoolhoofd, maar die was tussentijds overgeplaatst. Dat soort dingen zijn jammer.
Daar zijn we nu een protocol voor aan het maken. Het lijkt eenvoudig maar er zijn al 3 gewichtige vergaderingen aan besteed: kostprijs, gratis voor de scholen, kleine vergoeding voor verantwoordelijke man, tarief voor particulieren.
Over de activiteiten waar de stagiaires Anne-Wil en Coco mee begonnen waren wordt wel met enthousiasme gepraat maar niet gehandeld. We streven naar een overname ervan door meerdere mensen uit het dorp en voorlopig regelmatige aanwezigheid van stagiaires . Nu was het Surinaamse jeugdjournaal gestopt omdat de arts van de MZ die het deed in Nederland was, en de handenarbeid omdat het meisje dat het deed uit het dorp was. Het voetballen echter leeft nog steeds. Op onafhankelijkheidsdag spelen team rood genaamd Coco en team blauw AnneWil tegen elkaar.
Ook met het iPadproject in Gujaba waren we niet gelukkig. Met het verdwenen schoolhoofd was ook de andere leerkracht die geschoold was t.b.v. de iPads verdwenen. Daarmee lag het hele plan stil en we zagen niet hoe het goed opgepakt zou worden. Daarom hebben we ze allemaal meegenomen en naar Brownsweg gebracht zodat daar in nu bijna alle klassen bij de lessen elk kind een iPad heeft ( nu moesten ze nog samen doen).
Na Gujaba zouden we verder stroomopwaarts naar een dorp gaan waar we o.a. een crèche met eigen groentetuin wilden zien maar door de lage watertand was dat niet mogelijk. Daardoor hadden we een dag “over” en hebben we onszelf getrakteerd op een dag en nacht aan het stuwmeer. Het huisje was een bed met omloop en een balkon met uitzicht op het meer vanwaar je een prachtige zonsopgang kon zien. We maakten een boottocht over het meer tussen eilandjes (= hoogste toppen van de heuvels) en duizenden resten van bomen die er nog staan door ( in 1960 is de dam geopend). We gingen langs een goudmijn, illegaal, je mocht niet aan land maar wel ongehinderd stilliggen en foto’s maken, langs een houtbedrijf dat , dit keer legaal maar wel vooral chinezen, bomen zaagt met geavanceerde onderwaterapparatuur en langs een eiland met brulapen. We hadden ze al gehoord en zagen ze nu van dichtbij.
Het was een mooi slot van onze week binnenland.
Wordt vervolgd na de activiteiten in de stad.
10 november 2016
We hebben er zin in!
Aanstaande maandag vertrekt er weer een team vanuit Nederland naar Suriname.
In totaal zullen we er drie weken zijn, in wisselende samenstelling.
De gehele periode zullen Marianne Rutgers en Joleen Caljouw alle projecten bezoeken evenals alle mensen die we ondersteunen, (zowaar een verlovingsfeestje vieren!) en waar nodig nieuwe afspraken maken. Dat laatste is vooral belangrijk voor onze bouwprojecten in Sunny Point en voor het broodjesproject op de Clarkeschool, dat een verrassende wending lijkt te krijgen! De eerste week worden ze vergezeld door bestuurslid Joan Nunnely, en de laatste week door bestuurslid Henk van Tilborg , die voor werk in Suriname moet zijn maar zoveel mogelijk tijd vrij zal maken voor Kansrijk Suriname.
We verheugen ons in het bijzonder op de uitvoering van de Musicalklas van juf Urmi, op zaterdag 27 november, in Sunny Point.
De komende drie weken zult u hier een wekelijks verslag van onze aktiviteiten kunnen lezen.
Joleen Caljouw
3 oktober 2016
De scholen zijn weer begonnen.
Met een lege maag de les in, dat willen we niet.
U kunt helpen!
Z i e o n s n i e u w s t e p r o j e c t .
o n t b i j t v o o r d e a l l e r a r m s t e n o p d e C l a r k e s c h o o l
juli 2016
recensie
D e K l e i n e K a m e r i n S u n n y P o i n t w a s o p z a t e r d a g 2 3 J u l i 2 0 1 6
“ t h e p l a c e t o b e ” v o o r d e v e l e j o n g e m e n s e n v a n S u n n y P o i n t .
Ik moest denken aan de slogan : We do not lack resources – Maybe we lack creativity, toen ik zag hoe de bewoners van Sunny Point met weinig middelen een behoorlijk ruime en nette evenementenhal hadden opgezet. De zinkplaten waren ook beschilderd en de bar was voorzien van een mooie “qoute”.
De door dansprofessional Lorenzo Castillion opgeleide jongeren hadden er merkbaar zin in om hun danstalent te laten zien. Het was voor de bestuursleden van de Stichting Kansrijk Suriname en de vertegenwoordiger van Alembo die deze lessen door middel van sponsoring mogelijk maakt een plezier om op te merken dat deze jongeren ruim op tijd en massaal waren komen opdagen.
De kinderen werden eerst getrakteerd op een verassend optreden van The Myztikals. De professionele groep van de leraar zelf. Die vertrokken net te vroeg voor de misschien verassende ontdekking van de Sunnypoint hiphop dansgroep dat zij niet onderdeden. Dat geeft natuurlijk een mooie stimulans om verder te groeien en om mee te doen met dans battles.
Tussendoor werd het publiek getrakteerd op een zang demonstratie van de basisschooljeugd. “De kinderen van Juf Urmila “ die al ruim een half jaar muzieklessen krijgen . Dat er in de lessen ook aandacht is voor dans en drama bleek zeker ook uit het feit dat de kleintjes erop stonden om naast het zingen ook een kleine dansshow weg te geven.
De grootste fans van de jonge artiesten waren de eigen leeftijdsgenoten. Het was ook interessant om te zien dat de vrouwen zoals ook elders in de maatschappij weer de leiding namen. De jongens werden constant uitgedaagd om ook hun “moves” te laten zien maar ze waren geen partij voor de “ ladies”.
De 12 plussers stonden in de rij voor de aanmeldingen voor de volgende lessen.
Het enthousiasme van de kinderen en de jongeren straalde een ontroerende dankbaarheid uit. Aandacht maakt van een jong mens een goed mens. Mooi project en het volgende seizoen sponsort Alembo weer de Hiphoplessen ! @ Romeo Haas
Zaterdag 23 juli 2016, 
4 tot 6 uur.
DE EERSTE UITVOERING VAN DE HIPHOPGROEP IN SUNNY POINT
mmv DE MUZIEKGROEP, die vast een voorproefje geeft van hun uitvoering in november
Iedereen is welkom.
KOMT DAT ZIEN!
Plaats: de Kleine Kamer in Sunny Point, tegenover de barbier.
Soerdeirattanstraat 23
Het handigste is even te vragen waar hey is als je Sunny Point in komt.
TOEGANG GRATIS
13 juli 2016
In juni waren de Universitaire PABO-stagiaires Hanna en Maud drie weken in Suriname. Zij vroegen Kansrijk Suriname om een stageplek voor hun internationaliseringsstage. Ze kregen er vier. Hieronder kunt u lezen hoe het ze verging.
Toen de piloot vertelde dat de landing ingezet werd, keken wij met grote verbazing uit het vliegtuigraampje. Zo’n landschap hadden wij nog niet eerder gezien. Zover het oog reikt alleen maar dichte groene bebossing. Net op het moment dat wij ons afvroegen of het vliegtuig midden in de jungle wilden gaan landen, verscheen er toch ineens een landingsbaan. Tijdens ons eerste stappen op Surinaamse bodem werden we meteen verwelkomd door de tropische hitte.
Weekend
In het weekend hebben we de tijd genomen om Paramaribo rustig te verkennen. Ons guesthouse lag in het oude centrum tussen alle witte houten koloniale panden. Een goede start voor onze verkenningstocht. Al snel kwamen we terecht in de Palmentuin, een oase van rust in vergelijking met de rest van de stad. Een heerlijke plek om lekker rustig te wandelen tussen de hoge palmen en even bij te komen. Als echte Nederlanders hebben we ook maar meteen fietsen gehuurd. We zijn met onze fietsen in een bootje de Surinamerivier overgestoken en vanaf daar naar de oude plantage Peperpot gefietst. Nauwelijks meer voor te stellen wat hier vroeger allemaal heeft plaatsgevonden. Tijdens onze fietstocht zijn we meerdere keren gestopt om de mooie natuur en alle dieren, waaronder aapjes, te bekijken. Ook hebben we dit weekend een bezoek aan de vlindertuin gebracht, waar vlinders voor de export gekweekt worden. Gek om te bedenken dat de vlinders in Artis misschien wel hiervandaan komen.
Clarkeschool
Maandag was het dan zover, ons eerste schoolbezoek aan de Clarkeschool. We mochten meerijden met de docentenbus vanuit Paramaribo. De blauw/witte bus zou om 7:00 vertrekken vanaf Telesur. Echter bleek dit niet de enige bus te zijn die vanaf dat punt vertrekt. Het was nog een hele zoektocht om de juiste bus te vinden. Gelukkig met hulp van de docenten uit de bus, die ons herkenden, konden we toch nog net op tijd instappen. De één uur durende rit werd een stuk aangenamer door al het vrolijke gelach en gepraat van alle docenten.
Om iets voor acht arriveerden we bij de Clarkeschool. Stipt om acht uur begon het gezang van de kinderen en werd de Surinaamse vlag gehesen. Vervolgens werden we hartelijk ontvangen door de directrice, mevrouw Ladi, in haar kantoor. Tot de pauze konden we meekijken bij Juf Cristien. Zij geeft dagelijks extra begeleiding op het gebied van taal aan de zwakke leerlingen. Het viel ons hierbij op dat er kinderen in deze klas zaten die al wat ouder waren, maar nog steeds geen letter konden lezen. De docent vertelde ons dat een oorzaak hiervan is dat de kinderen dagen en soms zelfs weken wegblijven van school, waarvan de reden vaak onbekend is.
Na de pauze mochten we meekijken bij klas 2. De muziekjuf kwam daar in de middag de muziekles verzorgen. Zoals de kinderen zelf al in koor zeiden ‘zingen voor een cijfer’. Waarbij de leerlingen allemaal individueel voor de klas een liedje moesten komen zingen. Aan het gegiechel van de kinderen was te merken dat ze dit toch wel erg spannend vonden. Leuk om de zien hoeveel liedjes de kinderen kenden en wat konden ze mooi zingen!
Iets wat ons opviel tijdens deze les was dat voor de kinderen die niet aan de beurt waren het wel veel en lang wachten was. Dit is iets wat ons tijdens eigenlijk alle schoolbezoeken is opgevallen. Wanneer een leerlingen bijvoorbeeld klaar is met zijn repetitie (toets) kan het voorkomen dat hij gerust nog een uur moet wachten op de andere leerlingen, totdat iedereen klaar is. Er wordt dan wel van de kinderen verwacht dat ze stil en rechtop op hun plek zitten. Een opgave die wij zelf al erg lastig vonden!
Ook de volgende dag waren we weer welkom op de Clarkeschool, dit keer hebben we meegekeken in klas 5 en klas 3. In klas 5 vroeg de juffrouw of wij zelf een leesles wilden geven. Voor ons een hele leuke ervaring om in Suriname met z’n tweeën voor de klas te mogen staan! Vervolgens hebben we in klas 3 (een grote klas van 56 leerlingen) meegekeken terwijl de kinderen tijdens de buiten tekenles hun eigen vlag ontwierpen. Ook hebben we de tweede dag geholpen met het uitdelen van het eten en drinken van het broodjesproject van Kansrijk Suriname. Hierdoor krijgen elke dag 20 kinderen een glas drinken, een broodje met kaas of kouseband en een stukje fruit. Deze kinderen krijgen thuis vaak weinig te eten en daarom is het fijn dat ze hierdoor in ieder geval een goed ontbijt op school kunnen krijgen.
Sunny Point
Op maandag zijn we in de middag door de schoolbus afgezet bij Sunny Point. Dit is een wijk ongeveer 17 km uit het centrum van Paramaribo, en waar Kansrijk Suriname veel projecten heeft. Via Joleen (van KS) waren wij in contact gekomen met Jeanette. Toen we aankwamen stond ze ons al op te wachten. We hebben bij haar thuis even gezeten, waar we ook k
Kaaki ontmoet hebben (haar gehandicapte pleegdochter). Jeanette heeft ons veel verteld over Suriname, Sunny Point en ons allerlei heerlijke Surinaamse vruchten laten proeven. We hebben samen met Kaaki geoefend met het alfabet op de iPad die ze heeft gekregen van Kansrijk S
uriname. Omdat zij nog steeds niet toegelaten wordt op een basisschool, is dit een hele mooie manier voor haar om toch te leren schrijven. We konden merken dat ze al flink wat geoefend had met de iPad! Rond kwart voor 4 nam Jeannette, en een heleboel kinderen uit het dorp, ons mee naar de basisschool waar de muziekles zou plaats vinden. Het leek er in eerste instantie op alsof de muziekdocent niet meer zou komen, in deze tijd hebben de kinderen zich goed vermaakt met het op Surinaamse wijze invlechten van ons haar. Gelukkig kwam de muziekdocent uiteindelijk toch nog de les geven. Wat hebben wij genoten van deze swingende muziekles maar misschien genoten we nog wel meer van hoeveel plezier de kinderen hierin hadden. Je kon merken dat dit voor hun het hoogte punt van de week was. We hebben ook heel positieve verhalen over de hiphoples van zowel de jongeren als volwassenen, helaas konden de docent niet komen dus hebben wij dit niet kunnen zien.
Kangoeroeschool
Ook brachten wij in onze eerste week een bezoek aan de Kangoeroeschool, een particuliere school in Paramaribo. Toen we een rondleiding kregen zagen we al meteen grote verschillen met de Clarkeschool, zoals bijvoorbeeld de digiborden, airconditioning en de leermaterialen waar deze school over beschikt. Na de rondleiding had de onderdirectrice een schema voor ons gemaakt zodat we allebei in de drie klassen konden meekijken. Zo hadden we na 1 dag al een heel goed beeld van het onderwijs op deze school, wat in veel opzichten op het Nederlandse onderwijs lijkt.
Weekend
In het weekend hebben we een tripje gemaakt naar de Warappakreek waar we tussen de mangrovebossen langs de oude plantages voeren. Onze gids heeft tijdens deze 12 uur durende trip aan een stuk doorverteld over de natuur en de geschiedenis van dit prachtige land. Daarnaast hebben we ook een dolfijnentrip gedaan, waar we tientallen dolfijnen hebben zien zwemmen in de Surinamerivier en een paardrijtocht door Lelydorp gemaakt. Leuk om na zo’n lange tijd samen weer eens op het paard te zitten.
Gujaba
Maandag begon onze tocht naar het binnenland, het dorp Gujaba. Deze dag begon nogal regenachtig, toen Paramaribo bijna wegspoelde. Het duurde bijna een uur om de taxicentrale te bereiken. Het was nog niet eens een kilometer maar we hebben er bijna een half uur over gedaan. Bij de Jeruzalembazar stonden Coco en Anne-Wil ( de SPH stagiaires die al bijna 5 maanden in Suriname waren) ons al op te wachten. Vanaf hier vertrokken we met de auto naar Atjonie, waar verder gingen met de boot die ons naar Gujaba bracht.
Tijdens deze boottocht konden we het landschap dat we vanuit het vliegtuig zagen nu vanuit de boot bekijken. Af en toe maakten we een stop bij een van de marrondorpjes die langs de rivier lagen, waar de vrouwen stonden te wassen en de kinderen aan het spelen waren. Aangekomen in Gujaba voelde het gelijk alsof we een hele andere wereld in stapten, wat een rust! Tussen de kleine houten huisjes met rieten daken liepen we naar het huis waar Coco en Anne Will nu verblijven. We konden gelijk aan de slag met het ophangen van de hangmatten, ons bedje voor de komende nachten.
Het kwam de volgende ochtend al meteen van pas dat we al een beetje hadden geoefend met het groeten in het Saramaccaans. De bewoners vonden het erg leuk om te zien dat we terug konden groeten en wilden ons graag nog wat extra woordjes leren.
O.S. 1 en O.S. 2
Tijdens ons bezoek aan Gujaba hebben we de scholen O.S. 1 en O.S. 2 bezocht. We hebben op beide scholen in meerdere klassen mee gekeken en verschillende lessen kunnen bijwonen. Zowel bij O.S 1 als O.S. 2 werden we hartelijk welkom geheten door de directrices. Zij konden ons ook meer vertellen over hoe het onderwijs is vormgegeven op de scholen in Gujaba. In de 5de klas van O.S. 1 werden wij bij binnenkomst toegezongen door de kinderen. We voelden ons heel welkom! We merkten dat, net als de rest van de dorpelingen, de leerlingen veel moeite hebben met het Nederlands. Je kan je voorstellen dat het dus erg lastig is voor zowel de docenten als de leerlingen dat alle lessen en leermaterialen in het Nederlands zijn. Bijvoorbeeld een les over dijken. Hoe vaak zullen de kinderen die zien?
Waar wij, met de Nederlandse schoolpleinen in ons achterhoofd, heel jaloers op waren was de natuur en de ruimte rondom de scholen. Zo werd er op O.S. 2 op een groot grasveld slagbal gespeeld en hadden de kleuters alle vrijheid om lekker rond te rennen.
Buurthuis
In de middag als de scholen uit waren gingen we met Coco en Anne-Will mee naar het buurthuis. Dat wat we voorheen in de blogs lazen, konden we nu met eigen ogen bekijken. Erg leuk om te zien dat hier zoveel kinderen op af komen en dat ze echt zitten te wachten tot de activiteiten beginnen.
’s Avonds gingen we naar O.S. 1 om daar het Surinaamse jeugdjournaal met de kinderen te bekijken. Fijn dat de kinderen op deze manier meer meekrijgen met wat er in de stad gebeurt en natuurlijk ook goed voor hun Nederlands. Naast het jeugdjournaal viel ook Ernst en Bobbie goed in de smaak, wat hebben ze gelachen!
We vonden het erg bijzonder om deze week onderdeel te mogen zijn van dit marrondorp. Heel gaaf om te zien hoe Coco en Anne-Wil opgenomen zijn door de bewoners in het dorp. Het zal voor hun niet altijd makkelijk zijn geweest. Maar ze mogen trots zijn op wat ze bereikt daar hebben!
Wat hebben wij genoten van onze tijd in Suriname. We zijn heel erg blij dat wij via Kansrijk Suriname de kans hebben gekregen om op al deze scholen mee te kijken en door alle tips zo’n goed beeld hebben kunnen vormen van Suriname!
Hanna Blaauw en Maud van Steen
juli 2016
Het is zover!
De Hiphopleerlingen zullen na 1 jaar lessen volgen hun presetaties laten zien!
Zaterdag 23 juli van 16:00-18:00 uur in de Kleine Kamer – Sunny Point (tegenover DE Barbier).
De kinderen van de musicallessen van Juf Urmila, zullen kort een presentatie geven.
En de Myztikals komen speciaal naar Sunny Point om de kinderen te zien dansen en zelf een demo te geven.
Entree is free en iedereen is welkom! Kom op tijd………….
30-06-2016
DE CROWDFUNDINGACTIE VAN ONZE STAGIAIRES IS VANDAAG AFGELOPEN. 650 EURO IS ER GEDONEERD. MEER DAN 100% VAN HET STREEFBEDRAG!
Alle gulle gevers hartelijk dank, ook namens de kinderen van Gujaba!
Hier ziet u de voetbaljeugd van Gujaba met hun gloednieuwe spullen.
26-06-2016.
Hieronder vindt u het laatste blog van Anne-Wil en Coco voor hun vertrek naar Nederland.
Neemt u ook nog een kijkje op de crowdfundingpagina van de 1%club? 90% van het streefbedrag is binnen, nog 60 euro te gaan. We hebben nog 5 dagen. Doet u mee?
Hoi
We zijn alweer voor de laatste keer in de stad. We hebben de laatste periode in Gujaba veel kunnen doen, we hebben elke dag op OS1 het jeugdjournaal laten zien. Dit ging soms moeizaam omdat de techniek niet meewerkte of de kinderen niet stil waren, gelukkig zat het schoolhoofd er vaak bij en daardoor werden de kinderen wel stil. Ook de spellen zijn goed gegaan de laatste weken, de kinderen vonden het jammer dat we weer naar Nederland moeten en er dus minder activiteiten zijn na school. We zijn trots op wat we bereikt hebben de afgelopen maanden, het was soms moeilijk maar uiteindelijk hebben we toch iets moois op weten te zetten.
Nu wij er niet meer zijn, wordt er toch op OS1 twee keer per week het jeugdjournaal vertoond voor de kinderen van beide scholen, hierbij helpt Maarten, een Nederlandse arts die op de poli werkt.
Op dinsdag blijft het voetbal doorgaan, waar wij een hoop materiaal voor gekocht hebben dankzij het opgehaalde geld van de crowdfunding! Meneer Abauna organiseert de wedstrijden en hij wil ook trainingen gaan geven, nu heeft hij daar genoeg materialen voor, eerst was er namelijk maar één bal. Nu heeft hij ook hesjes voor beide teams, 10 ballen in een net, keepershandschoenen, aanvoerdersbanden, een pomp, een fluit. Kortom, een hoop materiaal waar hij veel mee kan! Daar zijn we erg blij mee. Ook hebben we van het geld dat is opgehaald via onze crowdfunding boxjes gekocht, zodat bij het laten zien van het jeugdjournaal het geluid hard genoeg is en iedereen het kan horen.
Op donderdag blijft een meisje activiteiten doen met de kinderen, onder andere puzzelen en touwtje springen. Hier zijn we ook erg blij mee. Zo is er toch vier keer in de week wat te doen voor de kinderen en is er dus continuïteit. We hopen nog steeds op nieuwe stagiaires die het van ons overnemen, zodat het project zeker door blijft gaan. We hebben afscheid genomen van iedereen in Gujaba en we zullen de mensen missen, we hopen nog eens terug te komen! We hebben pangi’s gekregen van twee vrouwen, dat is blijkbaar de traditie bij het afscheid. Leuk! De kinderen zullen we het meeste missen, vooral de buurkinderen die er altijd waren. Het waren 5 mooie maanden en we hebben een mooi project gedaan waar we trots op zijn. We zijn nu nog druk bezig met alles voor school af te ronden en we genieten daarnaast nog even van Paramaribo, donderdag 30 juni vliegen we naar huis en is het avontuur helaas afgelopen…
12-06-16 Blog van Coco en Anne-Wil
Hallo allemaal,
We zijn weer even een weekendje in Paramaribo na Gujaba.
Allereerst: de crowdfunding is gestart! Ons project GujabActief staat op de site van 1% club en we hebben al een deel van ons bedrag van 600 euro opgehaald, daar zijn we erg dankbaar voor! Hier kunnen een hoop materialen van gekocht worden!
Hier kunt u zien hoe het daar op de site staat.
Het gaat goed met de spellen en we vinden steeds betere manieren om vooral de creatieve activiteiten goed te
laten verlopen zodat iedereen een keer aan de beurt komt. Ook het voetbal blijft een succes, laatst stonden we met meneer Kojas die het voetbal organiseert en toen vroegen kinderen of het morgen doorging, super leuk! Deze meneer wil het voetballen blijven voortzetten, inclusief trainingen. Hier willen we dus graag in investeren, want hij doet het graag en als wij weer naar Nederland zijn wil hij er dus ook mee blijven doorgaan! Dat zou mooi zijn.
Toen we dinsdag om kwart over 3 aanliepen naar het voetbal, zodat we daar om half 4 zouden zijn, zeiden 2 meiden: maar het is nog geen tijd! Omdat het nog geen half 4 was, ze houden het dus goed in de gaten.
Op de foto zie je trefbal, wat voor het eerst écht goed ging! De kinderen begrepen het nu goed en hielden zich aan de regels.
Woensdag lieten we het jeugdjournaal zien. Het was toch eigenlijk een beetje te druk en rumoerig, maar de volgende keren zorgen we voor kleinere groepen en is het schoolhoofd erbij, die orde houdt. Dan hebben de kinderen er een stuk meer aan omdat ze het beter verstaan.
Het gaat dus goed met ons buurthuis en we zijn trots op wat we al bereikt hebben! De volgende keer komen 2 andere stagiaires mee naar Gujaba, zij gaan meelopen op de basisscholen maar kunnen ons natuurlijk goed helpen met onze spellen, extra handen zijn altijd welkom.
We gaan hierna nog maar 1 keer naar Gujaba en dan zit het er alweer bijna op voor ons in Suriname..
22-05-2015 Blog van Anne-Wil en Coco
Hallo allemaal,
Hier weer een bericht van ons uit Suriname. We zijn weer twee weken in Gujaba geweest en zijn van start gegaan met de spellen in het Kruto Oso (het gemeenschapshuis). De sleutel van het opberghok is in ontvangst genomen zodat we al ons materiaal kunnen opbergen. De eerste dag van deze periode hebben we kennis gemaakt met tropenarts Maarten van de Medische Zending. Hij was enthousiast over ons project en stelde voor om het project te presenteren aan de medewerkers van de Medische Zending. Om meer bekendheid te krijgen in het dorp hebben we dit dan ook gedaan. Deze mensen zijn namelijk iedere dag in contact met de plaatselijke bevolking en kunnen ons project in de eigen gesproken voertaal uitleggen. De gezondheidsassistenten reageerden enthousiast en vonden het goed dat wij ons inzetten voor de jeugd.
Wij hebben een weekschema gemaakt waarop een overzicht van de activiteiten. Het rooster hebben we in de wachtkamer van de medische zending, de beide scholen en in het Kruto Oso opgehangen. Hiermee hopen we dat de mensen weten waarom wij hier zijn en dat zij weten waar ze hun kind in de middag naar toe kunnen sturen. Donderdags zijn we begonnen met onze eerste activiteit in de zaal. Er waren wel meer dan 70 kinderen! Hartstikke leuk dat er zoveel kinderen waren, maar we hadden het hard te halen. De spelletjes middag was goed uit gepakt en de kinderen vermaakten zich met puzzels, domino’s, memory, 4 op een rij en springtouwen.
Het eerste weekend in Gujaba was erg spannend. Er vond dat weekend een traditie plaats. Twee vrienden gingen jagen en een van hen is per ongeluk door de ander om het leven gebracht. De familie van de overledene is dat weekend naar Gujaba gekomen om waardevolle spullen van de familie van de dader in beslag te nemen. Het is een traditie omdat zij deze situatie op deze manier oplossen en het wordt door de politie gedoogd. Wij moesten het weekend binnen blijven omdat de bevolking denkt dat als die personen jou zien, de geest van de overledene je dood maakt. Het was een hoop getrommel, geschreeuw en lawaai. Wij vonden het stiekem toch wel spannend wat er allemaal aan de hand was. Toch mooi om zoiets mee te mogen maken!
De week erop hebben we voor het eerst film kunnen laten zien in de zaal. We hebben het klokhuis kunnen laten zien omdat het dorp even voorzien was van stroom in de avond. Hier hebben we dus gebruik van gemaakt! Het was wel jammer dat er niet veel geluid uit het kleine beeldscherm kwam en de kinderen er doorheen aan het praten waren. We hebben het die week erop nog eens geprobeerd en vroegen mevrouw Libretto (schoolhoofd OS2) of ze orde wilde houden. Het werkte en de kinderen waren al een stuk rustiger. De activiteiten lopen goed en de kinderen maken ontzettend veel plezier. Ze laten trots de gemaakte tekeningen en knutselwerkjes zien. Voor de dinsdag middag hebben we een man gevonden die iedere week een voetbalwedstrijd wil organiseren voor de jongens. Hij kiest iedere week andere jongens zodat iedereen aan de beurt komt. Hij is ontzettend fanatiek! We hebben ook een meisje gevonden dat op de donderdagmiddag spellen met de kinderen wil doen. Zij is vaak mee komen kijken tijdens de activiteiten en hielp ons erg goed. Ze kwam zelf met leuke nieuwe ideeën en vond het erg leuk om een activiteit in de week over te nemen.
Het laatste weekend voordat we terug naar de stad gingen, zijn we naar het resort Menimi geweest. Het was heerlijk om na bijna twee weken weer in een bed te slapen! We hebben genoten van de natuur en zijn in de avond op kaaimannen jacht geweest.
Het waren twee goede weken waarin veel is gebeurd!
Coco en Anne=Wil
16 april 2016. Tweede blog van Marianne en Joleen
De tweede helft van ons verblijf ging tegengesteld aan het eerste deel: eerst in de stad , daarna naar het binnenland.
We begonnen de week met een hele dag naar Sunny Point. Eerst naar Kaaki. Ze is blij met haar elektrische rolstoel en kan er ook mee overweg, zij het dat er nog wel verbetering mogelijk is, zowel in de rijvaardigheid als wat betreft aanpassingen rondom het huis. We hebben gebeld met de ergotherapeute die bij haar langs zal gaan om ter plekke adviezen en rijles te geven. Ook zal ze gestimuleerd worden de stoel niet alleen te gebruiken om de deur uit te gaan, maar er grotere delen van de dag in te zitten. Ze heeft een werkblad en de stoel is naar alle kanten verstelbaar, dus dat zou moeten kunnen.
Omdat ze nog steeds niet op de bigisma skoro ( het volwassenen onderwijs) is toegelaten ” omdat ze daar geen gehandicapten willen” probeerden we of ze de eenvoudigste apps om letters en cijfers te leren zou kunnen gebruiken op een iPad. Daar was ze erg enthousiast over, ze leek het ook op te pakken. Mogelijk hebben we ook nog een vrijwilliger die de komende tijd met haar kan oefenen.
Daarna maakten we een rondgang langs alle andere mensen die we in Sunny Point ondersteunen en langs de oude bekenden, die we daar inmiddels hebben.
Aan het eind van de middag maakten we een les mee van de muziekgroep en van de hiphop. Daar werden we zo vrolijk van!
Urmilla is in januari begonnen met de muziek. Ze heeft een musical geschreven en ze maakt alles zelf: muziekinstrumenten van kalebassen en petflessen, kleding van oude lappen en ondertussen laat ze de kleintjes die meekomen omdat er geen oppas is in een hoekje tekenen en kleuren. Ze had deze keer een gitaar bij zich en had haar vader meegenomen. Hij is ook muziekleraar en wilde wel eens zien wat zijn dochter daar doet.
Het was geweldig te zien hoe ze de groep bespeelde zonder ook maar een keer haar stem te verheffen of boos te kijken, en dat met 40 enthousiaste kinderen. Ze liet de ze zingen, dansen, toneel spelen, ze hangen aan haar lippen. Er was ook een nieuw liedje in het Saramaccaans over een vlinder die in de droge tijd hoog en laag vliegt over de zandbanken in de rivier. Saramaccaans is de taal van het binnenland, die door alle mensen in die wijk, die daar gekomen zijn op de vlucht in de binnenlandse oorlog, gesproken 
wordt. Het is een heel andere taal dan het Sranang, de officiële taal naast Nederlands. Wij braken onze tong over de klanken, zij kenden het in een kwartier.
Na de muziek kwam de hiphop. Dat zijn oudere kinderen. De groep was kleiner dan normaal omdat het nog vakantie was. Het zijn jongens en meisjes en er is een flinke discipline. Er wordt gewerkt naar een grote uitvoering in juli.
Soms worden we wel eens moe van het trage tempo waarin veel dingen hier gaan, maar zo’n dag bruist zo van de energie, dat dat er ruim tegenop weegt.
In de rest van de week hebben we veel tijd besteed aan overleg hoe nu verder met de iPads. Het was niet voor niets dat we begonnen in Gujaba, maar het is daar toch te moeilijk gebleken. Zodra je met een klein clubje kinderen aan de gang gaat gaat het geweldig, ook en misschien wel juist daar, waar zo weinig en slecht Nederlands gesproken wordt. Echter, in een hele klas lukt het niet. Daarvoor is teveel begeleiding nodig en de leerkrachten zijn teveel bezig met overleven om extra energie in iets nieuws te steken. Het hoofd van de school vond het heel jammer maar reëel dat er een nieuwe opzet kwam. De iPads zijn nu verdeeld over de twee scholen daar, elk vijf stuks, precies goed voor bijles, de stagiaires in Gujaba, die ze gaan gebruiken als buurthuisactiviteit in de avonduren, ook met een klein groepje, de Clarkeschool, eveneens voor bijlessen en de school in Brownsweg, waar het hoofd zit met wie destijds het hele plan gemaakt is maar die vlak voor het schooljaar begon overgeplaatst werd. Daar gaan ze overdag tijdens de lessen gebruikt worden.
Wij gaven nog extra instructie tot we er zelf vierkante ogen van hadden, maar we zijn nu wel optimistischer over de toekomst.
Graag wilden we nog een keer naar Nickerie, zowel om het Olga Clarck kinderhuis nog een keer te bezoeken, een huis waar we een aantal jaar geleden erg enthousiast over waren, als om naar Bigi Pan te gaan, een prachtig natuurgebied daar. Deze keer hadden we daar tijd voor, dus dat deden we.
Over het kinderhuis zijn we nog steeds enthousiast, met 43 kinderen, een beheerdersechtpaar en een paar losse medewerkers loopt het allemaal als een trein. ieder kind heeft een taak, gezamenlijk wordt de hele huishouding gedaan en verbouwingen doet de directeur Gilliano zelf met de jongens. Win- win: het kost allemaal minder, en de kinderen kunnen bijna alles als ze het huis verlaten.
Zie hun website
Hierna weer naar het binnenland.
De belangrijkste reden om nog een keer terug te gaan naar Gujaba, naast het organiseren van de iPads, was om contact te leggen tussen de stagiaires Coco en AnneWil en de mensen die via Unicef en de stichting Cocon bezig zijn activiteiten voor adolescenten te ontwikkelen in Gujaba. Dat gaat op een hele andere manier dan wij het doen. Er is een prachtig organogram van de organisatie, er is een bestuur, er worden mensen getraind, het duurt allemaal heel lang maar zit op papier gedegen in elkaar, terwijl wij misschien wel heel gemakkelijk beginnen maar wel bijsturen als dat nodig is. Het mooiste zou zijn als je van elkaar expertise en spullen gebruik zou kunnen maken. In de stad hadden we al contact gehad met Unicef en Cocon en daar leken de mensen er wel mee in te stemmen, maar dat wilden we in Gujaba zelf ook graag bespreken met de stagiaires erbij. Jammer genoeg konden zij op het laatste ogenblik niet komen. Toch hebben we de ” vergadering” door laten gaan. We hadden de namen van het bestuur en via de BO (bestuursopzichter ) zijn ze bij elkaar geroepen. Ook de hoofden van de scholen waren erbij, wij hadden bier en sap ingekocht en daar zaten we dan.
De vraag was of ze iets zagen in samenwerking en of ze de stagiaires een beetje zouden willen helpen als ze daarom zouden vragen. Wij dachten dat er wel een discussie zou komen maar zo gaat dat niet. Ze trokken zich terug om zich te beraden omdat ze met één antwoord moesten komen. Na verloop van tijd kwamen ze weer aan tafel, de broeder van de poli die ook in het bestuur zit nam het woord en tot onze vreugde was het antwoord dat ze graag willen samenwerken ten behoeve van de ontwikkeling van de kinderen. Dat is een goede start. Nu is het nog zaak om vrijwilligers te vinden die het werk doorzetten als de stagiaires er tijdelijk of langer niet zijn. De hoop is dat er straks weer nieuwe stagiaires zijn, maar er zullen altijd gaten te vullen zijn. Vrijwilligerswerk doen zonder dat daar betaling tegenover staat wordt vrijwel niet gedaan, ook niet als dat in het belang van je eigen kinderen is. Dat wordt nog een punt maar dat zien we dan wel weer. Er zijn al wat moeders benaderd en die lijken er niet negatief tegenover te staan.
Na Gujaba gingen we naar Brownsweg, waar Imro Leidsman nu hoofd van de school is.
Voor deze reis de laatste tocht op de rivier. Wat een verschil met november, toen het zo laag water was dat we bij alle stroomversnellingen moesten uitstappen en omlopen. Nu was het water zo hoog dat we stroomafwaarts binnen een uur in Atjoni waren.
Brownsweg heet ook binnenland maar het is een wereld van verschil. Je kunt er over de weg komen en er is stroom. De kinderen spreken ook veel beter Nederlands hoewel de voertaal thuis ook Saramaccaans is.
Er was al een leerkracht voor het ICT onderwijs, dat daar mondjesmaat gegeven wordt, en die gaat nu vrijgesteld worden om met de iPads te werken. Wij hadden haar de vorige week al in de stad geïnstrueerd en je kon merken dat ze veel ervaring heeft. We hebben wat lessen bijgewoond, hier gaat het wel klassikaal en dat lijkt een goede kans te hebben.
Die nacht regende het zo verschrikkelijk dat de stroom uitviel. Zelfs hier zit je dus met opladen maar Imro verzekerde ons dat dat binnen een dag hersteld wordt.
Daarna nog een paar dagen in Paramaribo om alles af te ronden en ons voorjaarsverblijf zit er weer op.
Joleen en Marianne
15 april 2015. Blog 5 van Anne-Wil en Coco
Hoi! De vrijdag voor we naar Gujaba gingen hebben we met Eveline van de stichting inkopen gedaan. We hebben allerlei spelmateriaal ingekocht zodat we meer mogelijkheden hadden in de spellen. We hebben nieuwe ballen, tennisrackets, meer springtouwen, hoepels, bellenblazen, potloden en stiften, papier, scharen en lijm, vouwblaadjes, kleine spelletjes zoals domino en vier op een rij en knikkers. Hiermee konden we nu veel meer spellen doen omdat we de vorige keer maar 1 bal en 1 springtouw hadden en een frisbee, maar verder niet veel materiaal. Zaterdags zijn we vertrokken naar Gujaba. We vonden dat we toch minstens 1x met de bus zouden moeten gaan als we in Suriname zijn, maar hij zat helaas al vol. We waren er een uur te vroeg, maar hij zat toch al vol. We werden aangesproken door een taxichauffeur die naar Atjoni ging, dus we zijn met hem meegereden. In die taxi zaten alleen Surinamers, het was een gezellige rit! De boot vanaf Atjoni was bijna leeg, alleen wij zaten erin met onze spullen en wat andere tassen, dat was luxe. Toen we in Gujaba kwamen werden we meteen geholpen door mensen die we nog niet kenden, ze liepen mee met een kruiwagen om onze spullen te vervoeren, super fijn!! Zondag hebben we een relaxdagje gehad en niet veel gedaan, het was ook in het dorp rustig. Ook maandag was het erg rustig in het dorp, de mensen waren naar hun kostgrondjes met de kinderen.
M
aand
agochtend hebben we de sleutel van een opberghok van het Kruto Oso (waar we onze activiteiten gaan uitvoeren) opgehaald en daarna wilden we spellen gaan doen met de kinderen. We hadden alle kinderen die we tegenkwamen aangesproken en ze zouden allemaal komen als we spellen gingen doen, maar het was uitgestorven toen het zo ver was. Het hele veld was leeg, er liep zelfs niemand langs. Dat was jammer. Maandag middag hebben we met iemand gesproken die misschien in het bestuur van het buurthuis wil, zij zal op zoek gaan naar nog meer mensen die dit misschien willen. Als we die mensen vinden, kunnen sommige activiteiten toch doorgaan als we in de stad zijn. Het zou leuk zijn als er in die weken toch een film wordt gedraaid of een voetbalwedstrijd wordt gehouden. Dinsdags waren er nog steeds weinig kinderen, we hebben met een paar kinderen bij ons huis een spelletje gedaan, maar daar bleef het ook bij. Terwijl normaal onze veranda vol zit met kinderen, zaten er deze week zelden kinderen, het was nog vakantie. We verveelden ons dinsdag zelfs een beetje. Op woensdag waren er wel 3 kinderen voor ons huis aan het spelen, we hebben hen meegenomen naar het grote veld en na een tijdje kwamen er steeds meer kinderen bij. We hebben toen veel spellen kunnen doen, uiteindelijk waren er nog 20 kinderen bijgekomen. Donderdag hebben we ook weer spellen kunnen doen, de kinderen vroegen zelfs of we met hen naar het veld wilden gaan, ze zijn dus enthousiast ! Donderdagmiddag kwamen onze buren ook weer thuis, 4 leuke kinderen die altijd bij ons komen zitten. Het was dus meteen een stuk gezelliger bij ons huisje. We hebben vrijdag ook weer leuke spellen gedaan en er kwamen ook 2 meiden uit ons studentenhuis eens kijken waar wij stage lopen, dat was heel gezellig! We hebben toen we meer kinderen bij ons huis hadden af en toe met de kinderen op iPads leerzame spellen gedaan, de meeste kinderen hadden dat nog nooit gedaan dus die vonden dat best speciaal. Morgen komt ons bezoek vanuit Nederland, zij gaan ook even mee naar Gujaba. Volgende week gaan we voor het eerst een knutselactiviteit doen in het Kruto Oso en we laten ook voor het eerst een film zien, we hopen dat dat een succes wordt! Als we na onze vakantie naar Gujaba gaan, hebben we een planning gemaakt van alle activiteiten. We hebben een weekindeling gemaakt met in de ochtend activiteiten voor de kleinsten die niet naar school hoeven en ’s middags en eventueel ’s avonds activiteiten voor de grotere kinderen, we zijn ook bezig met een naam te bedenken voor ons buurthuis. Het buurthuis begint steeds meer vorm te krijgen!
3 april 2016
Zoals gewoonlijk als we hier zijn verbazen we ons erover hoe snel de tijd gaat!
We, dat zijn Marianne Rutgers en Joleen Caljouw. Al een aantal jaren gaan we 2x per jaar een maand naar Suriname om te werken aan projecten van KS.
Inmiddels zijn we op de helft van ons bezoek en is er al veel gedaan.
We begonnen deze keer in Gujaba. Dat was een hele zit: eerst de vlucht naar Paramaribo vanuit Nederland, zo’n 16 uur reizen van huis tot huis en de volgende morgen vroeg meteen door naar Gujaba, eerst met een busje, vier uur rijden, daarna nog een paar uur met een korjaal.
We waren erg benieuwd hoe het zou zijn met de wc’s waarvoor de vorige keer de aansluitingen van dakgoot naar de regentanks hersteld
waren. Helaas was de vakantie al begonnen, dus we konden niet zien hoe het tijdens schooltijd ging maar de buurjongens van Coco en Anne-Wil (zie hironder) konden het ons precies vertellen en voordoen. De grote tanks vlak naast de wc’s zitten nu vol met regenwater. Het water wordt gebruikt om te drinken en om emmertjes te vullen om daarmee de wc door te spoelen. Zelfs de kleintjes zijn daar heel handig in. Het stinkt naast de school niet meer naar poep en pies. Uiteindelijk lijkt dit beter dan doortrekken; op de andere lagere school waren de geïnstalleerde spoelbakken na drie maanden kapot, en ook op de Clarkeschool waar we eerder toiletten bouwden wordt nu met emmers gewerkt. Dit zijn de kinderen gewend, en zo gaat het prima. Wat ons betreft niets meer aan doen.
In de droge tijd zijn de tanks leeg en kunnen ze gevuld worden uit de rivier met de brandslangen en de eigen pomp die de school heeft.
De andere school heeft ook al 1x haar durotanks gevuld met ” onze” brandslangen (het was regentijd, en dus nog niet vaker nodig). Die moeten daar dan, met de pomp, per bootje naar toe. Een hele klus. Dat is prima gelukt, dus dat belooft veel voor de komende droge tijd . De bedoeling is dat in de toekomst meer scholen langs de rivier van dit systeem gebruik gaan maken.
Het was erg leuk om te zien hoe Coco en Anne-Wil al ingeburgerd waren in het dorp. Ze hebben een eigen huisje van zo’n 6 vierkante meter op een redelijk centrale plek in het dorp, bestaande uit 4 ruimtes, twee om hun hangmat in te hangen, 1 waar een kooktoestel met gasbom
staat en een centrale plek waar al hun meegebrachte spullen staan, én 
een veranda, die dient als woonkamer. Aan meubilair heeft het huis twee schooltafeltjes en stoeltjes en een houten bank buiten. Er staan een durotank naast het huis die regenwater zou kunnen opvangen als hij goed geplaatst was, daar moet nog even iets aan gebeuren, en twee minuten lopen van het huis is een echte WC met water in een tank ernaast om door te spoelen. Voor Gujabaanse begrippen wonen ze dus vorstelijk, maar u zult begrijpen dat ze even moesten wennen.
Hun buurmeisje Omena van 12 is hun steun en toeverlaat, zij spreekt redelijk Nederlands, iets dat in Gujaba niet vanzelfsprekend is, en ze
fungeert behalve als tolk ook als gids. Het is reuze gezellig daar op hun platje, het miegelt van de kindertjes die alles wat je doet
nauwlettend in de gaten houden.
De dames zijn, na een eerste kennismakingsperiode in het dorp en op de beide scholen inmiddels gestart met sport- en spelactiviteiten, die we natuurlijk bezochten. Een vaste afspraak over hoe laat iets begint is moeilijk te maken, maar als je begint groeit de groep razendsnel.
Spelregels zijn nieuw, evenals wachten op je beurt, maar het plezier straalt ervan af! Helemaal leuk was dat bij het touwtje springen, favoriet bij zowel de jongens als de meisjes, twee moeders uit het dorp kwamen draaien, dat is natuurlijk precies waar de meiden op uit zijn. We hebben met elkaar gebrainstormd over de verdere mogelijkheden en waar nodig wat tips gegeven. Over een week zijn we er weer, dan zullen we zien welke activiteiten erbij zijn gekomen. Plannen zijn er genoeg.
Over de iPads zijn we minder enthousiast. Het blijkt heel moeilijk om in crisistijd, waarin de leerkrachten meer bezig zijn met
overleven dan met lesgeven, de docenten te blijven motiveren om in hun vrije tijd met de kinderen op de iPads te oefenen. Ondanks het feit dat wij iedere week in Nederland de te maken weektaak klaarzetten voor alle zesdeklassers, zijn er maar zo’n 15 die er af en toe mee werken, en dat is niet de bedoeling. We hebben dan ook uitgebreid gesproken met het hoofd van de school en zijn nu een plan aan het opstellen om de iPads beter in te zetten. Dat moet deze maand nog rondkomen. In ons volgende blog zullen we daar meer over vertellen.
Aan het eind van de week vertrokken we naar de stad, waar we het eerste weekend gebruikten om oude bekenden op te zoeken en afspraken te maken voor de komende twee weken.
We hadden een bestuursvergadering met de drie mensen van het Surinaamse bestuur en de dag erna via skype zowel het Surinaamse als het Nederlandse bestuur. De techniek staat voor niets, we bevonden ons op drie verschillende werelddelen!
We hadden afspraken met UNICEF en het ministerie van jeugd en sportzaken, met twee van onze pupillen van wie er eentje volgend jaar gaat trouwen! We maakten kennis met de aanstaande, die ons buitengewoon gastvrij ontving.
De tienermoeder die we ondersteunen toonde vol trots haar inmiddels al 7 maanden oude zoontje en ze doet het goed op school. De vrouw die de Bun Kopu Serie (verkoop tweedehands spullen) doet op Sunny Point kwam vertellen hoe goed dat gaat en hoe blij haar pleegdochter is met de elektrische rolstoel die ze nu heeft. Haarzelf gaan we later zien.
Over de iPads spraken we met twee schoolhoofden.
Met de directeur en de remedial teacher van de Clarkeschool brainstormden we over hulp aan de allerarmste kinderen op school. De school, die 800 leerlingen heeft, heeft er zeker 200 waar directe hulp voor nodig is, maar we willen eerst een pilot gaan opzetten met 20 kinderen voordat we in het groot gaan denken.
Morgen gaan we naar Sunny Point, muziekles en hiphoples bekijken, waar we ons erg op verheugen, van de week nog een paar afspraken, het weekend gaan we weer naar het binnenland. Daarna schrijven we de rest van ons verslag.
Tang boeng,
Marianne en Joleen
30 maart 2016. Blog 4 van Coco en Anne-Wil
Hallo allemaal,
Coco en ik zitten inmiddels 2 maanden in Suriname. De tijd gaat snel! Goed teken!
We zijn voor de tweede keer in Gujaba geweest en het waren twee ontzettend leuke weken. Het was wel weer spannend om er naar toe te gaan omdat de eerste keer erg wennen was. We spraken de taal nog niet zo goed en de mensen moesten ook aan ons wennen. Gelukkig werden we warm onthaald toen we aankwamen bij het dorp.
De kinderen herkenden ons en riepen onze namen. Er verscheen meteen een glimlach op ons gezicht. Het weekend verliep rustig. De kinderen zaten weer bij ons op de veranda wat een leuk gezelschap was. Vanaf de maandag zijn we iedere ochtend mee gaan kijken in de klassen van Os1 (de andere basisschool vn Gujaba) zodat we uiteindelijk alle kinderen van beide scholen hebben gezien. De minister van sport en jeugdzaken kwam toevallig die week op bezoek in Gujaba. We hebben de kans gekregen om met hem te praten en hebben ons voorgesteld en verteld wat we aan het doen zijn in het dorp. Het was een vriendelijke man en hij was enthousiast over ons verhaal. We hebben onze contactgegevens kunnen uitwisselen met zijn contactpersoon. Wellicht zit er een samenwerking in!
Ons project is goed van start gegaan.
E
r is een groot grasveld ter beschikking waar we aan de slag konden met de spellen. Het kruto osso konden we nog niet gebruiken omdat we hier nog een sleutel van moeten krijgen. Het veld is een goed alternatief! De kinderen zijn ontzettend enthousiast wanneer ze bezig zijn met de spellen. We hebben veel balspellen gedaan zoals lummeltje, door de benen gooien en voetbal. Het springtouw en de frisbee vielen ook in de smaak. De kinderen renden erachter aan en leken de tijd van hun leven te hebben. Dat maakte ons ook enthousiast. Het is mooi om te zien dat het project nu al veel plezier met zich meebrengt.
De kinderen gingen in de middag weer op tijd naar huis want er moest geoefend worden voor de wandelmars wat het weekend plaatsvond.
Uiteraard zijn we gaan kijken en hebben de verschillende groepjes dansend op de trommelgeluiden voorbij zien komen. Het was leuk om te zien dat ieder groepje erg hun best had gedaan. Er waren veel mensen naar het dorp gekomen dus het was een drukke, gezellige bedoening. Joleen en Marianne zijn op dinsdag aangekomen in het dorp. Het was leuk om tijd met ze door te brengen. Ze hebben flink mee staan te draaien tijdens het touw springen! We hebben iedere dag een lekkere Djogo (fles bier) met elkaar gedeeld. Heerlijk zo’n koud biertje met het warme weer! We hebben ons goed vermaakt. De laatste dagen vlogen voorbij en toen was het weer tijd voor de terug weg. We hadden de lantiboot kunnen regelen en werden lekker op tijd opgehaald. Bert, onze trouwe taxi chauffeur stond al op ons te wachten en zoals beloofd reden we op tijd aan. Zelfs 5 minuten eerder! Het paasweekend was rustig. Zaterdag hebben we lekker uitgerust en niet veel gedaan. Heerlijk om na twee weken weer lekker in een bed te liggen. Zondag zijn we met huisgenootjes en twee vriendinnetjes van school naar het Jacana resort geweest. Het weer viel helaas die dag tegen maar dat mocht te pret niet drukken. We hebben het weekend afgesloten met een heerlijke bbq! Maandag zijn we met de schoolmeiden naar peperpot nature park geweest voor een lekkere brunch. We gingen met de auto over de brug. Blijft een mooi uitzicht! We hebben enorm veel zin om straks in Gujaba weer verder te gaan met het project!
Tot snel! Groetjes Coco en Anne-Wil
12 maart 2016. Blog 3 van Anne-Wil en Coco
We hebben er weer 2 weken Paramaribo op zitten.
Toen we terugkwamen hadden we even een rustdagje waarop we konden uitpakken.
Het weekend zijn we naar Spring Break geweest, een weekend waarbij je met een hele grote groep naar een resort gaat en ’s middags doe je een soort sport en spel in teams en ’s avonds was er een feest.
Vanaf maandag hebben we volop aan ons eerste verslag gewerkt, het oriëntatieverslag. Gelukkig is het weer nu ook wat beter en kunnen we in de middag lekker de zon in. We hebben de eerste paar dagen veel geskyped met school en de begeleider.
Omdat Anne-Wil 20 februari jarig was en we het nog niet gevierd hadden, gingen we samen met 2 andere meiden uit eten en daarna op de partybus, die door de stad rijdt. We zijn zaterdag naar Kirpalani geweest, een groot warenhuis in de stad, om te kijken wat voor materiaal we kunnen kopen voor onze buurthuisactiviteiten en we hebben een dvd-speler gekocht zodat we de volgende keer in Gujaba op ons kleine televisieschermpje de films kunnen laten zien die we hebben meegenomen uit Nederland.
Op vrijdagavond was er een poolparty, op het dak van een hotel. Je kon dus zwemmen met uitzicht over Paramaribo, dat was heel leuk! Maandagavond hebben we aan het Surinaamse bestuur ons plan gepresenteerd. Ze waren heel enthousiast en hebben meer ideeën aangedragen! Woensdag hadden we een Skype gesprek met onze begeleider en onze docent in Nederland over ons oriëntatieverslag, we hebben er feedback op gekregen die we goed kunnen gebruiken voor ons volgende verslag. Het was een goed gesprek!
Woensdagavond hebben we in ons studentenhuis een baka bana (= gefrituurde banaan) avond gehouden, we hebben geleerd hoe we dat moeten maken!
Net voor we weer naar Gujaba gingen moesten we nog naar de vreemdelingendienst, dat duurde helaas heel lang, we hebben zeker 3 uur moeten wachten (en we hadden een afspraak).
Samen met Eveline (voorzitter bestuur in Suriname) gaan we nog naar een andere winkel om te kijken naar nog meer spelmateriaal wat we misschien willen kopen.
We pakken dadelijk nog onze tas in en dan zijn we klaar om naar Gujaba te gaan, we hebben er zin!
26-2-16. Tweede blog van Coco en Anne-Wil, stagiaires in Gujaba
Hoi allemaal
Weer een bericht vanuit het mooie Suriname waar we inmiddels al een maand zitten! Het gaat snel hoor. Het gaat goed met ons en we proberen iedere dag van ons avontuur te genieten.
Net voor we naar Gujaba gingen hebben we onze eerste trip gedaan, naar Brownsberg. Het was een hele leuke trip waarbij we veel nieuwe mensen hebben leren kennen. We hebben de watervallen gezien en geziplined op 35 meter hoogte boven de Surinamerivier!
15 februari was het zover, we gingen voor het eerst naar Gujaba. We werden opgehaald en we hadden enorm veel bagage, we maakten ons al zorgen over of het wel ging passen in de auto en boot. Onderweg haalden we Dhr. Leidsman en zijn vrouw op en vertrokken we naar Atjoni, met een tussenstop bij Brownsweg om nog wat tafels en stoelen op te halen. Het was een lange rit met heuvelige wegen. Aangekomen op Atjoni werd het busje leeg gemaakt en in de boot geladen. Het was indrukwekkend om te zien hoe de boot werd volgeladen. Toen alles er in zat zijn we er zelf ook ingeklommen en vertrokken we naar Gujaba. Wat was de boottocht mooi! 1,5 uur later kwamen we aan bij het dorp. Met een tractor werden we met onze bagage naar het huis gebracht waar we de komende tijd zullen verblijven. Er liepen meteen veel kinderen met ons mee en we voelden ons net een attractie. Er werd gezwaaid en gelachen maar ook verbaasd gekeken. Twee blanken meiden, dat maken ze ook niet elke dag mee!
Aangekomen bij ons verblijf lieten we alles even op ons afkomen terwijl 
onze spullen binnen werd gezet. Een prima huis en we hebben allebei een aparte kamer voor onze hangmat. Een keuken met een hoge tafel voor ons kooksetje. Alles werd aangesloten en ondertussen waren er twee andere mannen bezig om een slot op de deur te maken. Erg fijn! Binnen een paar minuten hingen ook onze hangmatten en was het huis klaar. Dhr Leidsman nam ons mee en liet ons een deel van het dorp zien.
Daarna hebben we wat gekookt en gingen we ons wassen bij de rivier. Apart om je 
zo in de rivier te wassen maar het water was lekker koel. Toen begon eigenlijk al snel de 1e nacht in de hangmat. Spannend! We hadden niet zo heel goed geslapen en waren vroeg wakker door de kinderen en door de hanen die je goedemorgen komen wensen. Je hebt geen wekker nodig in het dorp. Gelukkig sliepen we de nachten erna steeds beter.
De tweede dag in het dorp gingen we kennismaken met de kapitein en hij wenste ons welkom in zijn dorp.
Ook hebben we kennisgemaakt met het schoolhoofd van OS2. Een vriendelijke vrouw en ook zij heette ons welkom. We hadden afgesproken dat we iedere dag mee zouden kijken bij een les zodat we de kinderen konden leren kennen. We egonnen met de 4e klas. Het was wel even omschakelen omdat je het onderwijs hier gaat vergelijken met dat in Nederland. Af en toe liepen we rond om te kijken wat de kinderen aan het maken waren en de leerkracht legde uit wat hij of zij ging doen. Tussen sommige klassen zat. Groep 2a bijvoorbeeld was ontzettend druk en de docent had moeite om ze stil te krijgen, terwijl groep 2b rustig was en goed naar de juf luisterde. In de middag hebben we geholpen met het iPad project. Dit vonden we erg leuk om te doen. Je bent dan 1 op 1 bezig met de kinderen en ze vonden het fijn dat de sommen werden uitgelegd. Wanneer een leerling steeds dezelfde fouten bleef maken, lieten we ze opnieuw de opdracht maken zodat ze ervan kunnen leren.
Ook hebben 
we uitgelegd dat het niet erg is om fouten te maken en dat je daar alleen maar van kunt leren. Om ze te belonen voor hun inzet hebben we op onze laatste dag het jeugdjournaal laten zien waar ze zelf in voor kwamen. Dit willen we vaker gaan doen, het is erg leerzaam voor ze en ze leren hierdoor beter Nederlands. We hopen zo dat er meer leerlingen komen naar de iPad lessen. Wanneer we tussendoor niet zoveel te doen hadden speelden we met de kinderen memory of gaven we ze een springtouw. Dat was wel even lastig voor de meiden, maar ze leerden snel hoe het werkte! Er zaten iedere dag veel kinderen bij onze veranda en we zaten eigenlijk nooit alleen. Dat is een goed teken natuurlijk want straks hebben we juist deze kinderen nodig voor ons project! De kinderen gaven ons vaak vruchten die ze in het bos hadden gevonden. Ook het groeten in de ochtend gaat steeds beter. De mensen vinden het leuk als je goedemorgen in hun taal kunt zeggen. Onderweg naar school lijkt het net een gezang als iedereen dat tegen elkaar zegt. Mooi om te zien. We moeten we zorgen dat we iedere dag bezig blijven. In het weekend wisten we niet zo goed wat we konden doen. Anne-Wil was die zaterdag ook jarig. De verjaardag voelde anders dan normaal. Coco had slingers meegenomen en we hadden een fles bier gekocht om het toch nog te kunnen vieren. Heerlijk dat koude biertje!
De volgende keer dat we naar het dorp gaan, gaan we in de ochtend op OS1 kijken zodat we alle kinderen hebben gezien. In de middag zullen we starten met onze activiteiten. We gaan kijken welke spellen uit ons draaiboek de kinderen aanspreken en aan de hand daarvan kunnen we groepen maken. Er zijn spellen voor de jongere en voor de oudere kinderen, spellen voor meisjes of jongens of voor iedereen samen. We zien een grote uitdaging in het dorp en hebben ons goed kunnen oriënteren. De eerste keer is ons meegevallen! Tuurlijk heb je er dagen tussen zitten dat het even wat minder gaat. Gelukkig zijn we met z’n tweeën en hebben we genoeg mensen waar we op terug kunnen vallen! We kijken positief terug op onze kennismaking met het dorp maar waren ook wel blij om weer in de stad te zijn. Lekker douchen en weer heerlijk eten. We zijn afgelopen weekend mee geweest naar springbreak. Een weekend vol met teamspellen en gezelligheid. Tussendoor natuurlijk ook onze verslaglegging voor school en de organisatie bijhouden. We willen jullie laten weten dat we ontzettend genieten en er naar uitkijken om met ons project te beginnen in Gujaba en hier alle vertrouwen in hebben!
12 februari 2016
Op 28 januari zijn Anne-Wil van Santen en Coco l’Ortye naar Suriname vertrokken om in het kader van hun derdejaarsstage SPH een buurthuis op te zetten voor de basisschooljeugd in Gujaba.
Meer hierover kunt u hier lezen.
Zij zullen u de komende 5 maanden (twee-)wekelijks op de hoogte houden van hun wederwaardigheden.
Hieronder volgt hun eerste blog.
Hoi allemaal,
Het gaat hier erg goed! Het afscheid was moeilijk, maar de reis verliep soepel. Na lang gewacht te hebben bij de douane, stond onze taxi gelukkig al klaar. De eerste indruk van het land was vooral warm! Ook ging alles meteen rustig aan, waar in Nederland iedereen snel het vliegtuig uit wil en naar de douane gaat, wacht iedereen hier netjes op zijn beurt met het vliegtuig verlaten. De reis naar ons huis duurde 1,5 uur en we hebben genoten van wat we onderweg zagen, het land heeft een mooie natuur. We waren moe van de reis, maar hebben nog even kennis gemaakt met onze gezellige huisgenoten. Er was nog een meisje van onze school in Suriname, die ging bijna naar huis. Met haar zijn we vrijdags uit geweest en hebben we al veel mensen leren kennen. Onze begeleider in Suriname, Eveline, heeft ons zaterdag mee uit shoppen genomen en ons de stad een beetje laten zien zodat we vast wat spullen voor Gujaba konden kopen. We hebben fietsen gehuurd, dus we konden (met gevaar voor eigen leven) de stad zelf ook al verkennen. Ondertussen zijn we al een beetje aan het verkeer gewend. De afgelopen 2 weken zijn we vooral bezig geweest met kennismaken. We hebben Eveline en Georgian van de stichting ontmoet, Elisha Deekman van Unicef, Erna Aviankoi van stichting COCON, Jean-Paul van Ewijk van Alembo, onze tweede begeleider Meneer Eersteling en ook Meneer Leidsman, die ons wegwijs zal maken in Gujaba. Tussen de afspraken door zijn we natuurlijk ook aan het genieten, zo zijn we naar Paramaribo Zoo geweest, gaan zwemmen, naar de Palmentuin geweest en we gaan zaterdag en zondag op trip naar Brownsberg! We genieten volop! We gaan aanstaande dinsdag voor het eerst naar Gujaba, we vinden het heel spannend maar hebben er heel veel zin in!!
Coco en Anne-Wil
5 december 2015
Voor ons . Marianne en Joleen, zit het er weer op.We vertrekken zo van vliegveld Zanderij. Nog 2 uur wachten, precies goed om verslag te doen van de afgelopen 2 weken.
In de stad bestond ons leven weer uit afspraak hier, afspraak daar, even wennen maar ook heel nuttig.
Na het weekend gingen we meteen weer een dag terug naar Gujaba, omdat het jeugdjournaal ons iPadproject in Gujaba wilde filmen. Zij hadden maar 1 dag de tijd, dus we reisden 12 uur voor 3 minuten filmmateriaal. Maar het resultaat mocht er wezen! Een leuk filmpje dat precies weergaf hoe het was. Hulde aan het jeugdjournaal.
Hier kunt u de uitzending zien 
We mochten de boot van de districtscommissaris gebruiken, maar moesten wel zelf de brandstof meenemen. ( er was op dat moment een brandstofcrisis aan de gang en het was niet zeker dat er in het binnenland brandstof was). Dat was nog een rib uit ons lijf, dus namen we drie betalende toeristen mee om de kosten te drukken. Zij hadden een erg leuk tripje, en wij waren bijna uit de kosten. Win- win. (zie voor een verslag van een van hen onder het tweede jeugdjournaalfilmpje). De ontvangst op school in Gujaba was roerend, de hele school stond klaar en begroette ons zingend. Na een week zonder ons gewerkt te hebben was het leuk om te zien wat de leerkrachten en kinderen inmiddels hadden gedaan. Het is duidelijk dat de taal een enorm probleem is. Toen we later het filmpje lieten zien aan het hoofd van Bureau Onderwijs Binnenland was hij zeer geemotioneerd, omdat hem dit probleem voor de binnenlandse kinderen zo aan het hart gaat. Voorzichtig denken we nu aan een app, te ontwikkelen met studenten in Suriname en dit hoofd, een doorgewinterde schoolmeester, om de kinderen beter in te voeren in het Nederlands.
De mensen van het jeugdjournaal grepen hun kans nu ze er tóch waren. Op 27 november was er een filmpje te zien over het feit dat de school geen stroom heeft. (behalve hun eigen generator met af en toe een beetje gasloine)
Dat filmpje kunt u hier zien
Mee met Kansrijk Suriname.
Eind november 2015 kregen mijn man ik de kans om mee te gaan naar een basisschool in de binnenlanden van Suriname. Stichting Kansrijk Suriname en het jeugdjournaal gingen in 1 dag op bezoek bij deze Goejaba basisschool in de jungle. Er zouden tijdens de reis die nodig was om opnames te maken, 3 plaatsen in de bus en in de kano onbezet blijven. Die plekken zijn verkocht aan ons, geïnteresseerde bezoekers. Zo werd de reis voor de stichting en voor het jeugdjournaal gesponsord. De reis begon ‘s morgens om 5 uur. We reden 3 uur lang met een busje het binnenland van Suriname in. We stapten over in een korjaal, een grote kano met motor. We voeren 3 uur en kwamen onderweg 2 stroomversnellingen tegen en omdat het water nog laag stond, klommen we uit de kano en liepen een deel door de jungle. De kano werd door de bootsman en kulaman door de stroomversnelling getrokken en wij stapten verderop weer in.
Bij school aangekomen kregen we een hartverwarmend en emotioneel welkom. Alle kinderen en het personeel zongen ons toe. Prachtig prachtig! De ipads waren een week daarvoor reeds door Joleen en Marianne (bestuurslid en vrijwilliger van de stichting) naar school gebracht. Om het werken op de ipads mogelijk te maken en om dit een reële kans van slagen te geven is een flink traject afgelegd door de stichting en door de school. Ook in de toekomst wordt school hierin begeleid. Het doel is om de kinderen, met behulp van dit speelse, didactische lesmateriaal meer kennis bij te brengen waardoor het niveau omhoog gaat. De kinderen hebben ons laten zien hoe handig ze er al mee waren. Het is verbazingwekkend hoe kinderen zich dit zo snel eigen maken.
We zijn daarna even het dorp ingelopen. Het dorp ligt achter de school, het is 1 van de 2 grootste dorpen in de jungle en heeft ongeveer 5000 inwoners. Het is een dorp van dicht bij elkaar staande hutjes, overkappingen, planken, golfplaten en een pad van zand en modder. Er zijn geen sanitaire voorzieningen, geen stromend water en de elektriciteit ontbreekt. Hier worden wel al voorzieningen voor getroffen. Er wordt gewassen in de rivier. Om 6 uur ‘s morgens is het licht en om 18.00 uur wordt het snel weer donker. De kleine kinderen in het dorp, die nog niet naar school gaan, zagen er gezond en blij uit. Hun huid zat onder de pukkeltjes en ze hadden weinig kleding aan. De kinderen die op school zaten, zagen er goed verzorgd uit. Tijdens de opnames van het jeugdjournaal in groep 8 ben ik samen met Trui, een andere reisgenoot, een 2e klas ingelopen. De kinderen zaten daar alleen omdat er een leerkracht ziek was. De juf van de tweede had die dag 2 klassen van 30 kinderen. Ze zaten eerst even stil, een beetje bang maar toch nieuwsgierig te kijken , maar nadat we ons hadden voorgesteld kwamen ze al heel snel dichterbij. Ze voelden aan onze witte huid en knepen in onze armen, aaiden over ons haar. Ze waren allemaal even vrolijk. Trui en ik hebben samen kinderliedjes met hen gezongen, van Berend Botje ging uit varen etc. Het was duidelijk dat ze niet wisten wat ze zongen, ze zongen fonetisch. Ik had dit liedje sinds mijn kleutertijd niet meer gehoord. Het lijkt of de tijd er heeft stilgestaan.
Buiten zijn toiletten gemaakt maar de watertoevoer werkte nog niet naar behoren. Na elk gebruik van het toilet vulde het kind zelf een emmer bij het enige kraantje op het veld en spoelde zijn eigen toilet door. Iets anders dat opviel is dat we, wat wij wel zo gewend zijn, niets te eten of te drinken aangeboden kregen. We waren hierop voor bereid en hadden dit zelf meegebracht. Wat er niet is, kun je niet delen.
Na een bezoek van 3 uur vertrokken we weer richting Paramaribo. Het is ondoenlijk om alle indrukken op te schijven en te delen. De foto’s geven een indruk van deze dag. Wat een prachtige dag was dit. We zijn stichting Kansrijk Suriname dankbaar dat we deze kans kregen. En wat hebben we het goed in Nederland.
Anke Blom
Vervolg blog van Marianne en Joleen
We hebben gesprekken met Unicef en Stichting Cocon, met wie we straks gedeeltelijk gaan samenwerken als onze stagiaires in Gujaba zijn, en maakten goede afspraken.
Ook hadden we twee bestuursvergaderingen met ons Surinaamse bestuur. De eerste keer waren de bestuursleden Henk van Tilborg en Rosieta Ramesar erbij, die ook kort in het land waren, de tweede keer Willem Wanrooij. Leuk om eens een keer live met elkaar te spreken in plaats van via skype.
Tijdens het verblijf van Rosieta en Henk was er op de Clarkeschool een sport- en speldag, aangeboden door de Vrienden van de Surinaamse Atletiek en Kansrijk Suriname. Het was een feestelijke dag met naar onze maatstaven weinig sport maar wel veel plezier.
MVI_0648 Hier ziet u nog een hardloopfilmpje
‘s Avonds was er voor de personeelsleden van de Clarkeschool, bestuur en vrijwilligers van Kansrijk Suriname een tochtje met de tourbus, aangeboden door St. Vrienden van de Surinaamse Atletiek. Leuk, zo’n mix van allemaal betrokken mensen. Op klanken van Creoolse muziek maakten we een tochtje van een uur door de stad en langs de rivier, opgeleukt door swingende schooldocenten, die de tijd van hun leven hadden.
Natuurlijk bezochten we de mensen die van ons individuele ondersteuning krijgen, en we kregen zowaar de aanschaf van de elektrische rolstoel voor een gehandicapt meisje, waar we al even mee bezig zijn, rond!
We bespraken de plannen voor de bouw van een bibliotheek in Sunny Point, waarvoor we inmiddels een beheerder hebben. De boeken voor de bieb krijgen we van Unu Pikin, die overigens altijd meer boeken kan gebruiken. Hier kunt u hun website bekijken. Ze doen meer dan alleen boeken!
De huiswerkbegeleiding in Sunny Point is gestart, maar er komen weinig tot geen kinderen. Ongeveer alles wat tegen kon zitten zat tegen: eerst werd de hele mulo verplaatst naar ver buiten Sunny Point en werden de kinderen erheen vervoerd met een schoolbus. In de school zit nu een lagere school. Daar moet wel de huiswerkbegeleiding komen, omdat de kinderen na school weer in Sunny Point zijn. Dus nieuwe afspraken maken. Vervolgens werd het schoolhoofd van de Mulo “ gemuteerd” , zoals dat hier heet. Met haar hadden we alle afspraken gemaakt. ( herkent u iets? Ditzelfde was ons ook al in Gujaba overkomen…….) Het nieuwe schoolhoofd was niet echt geinteresseerd in activiteiten in Sunny Point en wilde niet erg helpen. Dus stelden wij onze huiswerkbegeleider voor mee te rijden met de schoolbus, dan kon hij zo de kinderen bereiken. Toen besloten alle schoolbussen te gaan staken vanwege hun achterstallige uitbetaling van salarissen. Dat doen ze tot op de dag van vandaag. Maar we laten ons niet klein krijgen, inmiddels hebben we alle namen en telefoonnummers van de Sunnypointleerlingen, gaan we middels een groepsapp reclame maken, worden er flyers verspreid en gaan de huiswekbegeleider Furgill en de gloednieuwe muziekdocente Urmilla een dezer dagen huis aan huis Sunny Point in om te vertellen wat ze doen en de ouders erbij te betrekken.
Nu het goede nieuws: vanaf 14 december zullen er wekelijks muzieklessen gegeven worden voor de lagere schooljeugd in Sunny Point. Urmilla zal met de kinderen zingen, muziekinstrumentjes maken en toneelspelen. Zij, Furgill, die na de huiswerkbegeleiding steeds een uur met de leerlingen gaat rappen, en Lorenzo, de hiphopdocent, vormen vanaf nu ons team Sunnypoint Kansrijk. Binnenkort staan al hun activiteiten op hun gezamenlijke facebookpagina.
De hiphop loopt gesmeerd. We woonden een openbare les bij, waar we zeer van onder de indruk waren. Ze hebben al een heel stuk van een officiele uitvoering ingestudeerd. In april is de echte uitvoering, daarna beginnen ze met een nieuwe choreografie en kunnen er ook weer nieuwe kinderen instromen.
v.l.n.r: Furgill, huiswerkbegeleiding en rappen, Urmilla, muziekgroepje, Lorenzo, hiphop
Met vrijwilliger Jaap, (zie de vorige blog) maakten we een plan om de watervoorziening van de toiletten in Gujaba werkbaar te maken, en dat lijkt zowaar te gaan lukken.
Verder maakten we veel afspraken met mensen uit ons inmiddels flinke netwerk, zowel voor Kansrijk Suriname als in onze eigen kennissenkring.
Vanmorgen waren we nog bij een Bun Kopu Serie ( verkoop tweedehands spullen) waar kleding, schoenen en boeken voor een klein prijsje werden verkocht die door KS ingezameld zijn, zowel in Suriname als in Nederland. Met de opbrengst wordt gebouwd aan een cateringbedrijfje in Sunny Point.
Ook spraken we met een gehandicapte jongen die graag steun van ons zou willen krijgen om zijn school te kunnen afmaken. Hij kan in de regentijd vaak niet naar school omdat de wegen dan te slecht zijn voor zijn scootmobiel en zou dan graag vervoerd worden met speciaal gehandicaptenvervoer. Dat gaan we proberen te regelen.
Al met al kijken we wee
r terug op een geslaagde maand! In het voorjaar gaan we weer!
Marianne Rutgers en Joleen Caljouw
25 november 2015.
Hieronder het verslag van onze vrijwilligers Jaap en Geertje, die van 8 tot 16 november in Gujaba waren
De eerste zin ontstond naar aanleiding van een opmerking in de nieuwsbrief van Kansrijk Suriname over het niet werkende wc project in Gujaba.
een stuk over de problemen met het wc project en ik dacht hoe gek kan dat zijn “niet werkende toiletten”. Met mijn achtergrond in de installatietechniek leek het mij een uitdaging om dat eens te aanschouwen en als het enigszins kan op te lossen.
te maken. Het voelt goed. Gelukkig maar. We moeten zeker een week met elkaar optrekken.
en een aantal andere juffen en één meester. We moeten even aan elkaar wennen. Maar respect voor elkaar en elkaar de ruimte geven zorgt voor een soepele samenwerking. Met de sleutels mag en kan ik overal in en ik ga maar eens op onderzoek uit. Waarom werkt het niet, waar zit het defect? Stap terug, wat is er nog niet geïnstalleerd? Nog een stap terug welke materialen ontbreken. Vraag hoe kom ik aan materialen?Hoe kom ik aan gereedschap?
Na een dag of 3 loop ik vast. Geen materialen en gereedschappen om de watervaten op de binneninstallatie aan te sluiten. Joleen heeft al verschillende hulplijnen uitgezet. Wel goede wil maar de boot is telkens leeg.
We slapen 2 nachten in een zusterpost zonder elektra en water. Sorry wel water maar dan uit de regenton beneden achter huis. We koken nu zelf en het smaakt goed.
Op 2-11-15 ontvang ik de nieuwsbrief van Kansrijk Suriname en denk aan het naai-project 2,5 jaar geleden in Nieuw-Nickerie. Ergens heb ik gelezen dat er nu professioneel naailes word gegeven en zodoende span ik mij niet meer in om te zien of er nog hulp nodig is.Intussen verneem ik van mijn man Jaap dat hij zijn handen uit de mouwen wil steken. Ik denk aan de nieuwsbrief van Kansrijk Suriname en stuur hem door naar Jaap, niet verwachtende dat we een kleine week later samen met Joleen en Marian op pad zouden zijn. Jaap voor de toiletgebouwen en ik kan helpen met het iPad project.
Onder leiding van Joleen en Marianne heb ik mijn handen uit de mouwen kunnen steken met de iPads voor de lagere school OS2. Dat was aanpoten. Samen met de kinderen met de iPad aan de gang. Wat natuurlijk voor het ene kind wat makkelijker ging als voor het andere en dan ook nog van vreemden en “bakra’s” naast je tafel kan ik mij voorstellen dat sommige kinderen daar ook nerveus van werden. Doch we hopen dat het aanslaat. Een leuke ervaring in het binnenland met de kinderen en de leraar en de leraressen daar.
22 november 2015
tweede week verblijf Marianne en Joleen in Suriname
Onze tweede week verliep iets rustiger dan de hectische eerste week en dat was niet gek. We kunnen allebei een hoog tempo aan maar niet voortdurend.
We gingen met Jaap en Geertje (zie de blog van vorige week) naar Dan. Zij waren in in 2008 in Danpaati, het toeristenoord aan de overkant, geweest en wilden het wel weer eens zien. De bedoeling was dat ze maar 1 nachtje zouden blijven maar door het lage water kwam de boot zo laat dat we pas met donker in Dan aankwamen, dus ze besloten er een dag aan te plakken.
Wij gingen naar Dan om eventueel een rol te kunnen spelen in het thuiszorgproject van de stichting Bonama. Hier kunt u door naar hun site waar goed te lezen en te zien is wat zij doen en waar ook Sidoni, Rachida en Akke te zien zijn, onze steunen en toeverlaten.
Wij sliepen in een huis in Dan, het dorp tegenover Danpaati. Het is een heerlijk huis aan de rivier, van Stichting Bonama, met voor ons als verslaafden aan contact via de iPad – we wilden natuurlijk dagelijks de voortgang van ons project in Gujaba volgen – als enig nadeel dat er geen stroom en geen WiFi is. Normaal is er ‘s avonds wel stroom maar alle dorpen aan de rivier hadden al maanden geen brandstof voor de generator gekregen. Wie schetste onze verbazing dat de laatste avond ineens de generator begon te ronken en alle lampen in het dorp aangingen. Misschien een cadeautje ivm de aanstaande onafhankelijkheidsviering?
Er was een plan gemaakt dat we in een week alle 12 dorpen die betrokken zijn bij het thuiszorgproject zouden bezoeken en met de coördinator de cliënten zouden zien, maar de boot was kapot. Er was een nieuwe boot besteld maar die was er nog niet. Omdat er een pad langs de rivier loopt konden we wel een paar dorpen bezoeken. We konden ‘s morgens vroeg met de schoolboot mee naar de overkant en dan verder lopen. Dat was geen straf want het is een goed pad, nog vroeg en dus redelijk koel en in de schaduw. 
Onze gids was Rachida die ook op het filmpje op de site te zien is en we zagen alle clienten in 3 dorpen. We waren onder de indruk van de kwaliteit en zorgvuldigheid van de zorg. De volgorde van mantelzorg en thuiszorg is net andersom als bij ons: als er familie is doet die de lichamelijke verzorging en de thuiszorg de huishoudelijke taken, maar als er niemand is helpen zij met alles wat nodig is. Een goed voorbeeld van de goede zorg is een vrouw die al 3 jaar op bed ligt met een halfzijdige verlamming en die geen doorligplekken heeft.
Een vrouw die blind was en daarom de hele dag binnen bleef zouden wij adviseren elke dag toch even buiten te zijn maar het bleek zo in de cultuur ingebakken dat je jezelf niet te kijk zet, dat dat niet haalbaar was.
Bij een blinde cliënt, timmerman, van wie we dachten dat hij vast niet meer kon werken, ontdekten we dat hij nog steeds prachtige dingen maakt, zoals het bankje dat u op de foto links onder ziet en dat Marianne meteen kocht.
Al met al is de zorg in deze drie dorpen zo goed dat daar voor ons waarschijnlijk geen rol weggelegd is, ook niet in voorlichting want de gezondheidswerksters spreken geen Nederlands, maar mogelijk in de dorpen ten zuiden hiervan wel. daar gaan we nog over overleggen als we weer in Nederland zijn.
Dat hopen we, want het is een heerlijke plek en een prachtig project.
Doordat we lopend maar een deel van het gebied konden bereiken gingen we eerder terug naar de stad dan aanvankelijk gepland.
Dat was niet verkeerd want afspraken vooruit maken is hier nooit gemakkelijk, dus konden we nu voor het weekend al veel dingen in de week leggen voor volgende week.
We zitten in een voor ons nieuw huis, luxe , met warm water , de hele dag stroom en WiFi.
Volgende week vervolg
15 november 2015
Op 7 november vertrokken wij, Marianne en Joleen, voor een maand naar Suriname. Hieronder een samenvatting van het verslag van onze eerste week.
Dag 1, zondag 8-11
Meteen de volgende ochtend vertrokken we, samen met Jaap en Geertje, nieuwe vrijwilligers die zich op de valreep aandienden ( hun verhaal volgt in de volgende blog) en Jorge, de technische man van Alembo, onze grote sponsor in Suriname, met 48 iPads naar Gujaba.
Overvuld met adrenaline na een enerverende reis, erg laag water ( tekst van de bootsman: Het water is erg droog dus de boot rijdt niet overal) waarbij we bij 3 sula’s (=stroomversnellingen) moesten uitstappen en onze kostbare lading moesten toevertrouwen aan de bootsman, kulaman en soms wel 10 duwers (gelukkig zaten de ipads in waterdichte tassen, maar het bleef eng), kwamen we pas om half vijf aan in Gujaba.
Om half 6 richting school. Vriendelijk ontvangen door het schoolhoofd en meteen aan de slag met de leerkrachten. Op zondag dus. De school staat een beetje buiten het dorp en de leerkrachten wonen op het terrein van de school. Er was toen nog geen stroom, daar gingen Jaap en Jorge mee aan de slag. Er was 1 stopcontact beschikbaar voor de lichtmotor én voor het opladen van de iPads én voor de wifi. Normaal is er in het binnenland van 6-10 ‘s avonds stroom, opgewekt door een generator, maar sinds maart wordt er geen diesel meer geleverd door de overheid omdat de staatskas leeg is en zitten de mensen dus zonder stroom, behalve degenen die zelf een generator hebben en geld voor de brandstof. De school heeft wel een generator, maar geen geld voor brandstof, dus die hadden wij bij ons.
Joleen hield een algemene peptalk, daarna kregen alle leerkrachten (12 stuks) een iPad met les 1 van Marianne ( hoe zet ik ‘m aan en hoe open ik een app en zo) en vervolgens deden we om de beurt een app met de groep. Iedereen laaiend enthousiast en niet meer te stuiten. Die avond mochten ze hem allemaal mee naar huis nemen en iedereen die geen leerkracht van de tweede of zesde was, (daar gaan we met de lessen starten),deed heftige pogingen haar klas er ook bij te krijgen. Woensdag is hier een nationale feestdag maar we hebben afgesproken dat de zesde klas gewoon de hele dag komt.Morgen wordt de wifi geïnstalleerd, en krijgen de leerkrachten een middag-en avondles. Dinsdag zijn de kinderen aan de beurt.
Wij zijn superenthousiast! Inmiddels is er stroom.
Dag 2, maandag 9-11
Vandaag erg veel administratieve rompslomp, toekenning van een iPad aan een vast kind, en weer les aan de leerkrachten. Iedereen wordt steeds gemotiveerder.
Dag 3, dinsdag 10-11
Er zijn van die dagen die niet stuk kunnen. Vandaag is er zo eentje. Vanmorgen bij drie klassen de iPad geïntroduceerd : de beide tweede klassen, zoals gepland, en ongepland een eerste klas omdat die klas nou juist een leerkracht heeft die meer kennis heeft van een tablet dan de andere leerkrachten en we haar daarom bij het beheer en de administratie van het geheel willen betrekken.
Rare probleempjes: er zitten twee kinderen in de bus, en er komt er eentje bij, hoeveel zitten er dan in de bus? Vraag: wat is een bus?
Desondanks gingen de bussommen goed. En dat de bus toeterde was een groot succes. Enorm niveauverschil, sommige tweedeklassers herkenden de cijfers nog niet, andere maakten de app op het hoogste niveau.
Bij de zesdeklassers in de klas geweest. Uitleg gegeven. Gevraagd wie morgen ondanks de vrije dag toch op school wil komen. Iedereen! Aan het eind een enorm applaus. De algemene tendens was: wij zullen Suriname wel eens laten zien dat die kinderen uit het binnenland ook wel wat kunnen.
Vanmiddag weer les aan de leerkrachten. Wat probleempjes met de WiFi , maar dat is inmiddels opgelost dankzij Jorge, onze technische man die alles kan en ook nog mooie foto’s kan maken.
Tot voor kort was er iedere middag school. M.i.v. dit schooljaar is dat afgeschaft. Daar was ons iPadprogramma op gebaseerd. Met de leerkrachten besproken hoe we dat aan kunnen pakken. Er zijn 10 leerkrachten die op vrijwillige basis de middagen voor hun rekening willen nemen, iedere dag 2. Geweldig! En de kinderen vinden het perfect.
Dus m.i v. volgende week heeft Gujaba een buitengewone middagschool.
Morgen moet de klapper worden, de hele dag werken met de zesdeklassers. Wisseling van de wacht: Jorge eruit, Jean Paul, ook van Alembo, erin.
Dag 4, woensdag 11-11
De dag met de zesdeklassers was zeer hectisch, maar ook zeer geslaagd. 50 leerlingen in 1 lokaal, en de juffen waren stomverbaasd dat het zo rustig was. Alle apps werden geprobeerd, nog zonder dat we instructies gaven. Niet iedereen lukte dat, maar men hielp elkaar en wij waren met een heleboel, 4 van ons en veel juffen. Een aantal grote jongens begon wel meteen met het bezoeken van sites die niet direct de bedoeling waren, en met het downloaden van van alles, dus we besloten, onder leiding van JeanPaul, tot het instellen van beperkingen op alle iPads. Slechts een paar sites kunnen bezocht worden. Het is een heidens karwei, maar we denken dat het de moeite waard is.. Onder protest gingen de kids aan het eind van de dag naar huis, wij waren gesloopt. Geen les meer voor de leerkrachten.
Dag 5, donderdag 12-11
Weer een prima dag achter de rug. Iedereen wordt steeds beter in alles. Onze admin docenten kunnen er heel wat van, en de enige meester wil morgen terugkomen want hij heeft de eerste aan- en- uit- les gemist.
Vandaag was er weer wat leuks: als je klaar bent, druk je op ga.
Een Saramaccaan kan de g niet uitspreken, die zegt in plaats daarvan een k.. Dus als je zegt druk op ga dan toetst de andere partij een K in.
Dat is maar een van de vele communicatieprobleempjes .
Vandaag hebben ze een dank- filmpje ingesproken voor Maurice de Hond. De juffen en de meester dan. De “making of” was het leukst. Vreselijk gelachen. Morgen de laatste restjes. Vanavond moeten we ook nog het e.e.a. doen, maar daar hikken we nog even tegenaan.
Eerst maar ons cagelijks rantsoen parbo bier. We staan in starnews, zijn op het STVS journaal geweest en stonden in de Times of Suriname.
Vandaag eindelijk klaar met het uitkleden van alle iPads. Wat een werk…
Nu kunnen de kinderen alleen op de sites die wij toegestaan hebben ( rekenen-oefenen.nl en meer van dat soort zaken). Dat was wel nodig , een aantal handige jongetjes in de zesde wist razendsnel te ontsnappen aan de schoolse zaken…
Jean Paul van Alembo gaat morgen terug. Wij blijven nog een dagje, want er moeten nog weektaken ingevuld worden. Dat doen we dus zaterdag met een paar gemotiveerde docenten. Voor het donker varen we door naar Dan, voor ons thuiszorgproject. Jaap en Geertje gaan 1 dag mee en gaan dan terug naar huis.
Wordt vervolgd. Marianne en Joleen
2 november 2015
Zojuist is onze herfstnieuwsbrief op de site geplaatst. Daar kunt u onze activiteiten van de afgelopen maanden in lezen.
Maar ondertussen gebeurt er van alles! Marianne Rutgers en ik (Joleen Caljouw) hebben het druk met de voorbereidingen van onze reis naar Suriname aanstaande zaterdag. We gaan meteen door naar Gujaba, waar we met de school gaan werken aan een rekenprogramma met behulp van iPads. Hierover ku
nt u meer lezen o
p deze pagina. De iPads zijn gearriveerd, we kregen op de valreep een donatie van oortjessale.nl : 120 oortjes, zodat niet iedereen straks last heeft van alle geluiden van de andere iPads. Van Junioreinstein en Oefenweb kregen we licenties om hun apps te gebruiken en Maurice de Hond en zijn mensen van de SteveJobsschool staan ons bij met alle steun en uitleg die je maar kan bedenken. In Suriname staan de mensen van Alembo klaar om ons te ondersteunen waar nodig, en de school kan niet wachten!
Er zijn nog wat onzekerheden, maar vandaag mailde een vakantieganger in Suriname met kennis van zaken dat hij na 3 weken vakantie en nog 3 te gaan wel eens wat wou DOEN en of we hem konden gebruiken. Natuurlijk meteen teruggemaild, een antwoord hebben we nog niet maar we hopen…..
Zelfs BCC die ons geen beamer wou verkopen omdat “dat op een teleurstelling zou uitlopen in een niet te verduisteren ruimte met nog meer mankementen”, gaf steengoede adviezen (waar ze zef niet beter van werden) voor een goede oplossing.
Kortom, al zijn er nog genoeg beren op de weg om dit project goed op te starten, we hebben er alle vertrouwen in, en we hebben vooral veel zin! Als alles loopt zoals we willen kunnen we u vanuit Gujaba meer berichten, en anders leest u meer van ons op 21 november, als we weer in Paramaribo zijn.
Joleen Caljouw
28 juli 2015
Op het filmpje kunt u zien wat de jeugd van Sunny Point al kan na vier lessen.Het ziet er al geweldig uit! Natuurlijk komt dat ook door de goede hiphopleraar Lorenzo Castillion. Dat belooft wat voor de uitvoering in november!
14 juli 2015
Hiphoples in Sunny Point
Gisteravond zijn we in het gebouw van de MULO-school in Sunny Point gestart met hiphoplessen voor voor jongens en meisjes van 12 tot 18 jaar o.l.v. Lorenzo Castillion. De lessen zijn gratis en zullen wekelijks gegeven worden, ook in vakanties, zodat er ook dan wat te doen is voor de jeugd.
Het doel is dat de kinderen samen werken aan een optreden. Hiphop kun je ook thuis of op straat doen. In Paramaribo is het populair en er zijn regelmatig hiphop optredens. Ook geeft dit de oudere kinderen de mogelijkheid om hun referentiekader te verbreden.
De financiering wordt voor het eerste jaar gedaan door Alembo NV.
13 juli 2015
Om meer bekendheid te krijgen doet Kansrijk Suriname mee met de NRC Charity Awards.
Vanaf nu staat onze advertentie op de site. Een vakjury beslist of we door mogen naar de volgende ronde.
Mocht dat zo zijn, waar we natuurlijk erg op hopen, dan kunt u op ons stemmen vanaf 28 juli.Maar nu is de advertentie, samen met 220 andere, al te bekijken op www.nrccharityawards.nl/advertenties
28 juli: Helaas zitten we niet bij de finalisten. Volgend jaar weer een poging.