Joleen en Marianne zijn voor hun najaarsbezoek in Suriname.
Omdat Joan, een van de nieuwe bestuursleden, de eerste week mee was en veel van de projecten wilde zien, hadden we de eerste 2 dagen een straf programma.
Zo begonnen we de dag na aankomst meteen om 8 uur op de Clarkeschool om te zien hoe het gaat met het broodjesproject. Dat loopt tot nu toe prima. Er wordt nog steeds uitgegaan van maar 20 kinderen, omdat er nog geen geld is voor meer, hoewel er vaak meer kinderen wat krijgen. Om het project groter en meer zelfvoorzienend te maken zijn er plannen om een eigen groentetuin en boomgaardje te maken. Eveline van het Surinaamse bestuur heeft daar ervaring mee en de overheid stimuleert het. Er was zelfs subsidie voor maar met de crisis zal dat in Suriname niet hard lopen. Dus daar zijn wij mee bezig.
Er moet eerst een stevig hek om het hele terrein gezet worden, er is al gemaaid en er worden offertes gevraagd. Wordt vervolgd.
Iedere keer dat we komen ziet de school er weer wat beter uit. Leuk om te zien!
Hierna bezochten we de families in Sunny Point waar we contact mee hebben en hadden. De ontvangst was zoals altijd hartverwarmend, ook als we weinig te bieden hebben, alleen al het feit dat we 2x per jaar langskomen is reden tot vreugde. De baby van Lydia groeit als kool en omdat haar moeder op hem past kan zij gewoon naar school. Ze gaat graag en haalt goede cijfers. Zij redt het omdat ze goed Nederlands spreekt doordat ze een paar jaar in een huis heeft gewoond waar Nederlands werd gesproken. Haar jongere broertjes en zusjes horen alleen maar Nederlands op school , dat is bedroevend slecht en dat maar 15 km van Paramaribo-stad.
Het volgende “werkbezoek” was de school van Imro in Brownsweg. Dat heet al binnenland maar is een wereld van verschil met Gujaba omdat je er over de weg kunt komen, er een busverbinding met de stad is en 24 uur stroom voorhanden is.
Imro heeft op zijn school 20 iPads in bruikleen gekregen en een leerkracht vrijgemaakt om er de hele schooldag mee te werken in alle klassen. Zij is daar het afgelopen jaar mee begonnen maar niet de hele tijd omdat ze een zwangerschapswaarneming moest doen. Nu is ze weer gestart. Wij hebben gezien hoe dat gaat. Het lukt haar ze klassikaal te gebruiken en het in te passen in de gewone taal-en rekenlessen, ze gaat ook andere leerkrachten inwerken zodat het niet alleen van haar afhankelijk is. Ze is reuze enthousiast en we hebben goede hoop dat dat goed gaat werken.
Van Brownsweg gingen we verder door naar Atjoni waar de weg ophoudt en we verder moesten met de boot. De boottocht duurde lang omdat het heel laag water is (“het water is droog en de boot rijdt langzaam”), bij de moeilijkste stroomversnelling kregen de bootsman met zijn twee helpers het niet voor elkaar om de boot over de stenen te trekken. Het was al laat in de middag en wij stonden op de kant te kijken en al te bedenken dat we daar ook konden overnachten toen er nog een boot stroomafwaarts kwam. Gezamenlijk lukte het, wij konden door en de andere boot draaide om.
De watervoorziening voor de wc’s loopt prima.
Het is nu droge tijd, dus de tanks waren na een tijd leeg. Ze zijn gevuld vanuit de rivier met “onze”brandslangenen ze worden gebruikt: de wc’s worden met emmertjes doorgespoeld, de kinderen wassen hun handen en er hangt een handdoek bij de deur van het klaslokaal. Bij de kleuters gaat dat klassikaal na de pauze. Ze wisten niet dat wij zouden komen en je zag dat het gewoon dagelijks ritueel was.
Op de andere school was ook geen water meer en niemand had nog bedacht dat ze de slangen konden laten komen zoals ze in de vorige droge tijd hadden gedaan. Dat was de taak van het schoolhoofd, maar die was tussentijds overgeplaatst. Dat soort dingen zijn jammer.
Daar zijn we nu een protocol voor aan het maken. Het lijkt eenvoudig maar er zijn al 3 gewichtige vergaderingen aan besteed: kostprijs, gratis voor de scholen, kleine vergoeding voor verantwoordelijke man, tarief voor particulieren.
Over de activiteiten waar de stagiaires Anne-Wil en Coco mee begonnen waren wordt wel met enthousiasme gepraat maar niet gehandeld. We streven naar een overname ervan door meerdere mensen uit het dorp en voorlopig regelmatige aanwezigheid van stagiaires . Nu was het Surinaamse jeugdjournaal gestopt omdat de arts van de MZ die het deed in Nederland was, en de handenarbeid omdat het meisje dat het deed uit het dorp was. Het voetballen echter leeft nog steeds. Op onafhankelijkheidsdag spelen team rood genaamd Coco en team blauw AnneWil tegen elkaar.
Ook met het iPadproject in Gujaba waren we niet gelukkig. Met het verdwenen schoolhoofd was ook de andere leerkracht die geschoold was t.b.v. de iPads verdwenen. Daarmee lag het hele plan stil en we zagen niet hoe het goed opgepakt zou worden. Daarom hebben we ze allemaal meegenomen en naar Brownsweg gebracht zodat daar in nu bijna alle klassen bij de lessen elk kind een iPad heeft ( nu moesten ze nog samen doen).
Na Gujaba zouden we verder stroomopwaarts naar een dorp gaan waar we o.a. een crèche met eigen groentetuin wilden zien maar door de lage watertand was dat niet mogelijk. Daardoor hadden we een dag “over” en hebben we onszelf getrakteerd op een dag en nacht aan het stuwmeer. Het huisje was een bed met omloop en een balkon met uitzicht op het meer vanwaar je een prachtige zonsopgang kon zien. We maakten een boottocht over het meer tussen eilandjes (= hoogste toppen van de heuvels) en duizenden resten van bomen die er nog staan door ( in 1960 is de dam geopend). We gingen langs een goudmijn, illegaal, je mocht niet aan land maar wel ongehinderd stilliggen en foto’s maken, langs een houtbedrijf dat , dit keer legaal maar wel vooral chinezen, bomen zaagt met geavanceerde onderwaterapparatuur en langs een eiland met brulapen. We hadden ze al gehoord en zagen ze nu van dichtbij.
Het was een mooi slot van onze week binnenland.
Wordt vervolgd na de activiteiten in de stad.