De laatste week dat Joleen in Suriname was heb ik met haar meegelopen langs de projecten die ze nog zou bezoeken. Een drukke en enerverende week die ik nooit zal vergeten.
-
Met dank aan Firma Mantje op Texel die de schoenen voor een spotprijs wilde verkopen
Vooraf had ik gevraagd wat ik mee kon nemen: sandalen voor de kinderen van de Clarkeschool en sondevoeding voor het 2-jarige jongetje in Betheljada, waar t slecht mee ging en die maar 7 kg woog.
Naast kleertjes, lapjes en boeken, een overvolle koffer dus…
Jarenlang had ik al verhalen gehoord van Joleen en nu weet ik wie ze zijn, die Surinaamse vrouwen of meisjes. Ik weet wie Megesa is, de lieve, zwangere met haar man, officieel getrouwd, op weg geholpen door de stichting. Laten we hopen dat ze op tijd haar dokterskaart krijgt… Ik weet wie het intelligente meisje met haar zoontje is, in haar mooie nieuwe huisje, die naar de mulo gaat en zeker gaat slagen mede door steun van de stichting. En haar grote zus, die we later onverwacht tegen kwamen toen ze ons bediende in een cafeetje.
Het huis voor Kaaki met winkeltje en bibliotheek in aanbouw heb ik gezien en haar zorgende tante.
En passant Mammadoe…., met al haar (klein)kinderen….
En overal kreeg Joleen een dikke brassa en ik dan soms ook maar.
Kennis gemaakt heb ik met het bevlogen schoolhoofd van de Clarkeschool, de geweldige muziekjuf Urmi; Cindy bij Prasoro die de draad daar weer oppakt. Ook daar weer dikke brassa’s…
Meeste indruk maakte de reis naar Gujaba, zowel de tocht zelf als het verblijf daar. Leuk was de voor ons georganiseerde voetbalwedstrijd …
Weer dikke brassa’s, nu van onze gastvrouw, het nieuwe schoolhoofd en de oma van Megesa. Allemaal sterke vrouwen die zich inzetten voor eigen of andermans kinderen.
Ook Betheljada maakte veel indruk, wat een stakkers die kinderen. Gelukkig lijkt er wel goed voor ze gezorgd te worden. Joleen twijfelde of het jongetje het zou halen, mooi dat hij nu met de sondevoeding al bijna een kilo is aangekomen. Al zou ik alleen maar daarvoor gegaan zijn dan was de reis al de moeite waard…
Of ik ooit terug ga weet ik niet, maar een onuitwisbare indruk van het land en de stichting
heb ik nu gekregen. Ik ga Novib en Unicef opzeggen en dat aan Kansrijk Suriname geven !
Want ik heb nu met eigen ogen gezien dat het werkt wat de stichting doet.
Dikke brassa, vooral voor Joleen, die heel hard werkt daar ! (gelukkig moest ze met mij ook wat toeristische uitstapjes maken…)
En voor Marianne van harte beterschap, iedereen vroeg naar je, je werd gemist …
Mirjam Spijker