Een paar keer met onze ogen knipperen en het is voorbij.. De achtbaan die 5 maanden duurden is voor ons nu over. Het waren 5 bijzondere maanden in een land waar alles draait om toevalligheden. Geen dag is aan ons voorbij gegaan dat er niet iets gebeurde dat té toevallig was. Zo ons hele avontuur in Goejaba maar ook in de stad. We weten het nog wel onze aankomst in Goejaba. Na ruim anderhalf uur varen vanaf Atjoni in een korjaal waarvan we ons afvroegen hoe deze niet zonk met alle spullen, kwamen we aan. Langs de rivier stond het vol met vrouwen en kinderen die de afwas deden of hun kleren aan het wassen waren. Zoiets hadden we alleen op tv documentaires gezien.Bij aankomst bleven we maar roepen naar, voor ons toen onbekende, Dayenne. Op z’n Surinaams was ze de tijd vergeten.
Wij konden het ons niet voorstellen dat ‘tijd’ voor de mensen in Suriname maar een vaag begrip is. Na 5 maanden kunnen wij zelf niet eens meer de klok lezen en soms vergeten we zelfs dat zoiets als een klok bestaat.
Terug naar Dayenne, in 5 maanden is zij onze Saramaccaanse moeder geworden en een hele goede vriendin. Ze heeft ons alles over de cultuur geleerd en we hebben letterlijk elke middag in Goejaba bij haar op de stoep gezeten. Ze heeft ons allerlei tips en tricks gegeven om zelf echte Saramaccaanse vrouwen te zijn. Zonder haar waren we half niet zo ver gekomen. Waarschijnlijk niet eens de eerste periode doorgekomen. Het lot vond een simpele cultuurshock niet genoeg. Want we kregen in anderhalve week ook even te maken met Winti geesten, een moord, een overstekende slang en een spin in huis, die toen voor ons onmenselijk groot leek. Gelukkig hoorde de buurt ons gillen midden in de nacht en kwam er een lieve mevrouw ons uit ons lijden verlossen.
Later was Sarana de held van ons twee, want die ving alle spinnen elke keer weer en bracht ze levend naar buiten.
Ook de kinderen hebben er ons doorheen gesleept. Nooit gedacht dat we ons zo zouden hechten aan kinderen met wie we maar gebrekkig kunnen communiceren. Toch waren wij voor ons gevoel echt een feest voor de kinderen. Iedere dag zaten er wel 15 voor de deur. Heel de dag. Voordat we naar de zaal gingen. Nadat wij naar de zaal waren geweest. En heel de avond. De laatste twee periodes breidde het aantal zich zelfs uit tot 20 en 25 kinderen. Zolang wij ze niet weg stuurden gingen zij niet weg. En als ze toch weg gingen werd dat ook heel duidelijk gemaakt met de woorden: ik ben weg hoorrrr. Die woorden werden vaak genoeg herhaald tot wij reageerden. Ook de vragen “mag ik een kloer” en “mag ik een koek”, waarbij de nadruk werd gelegd op de letters ‘r’ en de ‘k’, vlogen ons dagelijks om de oren. Ze vonden het maar gek dat wij af en toe eens wilden rusten.
Onze activiteiten in de zaal verliepen in het begin wat stroef. Twee onervaren meisjes die de taal van de kinderen niet spreken voor een groep van 60 kinderen. Klinkt toch echt als muziek in de oren voor iedere stagiaire. Maar met veel hulp van anderen en geduld (heel veel geduld) kwamen we eruit. Structuur en duidelijkheid was onze houvast. Zo begonnen we elke middag met een liedje en eindigden we elke middag met een liedje, die we met behulp van Stefanie (zie de blogs hieronder) helemaal zelf hebben bedacht. Goejaba brengt ook de crea bea in je 
naar boven. De chaos die er soms bij zat namen we (soms met heel veel moeite) maar voor lief, zolang de kinderen het maar leuk hadden. We hebben de afgelopen 5 maanden grote stappen gezet en we zijn dan ook erg trots op onszelf. We hebben gestructureerde activiteiten uitgevoerd op een manier die bij ons past. Maar om het oude ongestructureerde niet te vergeten hebben de kinderen op ons afscheidsfeestje gezorgd voor een boel chaos maar zeker ook lol. Honderd (serieus honderd.) gillende, rennende en dansende kinderen van alle leeftijden, zonder ouders, allemaal om ons te bedanken. Althans zo vatten wij het maar op, misschien wilden ze ons gewoon nog even een keer goed treiteren. We vonden het in ieder geval leuk en het dak ging er af.
Haat-liefde relaties hebben we opgebouwd met de kinderen en de zaal. Maar er nu op terugkijkend neemt de liefdesrelatie toch wel het overwicht. We hebben de kinderen plezier mogen laten beleven en kind mogen laten zijn. We hopen dat zij alles altijd mogen blijven onthouden net zoals wij dat gaan doen. We eindigen waar we 5 maanden geleden begonnen waren in Nederland. Weer aan de slag met ons ‘gewone’ dagelijks leven. Over een week is alles weer ‘normaal’. Alles wat nu nog vers in ons geheugen zit zal over een tijdje een vage herinnering worden. Gelukkig hebben wij nog elkaar voor de verhalen en de foto’s voor het beeld. Lekker cliché maar het was, Onvergetelijk.
Sarana & Alindah
