Voor veel Surinamers is het pinaren. Klachten over de hoge kosten horen we al jaren , maar het wordt erger en deze keer merkten we zelf ook. Het geld vliegt uit je portemonnee .Wij krijgen meer SRD’s voor onze euro’s dus het deert ons niet echt, maar de mensen hier krijgen niet meer salaris,dus dat is tobben. Ook de overheid heeft geen geld meer, met het gevolg dat er bv een school gebouwd wordt maar dat de school dan zelf fondsen moet zien te vinden voor de aanleg van elektriciteit, voor de aansluiting ervan en voor lampen: alle 3 flinke bedragen. De bedrijven die vroeger vaak sponsorden zoals staatsolie of Fernandez, krijgen talloze aanvragen per dag binnen. Logisch dat ze niet overal aan kunnen voldoen.
Op de Clarkeschool was het nu eindelijk zover dat er draden lagen, dat de aansluiting geregeld was, maar er zijn nu nog geen lampen. Mogelijk heeft de directeur van SOS handelmaatschappij, die ons vaak helpt, daar een sponsor voor gevonden en zal de school vele jaren na de opening licht hebben. Je zou kunnen denken dat het niet nodig is omdat er alleen overdag les gegeven wordt, maar het kan op dagen dat er geen zon is knap donker zijn door de kleine ramen en grote overstekken ( tegen de zon en de warmte) ,en een computer en mogelijkheid om op te laden zijn zo langzamerhand onontbeerlijk.
Op de Clarkeschool hebben we een fantastisch feest gehad ter gelegenheid van de overdracht van het hek dat gezet is voordat de moestuin aangelegd kon worden. Eigenlijk zou de moestuin klaar moeten zijn maar voordat de waterafvoer zo geregeld was dat de bedden aangelegd konden worden regende het zo hard dat dat uitgesteld moest worden. Er werd toch een feestje georganiseerd voor Builders Paradise ( bouwer van het hek) en ons, waarbij wij als symbool voor de tuin 2 bomen plantten. Er was een lied, speciaal hiervoor gemaakt, een oorkonde, een lied met dans en veel vrolijkheid. Voor het vervolg zijn afspraken gemaakt. Hopelijk een echte opening in november.
De bibliotheek lijkt uit te groeien tot een echt buurthuis. Er komen diverse Surinaamse kinderboekenschrijvers voorlezen . Ook doneren zij door hun geschreven boeken. Wij hebben zelf ook nog een stapeltje Surinaamse boeken gekocht en een aanvraag bij de ( enige) boekwinkel voor sponsoring gedaan. Die krijgen ze natuurlijk van alle scholen en bibliotheken, dus veel zal het niet zijn maar alle beetjes helpen. Jeannette, die de bibliotheek beheert heeft ideeën voor activiteiten in de bibliotheek zelf en op het pleintje bij haar catering: het wordt een bruisend geheel.
Er zijn contacten gelegd met een mogelijk nieuwe hiphopleraar. Hij leerde ons dat de vorige leraar african hiphop deed en dat hij meer van de streetdance is. Allemaal goed, de kinderen daar zijn zo soepel, die kunnen alles.
Urmi van de muziek is begonnen met een nieuwe musical die ze gemaakt heeft i.v.m. de dag van de inheemsen. Daarbij doet zij nu ook de huiswerkbegeleiding als de huiswerkjuf niet kan komen. Zodoende spendeert ze heel wat uren op Sunny Point.
Het eerste weekend in de stad hadden we nog geen afspraken en we hebben er een vakantietje van gemaakt. We zijn naar Bigi Pan geweest: een waterrijk gebied in het westen en een waar paradijs voor vogelliefhebbers. Omdat het hoog water was zagen we deze keer geen flamingo’s maar wel rode ibissen en veel andere prachtige vogels. We startten de nacht op een drijvende “lodge” in de hangmat maar er was zo’n harde wind dat we er bijna uitwoeien en toch maar naar de slaapkamer zijn gegaan. Om half zes was de wind gaan liggen, weer in de hangmat met uitzicht op de opkomende zon.
Ook van het voetbal hebben we genoten, d.w.z. van de entourage eromheen. Zowel de eerste halve finale als de finale keken we in het Vat, HET voetbalcafé van Paramaribo: 5 grote schermen en zeker nog 5 tv’s, een hoop lawaai en wat een een lol. Wij waren beide keren voor de underdog, nl België en Kroatië, maar ja….
Tussendoor gaven we nog voorlichting over gezond ouder worden bij huize Emma, een verzorgingshuis van het Leger des Heils waar we de directrice kennen, en bezochten we huize Betheljada, een huis voor dubbelgehandicapte kinderen .
De laatste dag hadden we een hele spannende actie.Een meisje in Sunny Point, dat we al vanaf haar haar 10e kennen en een slechte start heeft gehad, is vrijwel zeker als beste van haar klas geslaagd voor de MULO. Ze heeft haar cijfers nog niet maar hoopt op een VWO pakket. Als dat niet lukt gaat ze naar de HAVO. Wij betalen haar busgeld, maar ze probeert ook zelf bij te verdienen. Omdat er voor school heel veel gekopieerd moet worden ( er zijn weinig schoolboeken, en dat moet op eigen kosten) had ze gevraagd om een microkrediet voor een printer . We hebben het met haar uitgerekend: als je hem alleen voor jezelf gebruikt heb je hem er al redelijk snel uit maar als je ook voor anderen print en je vraagt minder dan de printshop in de stad heb je een ” goede business”.
Die printer is aangeschaft: spannend voor haar en voor ons.
Nu alleen nog de kamers opruimen, koffers pakken en afscheid nemen. Het was weer een mooie tijd