Verder dan hier gaat de weg niet. De auto wordt neergezet en de baal rijst van 25 kilo wordt eruit gehaald. De zon schijnt onbarmhartig. Het is de lange droge tijd in Suriname. De meneer die de rijst sjouwt, weet nog niet hoe ver het is. Het zal wel meevallen, denkt hij. Dat doet het niet. Het is een heel end lopen naar het kleine, houten huisje waar de familie woont, voor wie de rijst bestemd is. In het huisje, aan de rand van Sunny Point, woont een alleenstaande moeder met 8 kinderen. Ze verdiende geld met schoonmaken bij een blanke mevrouw. Dat was een goede regeling, want ze mocht de kleinste kinderen meenemen en meestal mochten ze mee eten.Toen kreeg ze rugklachten en werd ze ontslagen. Geen geld, geen eten. Zo is het leven, tenzij de buren je iets toestoppen. Dat gebeurt, maar niet alle dagen. Dan is er honger. Kansrijk Suriname zorgt er al voor dat 1 meisje uit het gezin naar de mulo kan. Nu neemt ze ook de ondersteuning van het gezin op zich. De meneer wordt vergezeld door twee mevrouwen. Ze vertegenwoordigen alle drie Kansrijk Suriname en nemen direct actie, als ze van de honger horen. Allereerst door 25 kilo rijst te bezorgen.
Maar ook structureel door de moeder in contact te brengen met een Surinaamse groep vrijwilligers, die vrouwen uit het binnenland helpt bij het aanvragen van kinderbijslag en andere vormen van ondersteuning. De voertaal in ambtelijk Suriname is Nederlands en dat is lastig als je uit het binnenland komt en alleen Saramaccaans spreekt.
We houden contact met de familie en we blijven steun geven op verschillende manieren. Alleen de logistiek moet aangepast worden. Want het was heel heet en heel ver.
Willem Wanrooij