Het is de eerste keer dat we maar drie in plaats van vier weken hier zijn en dat is hoog spel. Sommige van onze Surinaamse vrienden vinden dat we ” meer onze rust moeten nemen”, maar als je alle wachttijd op bus, taxi, boot of afspraak als rust beschouwt valt het reuze mee en we komen precies klaar met ons programma.
De eerste week van deze tweede periode was Henk van het bestuur er ook. Dat was nuttig en gezellig en voor ons ook nog heel comfortabel omdat hij een auto had waarmee wij vaak konden meerijden.
Een van de hoogtepunten, waar we zelf trouwens niets aan hoefden te doen , was de verloving van Meggy.
Kansrijk Suriname heeft al jaren contact met haar en we hebben tijdens ons vorige bezoek kennis gemaakt met haar vriend. Ze zijn beiden actief in de kerk van het Volle Evangelie en daar werd de verloving ook gevierd in een dienst met veel zang, dans, een preek waarin ze als voorbeeld gesteld werden, een lieve toespraak aan elkaar ( waar ze allebei verschrikkelijk zenuwachtig voor waren, maar het fantastisch deden) en tenslotte natuurlijk eten en drinken voor iedereen. Meggy had maandenlang ijsjes verkocht om ervoor te sparen, er was de hele dag gekookt en het was geweldig.
Een ander hoogtepunt was de uitvoering van de muziekgroep. op Sunny Point . Het lokaal van de school waar geoefend wordt was helemaal uitgeruimd. 
De school heeft geen stroom, maar Urmilla, de muziekdocente, was alle buren langsgegaan, net zolang tot ze iemand gevonden had die stroom wilde laten tappen, haar vader en een vriend regelden de microfoons, zelf ging ze nog bij ouders langs van wie ineens de kinderen niet mochten komen omdat ze bv op een broertje of zusje moesten passen . Ze had al de hele dag gekookt voor alle kinderen. Net zoals bij de verloving gaat elke bijeenkomst in Suriname gepaard met eten en drinken.
De voorstelling was prachtig. Ongeveer 40 kinderen zongen liedjes waarvan de meeste door Urmi zelf gemaakt waren en die bijna altijd een educatief karakter hadden over naar school gaan, gezond eten, zorgen voor het milieu enz. Dat klinkt heel braaf, maar is hier gebruikelijk en als je erbij danst en trommelt is het heel vrolijk.
In kleine groepjes werd er ook gerapt, gedanst, een toneelstukje opgevoerd, kortom: totaaltheater in de dop.
Voor Urmi was het ook de eerste keer en ze was zo zenuwachtig dat ze in het begin bijna niet kon praten van de zenuwen. Daar was toen ze eenmaal aan het zingen was niets meer van te merken: wat een energie. De kinderen zijn dol op haar.
Dit is een zeer geslaagde actie en we gaan weer flink fondsenwerven om de lessen door te kunnen laten gaan.
In deze tweede helft van ons bezoek zijn er een paar waardevolle nieuwe contacten ontstaan.
Over het broodjesproject op de Clarkeschool was op de site al te lezen. Om het project op den duur zelfvoorzienend te maken was al gedacht aan een combinatie met een school-groentetuin. Jane en Edwina, onze 2 contactpersonen bij de school planten zelf ook groente en willen het graag doen op school met de kinderen. De overheid had renkele jaren geleden een schooltuinenproject. Nu is nergens meer geld voor maar er waren destijds ook lespakketten gemaakt. Om daar meer van te weten te komen zijn we maar eens op de fiets gestapt en naar het ministerie van Landbouw gegaan. Na wat heen en weer vragen kwamen we bij de voorlichter van het ministerie ( als je maar geduldig wacht tot hij klaar is met waar hij mee bezig is, kun je zomaar terecht) en dat was een gouden greep. Hij was enthousiast, heeft er verstand van, zocht namen en telefoonnummers op, ging de volgende dag mee naar de school om ter plekke te kijken, nam meteen de coördinator van dat district mee en hij gaat persoonlijk de docenten trainen en het project van hieruit begeleiden. Hij is zo voortvarend dat hij zelfs afgeremd moest worden want er gaat niets ondernomen worden voordat er een heel stevig hek ,waar niet overheen te klimmen valt, rondom het hele schoolterrein staat.
Om dat te coördineren hebben we ook iemand gevonden, een Nederlander die hier al 20 jaar werkt. Hij gaat ook de bouw van het aangepaste huisje van Kaaki in Sunny Point begeleiden.
Er kwamen nog meer mensen op ons pad: iemand die werkt bij sociale zaken, Saramaccaans spreekt en die vrijwilligerswerk voor ons wil doen in Sunny Point, iemand van de stichting kinderboekenfestival die bezig is met een leesapp, een stagebegeleidster van een HogeSchool in België die hier begint met stagiaires en wel wil uitbreiden. Met allen zijn afspraken gemaakt en het kan resulteren in een goede samenwerking.
Twee, mogelijk drie mensen willen zitting nemen in het bestuur hier, zodat er vanuit Suriname zelf veel meer kan gebeuren.
We hadden tot slot een medewerkers/ vrijwilligersavond, natuurlijk met eten. 
Op de foto kun je zien hoe groot het gezelschap geworden is dat hier meewerkt aan de projecten van KS. We zijn trots en blij.
Naast deze groep hebben we inmiddels ook een privé circuit van dierbaren. Bijna elke avond eten we met iemand anders voor de gezelligheid. Dat gaan we nog missen, hoewel het wel heerlijk zal zijn het weer eens koud te hebben en niet opgegeten te worden door de muggen.
Over een half jaar zijn we er weer.